Από την κατάργηση των μνημονίων «με ένα νόμο και με ένα άρθρο» μέχρι την «Ελλάδα των πολλών» μπορεί να έχουν μεσολαβήσει τεσσεράμισι χρόνια, όμως το επαναστατικό και ανατρεπτικό φρόνημα του ΣΥΡΙΖΑ παραμένει ως φαίνεται αναλλοίωτο.
Τι κι αν ψηφίσθηκε νέο και επαχθέστερο μνημόνιο, με καταιγισμό αλλεπάλληλων και πολύ σκληρότερων εφαρμοστικών μέτρων, με υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας για εκατό χρόνια, με δέσμευση για δυσβάστακτα πρωτογενή πλεονάσματα που οδηγούν σε συνεχή και εξοντωτική φορολογία, με περικοπές συντάξεων, με αύξηση εισφορών και με απώλειες στα πραγματικά εισοδήματα όλων. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ πιστεύει ακόμη (;) ότι εξακολουθεί να είναι αριστερή και ότι όσοι την εμπιστεύτηκαν στις δύο προηγούμενες εκλογές μπορεί και να ξανακάνουν το ίδιο.
Μετά τα συνθήματα για έξοδο από τα μνημόνια και για οριστική αλλαγή σελίδας με τα οποία μας βομβάρδισαν ύστερα από την τυπική λήξη των δανειακών συμβάσεων τον περασμένο Αύγουστο (και τα οποία δεν είχαν καμία απήχηση), πέρασαν στην επίκληση του κινδύνου της ανόδου της ακροδεξιάς σε Ελλάδα και Ευρώπη χαρακτηρίζοντας μάλιστα πολύ συχνά τη Ν.Δ. ως άκρα δεξιά, θυμήθηκαν στη συνέχεια τη διάκριση ανάμεσα σε πρόοδο και συντήρηση επιδιώκοντας, χωρίς άξιο λόγου αποτέλεσμα, να προσελκύσουν στελέχη από την κεντροαριστερά και τώρα, στην τελική ευθεία των ευρωεκλογών και των αυτοδιοικητικών εκλογών, προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι με τους αδύναμους και όχι με τις ελίτ και ότι μάχονται «για την Ελλάδα των πολλών», μια αναβίωση με κακέκτυπο τρόπο του συνθήματος του Α. Παπανδρέου για τους μη προνομιούχους Ελληνες.
Στην πρόσφατη προεκλογική συγκέντρωση του ΣΥΡΙΖΑ στη Λάρισα ο Αλέξης Τσίπρας εξειδίκευσε μάλιστα το σύνθημα λέγοντας ότι στην Ελλάδα «θα διοικούν οι πολλοί και θα υπακούουν οι λίγοι». Πρωτοφανής διατύπωση που αποπνέει ολοκληρωτισμό, δεδομένου ότι με αυτή την αναφορά προφανώς δεν θέλησε να κάνει λόγο για την αρχή της πλειοψηφίας κατά τη λήψη των αποφάσεων που είναι αυτονόητη στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία μας, αλλά μίλησε ευθέως για επιβολή της θέλησης των πολλών στους λίγους και για υπακοή των λίγων στους πολλούς.
Ελπίζουμε αυτή η παρεκτροπή να ήταν ένα λεκτικό λάθος για τον πρωθυπουργό, πράγμα σύνηθες για τον ίδιο όταν μιλάει εκτός κειμένου, αν και «γλώσσα λανθάνουσα…». Παρέλκει να πούμε ότι στις δημοκρατίες και οι πολλοί και οι λίγοι υπακούουν μόνο στους ορισμούς των νόμων και όχι στη λογική και τη δύναμη του εξαναγκασμού, των εξωθεσμικών διαδικασιών και της ταξικής πάλης.
Με τούτα και με κείνα ο ΣΥΡΙΖΑ πορεύεται προς τις εκλογές βιώνοντας εν γνώσει του ή εν αγνοία του μια μεγάλη αντίφαση. Από τη μια υποτίθεται ότι επιδιώκει να εκφράσει τον χώρο της Κεντροαριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας και να ανοιχθεί προς το κέντρο και απ’την άλλη επαναφέρει διχαστικά, ταξικά και αναχρονιστικά συνθήματα, επιδιώκοντας να συγκρατήσει ή να επαναπατρίσει τους παραδοσιακούς αριστερούς ψηφοφόρους του, τους οποίους δυσαρέστησε με την κυβερνητική πολιτική του.
Δεν είναι η πρώτη φορά που λειτουργεί με αυτό τον τρόπο. Ολη η θητεία του μπορεί να περιγραφεί με παραδείγματα από εκούσιες ή ακούσιες αντιφάσεις, με τις οποίες έχει μάθει να ζει και να πορεύεται, έτσι που τώρα πια μπροστά στην επερχόμενη ήττα να φαίνεται ότι ψάχνει διέξοδο μόνο στην αναπόφευκτη τυχοδιωκτική τακτική του «ό,τι κάτσει».