Περίεργη περίπτωση αυτός ο Δούκας.
Βουλιμικός της εξουσίας, αγνοεί πραγματικότητα και τετελεσμένα, αρνείται να δεχθεί την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει και κινείται απελπισμένα για να πετύχει τους στόχους (μάλλον... τα όνειρά του!), που ελπίζει κάποτε θα τον καθιερώσουν και θα τον δικαιώσουν.
Από μιαν άποψη θυμίζει… Κασσελάκη σε λουστραρισμένη μορφή. Από τις δημαρχιακές εκλογές και μετά φαντασιώνεται ότι ήρθε η ώρα να λάμψει το αστέρι του και να καταυγάσει το πολιτικό σκηνικό της χώρας. Δεν του περνάει από το μυαλό ότι είναι δημιούργημα συγκυριών, ούτε πως στο τέλος θα αποδειχθεί… πεφταστέρι!
Βγήκε δήμαρχος επειδή η σιγουριά της επανεκλογής και η αλαζονεία του Κώστα Μπακογιάννη δεν του επέτρεψαν ν’ αποφύγει το περιβόητο ντιμπέιτ, που κατέστησε γνωστό ένα παγκοσμίως άγνωστο αουτσάιντερ. Τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου ήταν συντριπτικά εναντίον του, και επεκράτησε τελικά στον δεύτερο με τις πλάτες και το «σπρώξιμο» του ΣΥΡΙΖΑ, επειδή ψέλλιζε κάτι ακατανόητα, ανεφάρμοστα και ιδεοληπτικά… αριστερο-προοδευτικά. Ο κ. Δούκας από όλα αυτά κατάλαβε ότι… ήρθε η ώρα του!
Αντί να στρωθεί στη δουλειά για να υλοποιήσει το σχέδιό του (να ρίξει αμέσως τη θερμοκρασία του Λεκανοπεδίου κατά… 5 βαθμούς και να καθαρίσει σε έξι μήνες από τους όγκους των σκουπιδιών της!), αυτός θεώρησε το δημαρχιλίκι ως το πρώτο σκαλοπάτι για να γίνει… πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και επόμενος πρωθυπουργός. Γιατί πιστεύει ότι για τέτοιους υψηλούς στόχους είναι γεννημένος.
Το γεγονός ότι στις εσωκομματικές εκλογές στον α’ γύρο ήρθε… τέταρτος στα μεγάλα αστικά κέντρα και δεύτερος στην περιφέρεια, και στον β’ γύρο έχασε με ένα συντριπτικό 60-40, δεν του είπε τίποτε. Αντίθετα, τον έπεισε ότι δεύτερος σημαίνει… δυνάμει πρώτος στις επόμενες (μετά τις εκλογές του 2027) εσωκομματικές εκλογές, και, αν δεν προκύψει από τις κάλπες κυβέρνηση, στις επαναληπτικές θα… γίνει πρωθυπουργός! Με το νου πλουταίνει η κόρη, με τον ύπνο (και τα όνειρα!) η ακαμάτρα…
Με αυτή τη… στοχοπροσήλωση, λοιπόν, από την επόμενη μέρα της νίκης Ανδρουλάκη άρχισε να τον… αμφισβητεί δημόσια - τέτοια πολιτική αφέλεια. Λίγα λεπτά μετά την ανακοίνωση της «ενωτικής» και συμπεριληπτικής σύνθεσης του Πολιτικού Κέντρου («Εκτελεστικού Γραφείου» δηλαδή), ο κ. Δούκας βγήκε με δημόσια δήλωσή του και αμφισβήτησε τις επιλογές Ανδρουλάκη, με επίκεντρο την τοποθέτηση της κ. Διαμαντοπούλου ως υπεύθυνης Πολιτικού Σχεδιασμού. Μάλλον του… νέρωσε τα γράδα της «αριστεροσύνης» του, και την «προοπτική» (την οποία ουδείς στο ΠΑΣΟΚ θέλει!) στην πορεία να σχηματιστεί ενιαίος κεντροαριστερός πόλος!
Είπαμε, βουλιμικός! Και του παραγοντισμού, του «είμαι κι εγώ εδώ και έχω λόγο!». Και ανέλαβε… με τη μία και μόνος του τον ρόλο του επικεφαλής της εσωκομματικής αντιπολίτευσης - που προσώρας δεν υπάρχει, μπορεί όμως (και ο ίδιος θα εργασθεί προς τούτο σκληρά) να σχηματισθεί ανάλογα με την πολιτεία του κ. Ανδρουλάκη, μέχρι να γίνουν οι βουλευτικές εκλογές.
Δεν λαμβάνει υπ’ όψιν του το πρόδηλο, ότι δηλαδή με την τοποθέτηση Γερουλάνου και Διαμαντοπούλου σε θέσεις «κλειδιά», πέραν του μηνύματος ενότητας που στέλνει, τους… καθιστά και συνυπεύθυνους για την πορεία του ΠΑΣΟΚ! Και με την άσκεφτη κίνησή του, ωθεί και αυτούς να συμβάλουν ώστε ο κ. Δούκας να καταστεί αποσυνάγωγος στο ΠΑΣΟΚ. Και αδιαφορεί επιδεικτικά για το ότι τέτοιες προσχηματικές εσωτερικές κόντρες και «αδειάσματα», εκ των πραγμάτων αμαυρώνουν την εικόνα που θέλει να εκπέμψει το «νέο ΠΑΣΟΚ» και υπονομεύουν τις δυνατότητες να αναδειχθεί το κόμμα πειστικός και αποτελεσματικός αντίπαλος της κυβέρνησης, να αποκτήσει την πατίνα της κυβερνησιμότητας… Και στις οποτεδήποτε επόμενες εκλογές το επίδικο θα είναι η κυβερνησιμότητα της χώρας…
Το ΠΑΣΟΚ, από της ιδρύσεώς του, όταν βρει μπροστά του ανοικτό δρόμο, προχωράει δυναμικά και ενιαίο. Κι όποιος αποτελεί οπισθέλκουσα μένει στην απ’ έξω και τον τρώνε οι κότες. Ό,τι κι αν είσαι, βασιλιάς, Δούκας, ο Θεός ο ίδιος…