Καλώς την, κι ας άργησε… η κυβερνητική νομοθετική παρέμβαση για την κατάργηση ή δραματική μείωση των χρεώσεων των Τραπεζών στις συναλλαγές των πελατών τους.
Οι σχετικές ανακοινώσεις του πρωθυπουργού λίγο πριν από την ψήφιση του προϋπολογισμού του 2025 από τη Βουλή ήταν τελικά και αυτές που προσέδωσαν στον κ. Μητσοτάκη την αίγλη του «νικητή» της πανηγυρικής συνεδρίασης.
Το ΠΑΣΟΚ σήκωσε πολύ τους τόνους για το θέμα, ξεκινώντας από τη (θεσμικά παράνομη) φορολόγηση των υπερκερδών των Τραπεζών για να καταλήξει στην κατάργηση των χρεώσεων. Γι’ αυτό και ο κ. Μητσοτάκης, με το που ανακοίνωσε το βράδυ της Κυριακής το μέτρο, καταχειροκροτούμενος από την κοινοβουλευτική του ομάδα, ρώτησε με φιλοπαίγμονα διάθεση τον κ. Ανδρουλάκη, «εσείς γιατί δεν χειροκροτείτε, και δική σας πρόταση δεν ήταν;»…
Ας αφήσουμε στην άκρη την απορία αν ένα τέτοιο ζήτημα είναι θέμα αντιπαράθεσης στη Βουλή μεταξύ αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης και πρωθυπουργού. Γιατί δεν είναι… Αξίζει, όμως, να αναρωτηθεί κανείς γιατί μια τέτοια ρύθμιση υψηλής απήχησης και ευαισθησίας για την κοινωνία δεν είχε τακτοποιηθεί καιρό πριν. Και όχι μόνο: δεν έχουν ξεχασθεί οι δημόσιες δηλώσεις του υπουργού Οικονομίας και Οικονομικών κ. Χατζηδάκη ότι «το όλο θέμα των τραπεζικών χρεώσεων δημιουργήθηκε από τις σχετικές επιπτώσεις της περιρρέουσας ατμόσφαιρας…» (δηλαδή, δεν υπήρχε;), ούτε του προκατόχου του, κ. Σταϊκούρα, ο οποίος όχι μόνο το είχε παραδεχθεί, αλλά είχε δηλώσει περήφανα ότι στις συναντήσεις του επί του θέματος με τους τραπεζίτες «είχαν πέσει μπινελίκια»!
Στο πρόβλημα της τεράστιας διαφοράς των τραπεζικών επιτοκίων χορηγήσεων-καταθέσεων, η κυβέρνηση δεν μπορεί λόγω κοινοτικών δεσμεύσεων να παρέμβει. Μπορούσε, όμως, μια χαρά να επέμβει στις χρεώσεις, όπως αποδείχθηκε. Επίσης, άργησε να ακουμπήσει το θέμα των χαμηλοσυνταξιούχων, της ένταξης του προσωπικού των σωμάτων ασφαλείας (και των υγειονομικών) στα βαρέα και ανθυγιεινά, την ενέργεια, την ακρίβεια…
Αν υπήρξε δυσλειτουργία του συστήματος (ο ίδιος ο πρωθυπουργός υπογράμμιζε την παθογένεια έλλειψης σοβαρής αντιπολίτευσης), στην πραγματικότητα αυτή ευνοούσε την κυβέρνηση στην ταχύτερη και απρόσκοπτη προώθηση των μεταρρυθμίσεών της για τις οποίες είχε δεσμευθεί. Αν άργησε με τις τράπεζες και όλα όσα προαναφέρθηκαν, σίγουρα… δεν φταίει η απουσία αντιπολίτευσης. Η συγκεκριμένη απουσία ήταν μια ευκαιρία, σε τελευταία ανάλυση, να λειτουργήσει καλύτερα, όχι για να… «ρουμπώσει» τους αντιπάλους της αλλά για να κυβερνήσει καλύτερα.
Όπως και αν διαβασθεί η σημερινή διαμόρφωση και η ισορροπία του πολιτικού σκηνικού, η δεύτερη τετραετία της κυβέρνησης (και οι προοπτικές μια ενδεχόμενης τρίτης, όπως φιλοδοξεί ο κ. Μητσοτάκης) θα κριθεί από το αν θα αξιοποιήσει σωστά και μετρημένα την διαπιστούμενη (παρά τη δημοσκοπική της κόπωση…) υπεροχή της. Αν θα παρουσιάσει λύσεις και έργο, και όχι από τις «πιστολιές στον αέρα» μιας σε περιδίνηση «κεντροαριστερής συμπόρευσης», που δεν είναι σε θέση να συμφωνήσει με τους δυνάμει «συνοδοιπόρους» της για το… τι μέρα είναι σήμερα! Ή από ένα πολυδιασπασμένο ακροδεξιό μέτωπο, που, παρά τη συνολική δύναμη που δημοσκοπικά εμφανίζει, έχει τόσες και τέτοιες επιμέρους αντιφάσεις, διαφορές και αντικρουόμενες φιλοδοξίες των ηγετών που συναπαρτίζουν το… συνονθύλευμα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας.
Ο κ. Μητσοτάκης βλέπει ότι κάθε θετική του πολιτική πρωτοβουλία αποδίδει και καταγράφεται δημοσκοπικά. Άρα, τα πράγματα είναι «απλά»: να κοιτάει μπροστά, να παράγει έργο, να πείθει ότι αυτή η χώρα αξίζει να έχει ένα καλύτερο μέλλον που υπόσχεται και προσπαθεί να της εξασφαλίσει…