Ο «νέος» υπουργός Προστασίας του Πολίτη εκτιμάται από τους περισσότερους ότι είναι ο πλέον κατάλληλος από το υπάρχον (αλλά και το προϋπήρξαν…) πολιτικό προσωπικό για τη συγκεκριμένη θέση-ηλεκτρική καρέκλα των μεγάλων προσδοκιών.
Και απολύτως θεμιτό και λογικό είναι να απορεί κανείς γιατί ο κ. Χρυσοχοΐδης απομακρύνθηκε από τη συγκεκριμένη θέση δι’ «ασήμαντον αφορμή», όταν θεωρήθηκε ότι έχει ευθύνες για τις μεγάλες καταστροφικές πυρκαγιές του 2021, για τις οποίες… αντικειμενικά, δεν είχε! Αλλά, στην πολιτική, δεν είναι σπάνιες οι «θυσίες» για λόγους εντυπώσεων, ακόμη και οι εξ αντικειμένου άδικες, που τις υπαγορεύουν επικοινωνιακοί λόγοι εντυπώσεων και αποφόρτισης. Ας το προσπεράσουμε…
Το ζητούμενο και προς απόδειξη είναι αν τώρα, με την πρωτοφανή έξαρση της παρανομίας, της πολυεπίπεδης βίας, μικρής και μεγάλης εγκληματικότητας, αν ο συγκεκριμένος πολιτικός θα δικαιώσει τις πρωθυπουργικές προσδοκίες, αν θα κατορθώσει τη «μεγάλη διαφορά». Το στοίχημα είναι μεγάλο, και το καθιστά ακόμη πιο βαρύ το γεγονός ότι η σημερινή κυβέρνηση, από το 2019 κιόλας, είχε ιεραρχήσει το ζήτημα «τάξη και ασφάλεια» ως πρώτη της προτεραιότητα. Με μικρή επιτυχία, όπως αποδεικνύουν τα διαδραμόντα.
Η πραγματικότητα είναι ότι, ασχέτως προθέσεων, αποφασιστικότητας και εμπειρίας στον συγκεκριμένο τομέα ενός αρμόδιου υπουργού, η επιτυχία, η πρόοδος έστω, δεν είναι στόχος που εξαρτάται αποκλειστικά από τη βούληση και την αποτελεσματικότητά του. Προϋποθέτουν τη συνδρομή, συμπαράσταση, πολιτική βούληση ολόκληρου του συστήματος, των επιμέρους υπηρεσιών, αλλά (και αυτό δεν είναι καθόλου ήσσονος σημασίας…) και τη συνεργασία και κατανόηση ολόκληρης της κοινωνίας.
Το κυρίαρχο ζητούμενο είναι όλοι μας τι αστυνομία θέλουμε και μπορούμε να αποδεχθούμε. Σίγουρα ευνομούμενη, λειτουργούσα με αρχές και κανόνες, με αυστηρό οργανόγραμμα και περιγραφή θέσεων και αρμοδιοτήτων, καλά εκπαιδευμένη, άρτια και επαρκέστατα εφοδιασμένη με το απαραίτητο ανθρώπινο δυναμικό αλλά και υλικοτεχνικό εξοπλισμό. Με περιπολικά, μοτοσυκλέτες, μέσα επικοινωνίας τόσα όσα απαιτούν οι συνθήκες και σε… λειτουργική επάρκεια.
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είχε πει, απευθυνόμενος στην αστυνομία και τους αστυνομικούς, «το κράτος είσθε εσείς», και λοιδορήθηκε λαϊκίστικα από την τότε αντιπολίτευση αλλά και μερίδα των ΜΜΕ. Γιατί… είπε μιαν αλήθεια. Ο αστυνομικός είναι η πλέον «προσιτή» και καθημερινή επαφή της κοινωνίας με το κράτος. Από αυτόν περιμένει και απαιτεί ο κόσμος να προφυλάξει και εξασφαλίσει τη σωματική του ακεραιότητα, να διαφυλάξει την περιουσία του, να εγγυηθεί την ευνομία και κοινωνική τάξη, την απρόσκοπτη «καθημερινότητα».
