Σε μια δημοκρατική κοινωνία η πλειοψηφία αποφασίζει για τους κανόνες της κοινωνικής και οικονομικής ζωής, κανόνες που οφείλουν όλοι οι πολίτες, διαφωνούν ή συμφωνούν, να τους τηρούν απαρέγκλιτα.
Εάν υπάρχουν λόγοι ‘ελάφρυνσης’ της τήρησης των νόμων αυτοί αποτελούν αντικείμενο αξιολόγησης μόνο από την Δικαιοσύνη. Από κανέναν άλλο. Οι πολίτες οφείλουν να τηρούν τους νόμους όχι να επιβάλουν την τήρηση τους στους άλλους. Μόνο τα εντεταλμένα όργανα της Πολιτείας έχουν αυτό το δικαίωμα και κανεις άλλος, σε αντίθετη περίπτωση καταλύεται η δημοκρατία και το κράτος δικαίου. Η κοινωνία μετατρέπεται σε ζούγκλα και επικρατούν πιο εύκολα οι βίαιοι και οι ισχυροί.
Δυστυχώς έχουμε στη χώρα μας μπερδέψει τον σεβασμό και την τήρηση των νόμων με τον αυταρχισμό, το ρατσισμό και τον ολοκληρωτισμό. Το μπέρδεμα προωθείται κυρίως από αυτούς που υποκριτικά παρουσιάζονται δημόσια ως οι πλέον δημοκράτες, οι πλέον προοδευτικοί, οι πλέον φιλελεύθεροι. Είναι αυτοί που τηρούν τους νόμους μόνο όταν τους συμφέρει ενώ σε αντίθετη περίπτωση τους απαξιώνουν ως αυταρχικούς, αντιδημοκρατικούς, ρατσιστικούς και άδικους. Έτσι αλλοιώνουν την τήρηση τους από τους πολίτες οι οποίοι την αποφεύγουν για να μην χαρακτηριστούν αντιδημοκράτες, ρατσιστές και συντηρητικοί.
Η Αριστερά έχει επενδύσει στην αποδοχή της αλλοίωσης της τήρησης των νόμων για δεκαετίες. Η άρνηση των νόμων χαρακτηρίζεται εύκολα από την Αριστερά ως αντίσταση στους ισχυρούς, αντίσταση στον αυταρχισμό. Έτσι μετατρέπεται σε κύριο αρνητή της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου. Ένας εκ των στόχων της είναι ο προσεταιρισμός κοινωνικών ομάδων και ατόμων που παρανομούν. Άλλος στόχος της είναι η ενίσχυση των κοινωνικών αντιθέσεων, η αλλοίωση της κανονικότητας που αυξάνουν την πιθανότητα πολιτικής επιρροής της.
Μια άλλη ομάδα αμφισβήτησης των νόμων είναι κάποιοι φιλελεύθεροι που τους θεωρούν ως στέρηση της κοινωνικής και οικονομικής ελευθερίας τους. Είναι αυτοί που επιβάλουν την πολιτική ορθότητα ‘προστασίας’ της ελευθερίας των πολιτών. Στην ομάδα αυτή περιλαμβάνονται κυρίως οικονομικά ισχυροί πολίτες που νιώθουν τους νόμους ως περιορισμό της ελευθερίας τους. Έχουν μπερδέψει την ελευθερία με την ασυδοσία που τους βολεύει ως πιο ισχυρών.
Οι αρνητές της τήρησης των νόμων επιβάλλουν επίσης την αναστολή οποιαδήποτε δημόσιας ανοιχτής συζήτησης για την παραβατικότητα πολιτών, κοινωνικών ομάδων, φιλοξενούμενων (μετανάστες, πρόσφυγες). Επιβάλλουν ένα είδος αυτολογοκρισίας μιας και πολλοί πολίτες σιωπούν στην παρανομία για να μην χαρακτηριστούν ρατσιστές, συντηρητικοί, αντιδημοκράτες. Η ισχυρότερη αυτολογοκρισία έχει επιβληθεί στον κατεξοχήν χώρο ελεύθερης έκφρασης, στα πανεπιστήμια, γεγονός που δείχνει το βαθύτερο έλλειμμα ουσιαστικής δημοκρατίας στη κοινωνία μας.
Οι αρνητές της τήρησης των νόμων αγνοούν ή και στηρίζουν για παράδειγμα την παραβατικότητα κάποιων μελών κοινωνικών ομάδων, Ελλήνων πολιτών όπως η Ρομά. Το αποτέλεσμα είναι να βοηθούν στην γενίκευση της άποψης στη κοινωνία ότι όλοι οι Ρομά συμπολίτες μας κλέβουν και παρανομούν, γεγονός που είναι άδικο καθόσον δεν ισχύει. Αντίστοιχα, παραβλέπουν την μη τήρηση των νόμων από κάποιους μετανάστες: είναι αναξιοπαθούντες άρα δικαιολογείται η παραβατικότητα τους.Έτσι αναπτύσσεται η αντίληψη σε αυτές τις ομάδες ότι η παραβατικότητα είναι αποδεκτή και η Πολιτεία δεκτική, γεγονός που βοηθά στη γενίκευση της. Μεγαλύτερος όμως ρατσισμός από αυτόν δεν υπάρχει. Συμβάλλουν στο να γενικεύεται η άποψη ότι όλοι οι παραπάνω είναι παρανομούντες, με προφανείς συνέπειες απομόνωσης και κοινωνικού αποκλεισμού αυτών των ανθρώπων. Η συμπεριφορά αυτή διευκολύνει επίσης την εργαλειοποίηση αυτών των ομάδων από εξωγενείς δυνάμεις προκειμένου να πλήξουν την χώρα. Από δυνάμεις που εμφανώς και δημόσια την έχουν απειλήσει διότι αντιτίθεται στα άδικα συμφέροντα και επιδιώξεις τους. Το επιχείρημα τους; Η Ελλάδα είναι δεκτική, δεν τιμωρεί την παρανομία.
Ένα κράτος που σέβεται τον εαυτό του το δείχνει στους πολίτες, στους επισκέπτες και στους φιλοξενούμενους του σεβόμενο την τήρηση των νόμων του. Δεν κάνει τους νόμους του ακορντεόν γιατί έτσι μαθαίνει στους πολίτες και τους φιλοξενούμενους του να κάνουν ακορντεόν την συνείδηση και την υπευθυνότητα τους. Δυστυχώς αυτό το τόσο εύλογο δημοκρατικό μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση τον παραφράζουν, το αγνοούν επιτηδευμένα και πολλές ‘ελίτ’ και ‘διανοούμενοι’ αυτής της χώρας, αναδεικνύοντας το τεράστιο έλλειμμα της σε πνευματικούς, κοινωνικούς, επιστημονικούς και πολιτικούς ηγέτες.