Δυσκολίες φέρνει στην αντιπολίτευση η οικονομική πολιτική Μητσοτάκη και οι παροχές και ελαφρύνσεις υλοποιηθείσες ή εξαγγελθείσες, που δεν έχουν μονομέρεια αλλά αφορούν σε όλες τις τάξεις, ενισχύοντας και τα πιο αδύναμα στρώματα.
Δεν είναι τυχαίο ότι η κριτική του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και του ΚΙΝΑΛ είναι αποσπασματική και αναπόφευκτα λαϊκίστικη, αφού επικεντρώνεται μόνο στις ελαφρύνσεις που αφορούν στα πιο μεγάλα εισοδήματα και στις επιχειρήσεις, παρακάμπτοντας τον οριζόντιο χαρακτήρα των μέτρων που αυξάνουν το καθαρό και διαθέσιμο εισόδημα όλων είτε μέσω των μειώσεων στην άμεση και έμμεση φορολογία και στον ΕΝΦΙΑ είτε μέσω κάποιων παροχών κυρίως προς τους ασθενέστερους. Δεν υπάρχει βέβαια για τα κόμματα της αντιπολίτευσης και ιδιαίτερα για τον ΣΥΡΙΖΑ άλλη γραμμή άμυνας στην εμφανή πολιτική κυριαρχία της νέας κυβέρνησης, καθώς η βελτίωση της θέσης των νοικοκυριών για τα επόμενα χρόνια είναι προδιαγεγραμμένη και νομοτελειακή μετά από τη δεκαετή περιπέτεια μιας μεγάλης και επώδυνης οικονομικής κρίσης που μείωσε τα εισοδήματα όλων.
Βέβαια και στα χρόνια που ήταν κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ κάτι αντίστοιχο συνέβαινε, στα μεγαλύτερα εισοδήματα είχαν στρέψει την προσοχή τους, αλλά από την ανάποδη. Με δεδομένη τη δυσκολία για παροχές προς τα λιγότερο προνομιούχα στρώματα και ιδιαίτερα κατά την περίοδο 2015-2017, η προηγούμενη κυβέρνηση επιχειρούσε να δίνει την εντύπωση ότι μειώνει τις ανισότητες μέσω της επιλεκτικής και εξοντωτικής αύξησης της φορολογίας στα μεσαία και στα μεγάλα εισοδήματα, εξισορροπώντας τις διαφορές (προς τα κάτω πάντα) και κλείνοντας λίγο τη ψαλίδα, κάτι που λειτουργούσε παρηγορητικά προς τα κατώτερα εισοδηματικά στρώματα. Αριστερή πολιτική ήταν τότε το να αφαιρείς, το να χτυπάς τους υποτιθέμενους προνομιούχους και όχι το να δίνεις, αφού μόνο ψίχουλα μπορούσε να μοιράσει η τότε κυβέρνηση, τα οποία όμως είχαν μεγαλύτερο αντίκρισμα ακριβώς επειδή συνοδεύονταν με ταυτόχρονη αφαίμαξη της μεσαίας και της πιο εύπορης τάξης, δίνοντας μια ψευδαίσθηση κοινωνικής δικαιοσύνης.
Είναι παροιμιώδης η άνεση και η ευκολία με την οποία η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αποδέχθηκε την υποχρέωση για πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% επί του Α.Ε.Π. μέχρι το 2022 και 2,2% από το 2023 μέχρι και το 2060, δεσμεύοντας χωρίς να έχει καμία ουσιαστική νομιμοποίηση το μέλλον της χώρας και συνακόλουθα την οικονομική πολιτική και της τωρινής κυβέρνησης. Παρέλκει να πούμε ότι η χαλαρή στάση της στην διαπραγμάτευση τεκμηριώνεται εκ του αποτελέσματος, αφού τον στόχο για τον οποίο δεσμεύτηκε δεν τον υλοποιούσε απλώς κάθε χρόνο αλλά τον ξεπερνούσε κιόλας και μάλιστα κατά πολύ, επαιρόμενη γι’ αυτό. Και στηριζόμενη ακριβώς σε αυτή τη δέσμευση που ανέλαβε είχε τη νομιμοποίηση και το πρόσχημα για να αυξάνει συνεχώς τη φορολογία και την επιβάρυνση των μεσαίων και πιο εύπορων στρωμάτων, απευθυνόμενη στα πιο ταπεινά πλην όμως ανθρώπινα ένστικτα των μη προνομιούχων που μαζί με τους ίδιους έβλεπαν να γίνονται φτωχότεροι και οι μέχρι τότε ευπορότεροι.