Δόξα τω Θεώ, πέρασαν πια τα χρόνια που η αστυνομία εθεωρείτο μέσο της αντιδημοκρατικής καταπίεσης, μοχλός περιφρόνησης των ανθρώπινων και κοινωνικών δικαιωμάτων, που έμπαινε ο πολίτης σε ένα αστυνομικό τμήμα και σφιγγόταν η καρδιά του. Σήμερα, η αστυνομία είναι δημοκρατική, στην υπηρεσία της κοινωνίας. Και αυτή την εικόνα μπορεί να την αμαυρώνουν κατά καιρούς υπερβάσεις και υπερβάλλων ζήλος των οργάνων της, η εμπλοκή τους σε περίεργα κυκλώματα παράνομων συμφερόντων, αλλά τα φαινόμενα είναι περιορισμένα και σε καμιά περίπτωση δεν δικαιολογούν την συλλήβδην καταδίκη και απόρριψή της. Καλοί και κακοί, επίορκοι, σφετεριστές και καταχραστές τής κατ’ απονομή δικαιοδοσίας τους υπάρχουν σε όλα τα επαγγέλματα…
Μπορεί να ακούγεται αφελές και δευτερεύον, αλλά περικλείει μεγάλη συμβολική αξία το… όνομα του υπουργείου. Γιατί άλλαξε και από «Δημόσιας Τάξης και Ασφάλειας» κατέληξε σε «Προστασίας του Πολίτη»; Αυτή η αλλαγή υποκρύπτει μια φοβία, ένα κόμπλεξ από μνήμες άλλων εποχών; Η Τάξη και η Ασφάλεια της κοινωνίας δεν παραμένει η πεμπτουσία της αποστολής και της ευθύνης του; Γιατί δεν… το λέμε; Ξορκίζουμε αναμνήσεις και εμπειρίες σκοτεινών περιόδων; Δεν λέμε όλοι μας, στην πρώτη «στραβή» που θα προκύψει, «πού είναι, τι κάνει η αστυνομία;
Πρώτο μέλημα του κ. Χρυσοχοΐδη θα πρέπει να είναι η… πληθωρική παρουσία αστυνομικών στους δρόμους, όλες τις ώρες της ημέρας και της νύχτας. Περιπολίες πεζή στο κέντρο και τις συνοικίες, συχνή διέλευση περιπολικών και μοτοσυκλετών, να εμπεδωθεί στους «περίεργους» το αίσθημα της… ανασφάλειας για τις «επιχειρήσεις» τους, φοβούμενοι ότι από στιγμή σε στιγμή θα… σκάσει μάτι η αστυνομία. Και να αποθαρρύνονται. Και να… φοβόμαστε κι εμείς, ώστε να αποφεύγουμε τη μικροπαραβατικότητα, να περνάμε με κόκκινο στα φανάρια, να παρκάρουμε όπου θέλουμε προκαλώντας χάος και δυσλειτουργία στην καθημερινότητά μας. Η αστυνομία χρειάζεται να υπενθυμίζει διαρκώς την παρουσία τους στην καθημερινή μας ζωή.
Οι πολίτες να αισθάνονται ότι δίπλα τους, όλες τις ώρες της ημέρας, κυκλοφορούν και τον προστατεύουν οι «φύλακες άγγελοί» του. Ήμουνα νιός και γέρασα με τον διακηρυσσόμενο αενάως στόχο του δραστικού περιορισμού των αστυνομικών «προστασίας υψηλών προσώπων» (όπου «υψηλά πρόσωπα» είναι και πάμπολλοι επιχειρηματίες αλλά και επώνυμα «ψώνια» που θεωρούν τον συνοδό αστυνομικό τους ως… απόδειξη πρεστίζ!), χωρίς να γίνεται επί του πρακτέου το παραμικρό.
Η αστυνομία είναι η μόνη που έχει δικαίωμα στην άσκηση «νόμιμης βίας» -με κανόνες αυστηρότατους και ασφυκτικά περιγραφόμενους. Αλλά δεν είναι νοητό οι αστυνομικοί (παιδιά που διακινδυνεύουν τη ζωή τους για 1.000 ευρώ μεικτά τον μήνα…) να διστάζουν να ασκήσουν το δικαίωμα που τους έχει απονείμει η πολιτεία για τη δική μας προστασία και ασφάλεια, από τον φόβο… «πού να μπλέκεις, θα σε πιάσουν στο στόμα τους οι… δικαιωματιστές»! Και να λοιδορούνται από αυτούς και κάποια κόμματα από πίσω τους, που αναθεματίζουν τις αναγκαίες επιθέσεις και συγκρούσεις των ΜΑΤ, επειδή «και τι έκαναν… τα παιδιά, μια μολότοφ απλώς έριξαν!»
Η αστυνομία χρειάζεται να αποκτήσει νέα φιλοσοφία (εκ των άνω, βεβαίως…), ενδεχομένως και πιο σύγχρονο οργανόγραμμα και κανόνες «δράσης». Αλλά για να γίνει κάτι τέτοιο απαιτείται σθένος και πολιτική βούληση, απεριόριστη συνεργασία του «συστήματος».
Όροι εκ των ων ουκ άνευ για να πετύχει ο κ. Χρυσοχοΐδης στην πέμπτη κατά σειρά θητεία του σε αυτό το υπουργείο. Ας το καταλάβουν όλοι, κι ας αναλάβουν τις ευθύνες τους επιτέλους…