Η αλλαγή του χρόνου δίνει την αφορμή για ένα σύντομο flash back που βοηθά να κατανοήσουμε τι έχει αλλάξει στο πολιτικό σκηνικό.
Η αλλαγή που έχει συντελεστεί στον συσχετισμό των πολιτικών δυνάμεων ξαναφέρνει στο προσκήνιο τον παλιό δικομματισμό (ΝΔ - ΠΑΣΟΚ) με τον οποίο πορεύτηκε η χώρα το μεγαλύτερο διάστημα της Μεταπολίτευσης και οδηγεί στο τέλος της Αριστεράς ως παράταξης εξουσίας.
Οι εξελίξεις αυτές δεν συνέβησαν εν μια νυκτί μέσα στο 2024. Έχουν δρομολογηθεί ήδη από το εκλογικό αποτέλεσμα των εθνικών εκλογών του 2023. Η χρονιά που φεύγει, όμως, υπήρξε καθοριστική γιατί έφερε τη διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ, την ανάδειξη του ΠΑΣΟΚ στον ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης και τη σημαντική εκλογική φθορά της ΝΔ (καταγράφηκε στις ευρωεκλογές), που, αν και παραμένει κυρίαρχη, δεν παίζει πλέον χωρίς αντίπαλο.
Το δεύτερο εξάμηνο του 2024 ήταν αυτό που καθόρισε το νέο σκηνικό. Ο ΣΥΡΙΖΑ, παρότι μείωσε στις ευρωεκλογές τη διαφορά του από τη ΝΔ από τις 23 στις 13 ποσοστιαίες μονάδες, ακολούθησε μια πορεία αυτοδιάλυσης. Η έκπτωση του Στέφανου Κασσελάκη από το προεδρικό αξίωμα και η απαγόρευση καθόδου του στις εσωκομματικές εκλογές σφράγισαν το πολιτικό τέλος του κόμματος που ο λαός είχε αναδείξει αξιωματική αντιπολίτευση έστω και με την εκλογική του συντριβή το 2023. Αντιθέτως, το ΠΑΣΟΚ, παρά τη μέτρια εκλογική του επίδοση, κατάφερε μέσω της επανεκλογής του Νίκου Ανδρουλάκη να κάνει μια σοβαρή επανεκκίνηση, ενώ ταυτόχρονα οι εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ τού έδωσαν τον ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη Βουλή. Όσο για τα γκάλοπ, αυτά στην πρόθεση ψήφου καταγράφουν μια σημαντική διαφορά υπέρ της ΝΔ, η οποία όμως πλέον κινείται πέριξ των 10 μονάδων έναντι του ΠΑΣΟΚ.
Πού βρισκόμαστε, λοιπόν, στο ξεκίνημα του 2025; Από τη μία έχουμε μια πολιτικά κυρίαρχη Κεντροδεξιά υπό τον Κυριάκο Μητσοτάκη, από την άλλη μια Κεντροαριστερά σε ανοδική πορεία υπό τον Νίκο Ανδρουλάκη. Από εκεί και πέρα υπάρχει μια υπολογίσιμη αλλά πολυδιασπασμένη Άκρα Δεξιά, χωρίς καμία προοπτική εξουσίας, και μια Αριστερά που δείχνει τελειωμένη ως κυβερνητική παράταξη. Ο μέχρι πρότινος κύριος πολιτικός φορέας της, ο ΣΥΡΙΖΑ, κινείται πλέον σε ποσοστά μικρού κόμματος -σταθερά κάτω από το ΚΚΕ- και πολύ κοντά στα κόμματα που έχουν προκύψει από τις αλλεπάλληλες διασπάσεις του. Το χειρότερο δε για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι τα δύο κόμματα του ευρύτερου χώρου που φαίνονται βάσει των δημοσκοπήσεων να έχουν άνετο κοινοβουλευτικό μέλλον είναι η Πλεύση Ελευθερίας της Ζωής Κωνσταντοπούλου και το Κίνημα Δημοκρατίας του Κασσελάκη. Δύο κόμματα, δηλαδή, που με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν λένε ούτε «καλημέρα». Αυτό, άλλωστε, εξηγεί και γιατί δεν έχει καμία πιθανότητα επιστροφής ο Αλέξης Τσίπρας ως ο ηγέτης που θα… ενώσει την Αριστερά. Με Κωνσταντοπούλου και Κασσελάκη στο παιχνίδι, η επιστροφή Τσίπρα ως Μεσσία του ευρύτερου χώρου μοιάζει με το πιο σύντομο ανέκδοτο. Οι μόνοι τους οποίους θα μπορούσε να ενώσει ο πρώην πρωθυπουργός είναι ο ΣΥΡΙΖΑ με τη Νέα Αριστερά, αλλά και εκεί θα τα έβρισκε σκούρα.
Αν μελετήσει κανείς προσεκτικά τα ποσοστά των δημοσκοπήσεων, θα συνειδητοποιήσει ότι το σκηνικό με το οποίο μπαίνουμε στο 2025, παρότι σηματοδοτεί την επιστροφή στην «κανονικότητα» του κλασικού δικομματισμού, παραπέμπει σε πιθανή πολιτική αστάθεια στο μέλλον. Κι αυτό αφενός γιατί κανένα κόμμα δεν κινείται κοντά στο όριο της αυτοδυναμίας και αφετέρου γιατί δεν υπάρχουν οι δυνάμεις που θα μπορούσαν να συγκροτήσουν έναν κυβερνητικό συνασπισμό με βάση τα σημερινά ποσοστά και τις θέσεις των κομμάτων.
Σε γενικές γραμμές η δημοσκοπική εικόνα έχει ως εξής: ΝΔ και ΠΑΣΟΚ (οι εκπρόσωποι του κλασικού δικομματισμού) αθροίζουν ποσοστά που κινούνται από το 40% έως το 50%, ανάλογα με την εταιρεία που διεξάγει την έρευνα και το εάν πρόκειται για πρόθεση ή για εκτίμηση ψήφου.
Τα κόμματα της Άκρας Δεξιάς αθροίζουν από 15% έως 20%. Τα κόμματα της Αριστεράς αθροίζουν επίσης περίπου από 15% έως 20% και το ΚΚΕ λίγο κάτω από 10%.
Με αυτόν τον συσχετισμό των πολιτικών δυνάμεων και με τον κατακερματισμό να κερδίζει διαρκώς έδαφος, το 2025 μπαίνει με τους καλύτερους οιωνούς ότι τουλάχιστον δεν θα πλήξουμε!