Είχε πετύχει δηλαδή σε μεγάλο βαθμό η τότε κυβέρνηση αυτό που είχε χαρακτηρισθεί ως «εξίσωση προς τα κάτω», πράγμα βέβαια που για τον ΣΥΡΙΖΑ και την κομμουνιστική ιδεολογία με την οποία γαλουχήθηκαν ο αρχηγός του και τα προβεβλημένα στελέχη του, μόνο πρόβλημα δεν ήταν, αφού γι’ αυτούς προεξέχουσα και πιο σημαντική είναι η λέξη εξίσωση χωρίς βέβαια να έχουν κανένα πρόβλημα και με την έκφραση «προς τα κάτω». Επόμενο είναι λοιπόν τώρα που προδιαγράφεται βελτίωση της θέσης και των ασθενέστερων στρωμάτων, ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και το ζαλισμένο από τις εξελίξεις ΚΙΝΑΛ, να στρέφει τα βέλη του μόνο σε κάθε ελάφρυνση στη φορολογία των μεσαίων και μεγαλύτερων εισοδημάτων ή στις μειώσεις στην άμεση και έμμεση φορολογία των επιχειρήσεων που έχουν αναπτυξιακή χροιά, όπως π.χ. η αναστολή του ΦΠΑ στην οικοδομή, τα οποία παρουσιάζει ως ευνοϊκή μεταχείριση προς τους προνομιούχους και προς το κεφάλαιο. Είναι προφανές ότι δεν τους απασχολεί η ανάπτυξη και η πραγματική αύξηση των εισοδημάτων και του επιπέδου ζωής για όλους αλλά μόνο το άνοιγμα ή το κλείσιμο της ψαλίδας ανάμεσα σε ασθενέστερους και πιο εύπορους και αυτό είναι που θα μετρούν συνεχώς.
Αλλά το κρίσιμο από δω και πέρα είναι η πορεία της νέας διακυβέρνησης και όχι η δογματική και αμήχανη αντιπολίτευση. Η πολιτική κυριαρχία της κυβέρνησης της Ν.Δ. εφόσον θα έχει μια επιτυχή συνέχεια και συνδεθεί η θητεία της με μια εποχή ανάπτυξης και ανόδου του επιπέδου ζωής όλων, πιθανότατα θα εξελιχθεί από τα πράγματα και σε ιδεολογική κυριαρχία της. Θα πάψει έτσι να θεωρείται αριστερή και φιλολαϊκή πολιτική το κλείσιμο της ψαλίδας που ήταν αποτέλεσμα της ύφεσης, της εξοντωτικής φορολόγησης και της φτωχοποίησης και όχι η αύξηση του Α.Ε.Π. και της κερδοφορίας των επιχειρήσεων που συνοδεύεται με μείωση της ανεργίας, με μείωση του αριθμού των πολιτών που ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας και με σημαντική αύξηση στα καθαρά εισοδήματα όλων.
Μετά από μια δεκαετή ταλαιπωρία, τους νηφάλιους πολίτες τους απασχολεί το αν βελτιώνεται πράγματι η δική τους ζωή και όχι η λεγόμενη «κατσίκα του γείτονα». Η αντιπολίτευση βέβαια σε όσους ενστερνίζονται τη θρυλική ρήση θα έχει να προσβλέπει, οι οποίοι στα χρόνια της κρίσης και της οργής ήταν όντως αρκετοί, μένει να δούμε αν ως κοινωνία θα περάσουμε σε πιο υγιή φάση και θα γίνουν πολύ λιγότεροι.