Ήταν ένας καλός πρόεδρος. Και για τις ΗΠΑ, και για τον κόσμο, φυσικά και για την Ελλάδα, ο πρόεδρος Μπάιντεν. Απλώς, τον «πρόδωσε» η αναπόφευκτη ανθρώπινη μοίρα…
Γέρασε (ας μη μας φοβίζει η λέξη, δεν γερνάνε μόνον όσοι έχουν ήδη πεθάνει…), οι σωματικές, πνευματικές δυνάμεις του έφθιναν αναπόφευκτα, ίσως περισσότερο από άλλους συνομηλίκους του, δεν ήταν πλέον σε θέση «να κάνει τη δουλειά» -και τι δουλειά…
Δεν είναι ο πρώτος ηλικιωμένος (το αντίθετο, μάλιστα) που αρνιόταν να συμβιβασθεί με τη φυσική του αδυναμία, που δεν ήθελε (όχι δεν μπορούσε) να παραδεχθεί την κατάστασή του και να αποχωρήσει εγκαίρως και με όλες τις τιμές που του πρέπουν. Σίγουρα κάποιες στιγμές η λογική επιβαλλόταν στο γεροντικό πείσμα. Αλλά, όπως αποδείχθηκε, ήταν οι λιγότερες…
Προώθησε την ανάπτυξη της οικονομίας στη χώρα του, προσπάθησε με νομοθετικές παρεμβάσεις το αποτέλεσμα της ανάπτυξης να κατανεμηθεί όσο πιο δίκαια και αναλογικά επιτρέπουν οι παγιωμένες κοινωνικές και ταξικές συνθήκες σε μια παραδοσιακά συντηρητική χώρα, πέρασε νομοθετικά ουσιαστικές ρυθμίσεις στην κοινωνική πολιτική, που δεν τα είχε καταφέρει ούτε ο Ομπάμα, κράτησε τις απαραίτητες ισορροπίες στις σχέσεις του με την Ευρώπη (τουλάχιστον δεν τις ανέτρεψε), υπήρξε ο βασικός μοχλός της αντίστασης της Ουκρανίας στον άκρως επικίνδυνο ρωσικό επεκτατικό αναθεωρητισμό που απειλούσε αυτήν την ίδια την Ευρώπη και δυνάμει τον Δυτικό Κόσμο. Και, κυρίως, κράτησε «εν αναστολή» κατά τη θητεία του τον κίνδυνο εθνικού διχασμού των ΗΠΑ, εξαιτίας των αντιδημοκρατικών και τοξικών αντιλήψεων και κινημάτων, που υποδαύλιζε αλαζονικά και μεθοδικά ο Ντόναλντ Τραμπ…
Για την Ελλάδα, ο Μπάιντεν αποδείχθηκε ένας πολύτιμος σύμμαχος. Κατάφερε να διατηρήσει τις ισορροπίες Δύσης-Τουρκίας, στο «μη χείρον», και η απόφαση να μην προμηθευτεί η Άγκυρα F-35, αλλά και να θεσπισθούν αυστηρότατοι όροι για την προμήθεια νέων F-16 και αναβάθμιση του υπάρχοντος στόλου, και η ανάδειξη της χώρας μας σε «αναβαθμισμένο στρατηγικό εταίρο» των ΗΠΑ είναι εξελίξεις που δεν μπορούν να υποτιμηθούν.
Η ξέφρενη, τοξική και διχαστική προεκλογική στρατηγική που καλλιεργούσε ο «ξανθός τρόμος» για ολόκληρο τον κόσμο, πλην του υπερσυντηρητικού και εμμονικού Νότου (κυρίως), σε συνδυασμό με τις απανωτές γκάφες-νοητικές αδυναμίες του Μπάιντεν (με αποκορύφωμα το μεταξύ τους ντιμπέιτ, στο οποίο ο σημερινός πρόεδρος ήταν για λύπηση), έδειχναν ότι ο Μπάιντεν έπρεπε να αποσυρθεί και να δώσει την ευκαιρία σε ένα νεότερο, ικανό και υποσχόμενο στέλεχος του Δημοκρατικού Κόμματος να αναλάβει το έτσι κι αλλιώς δύσκολο έργο να επικρατήσει του Τραμπ.
Στη διαμόρφωση της ιστορίας, η τυχαιότητα (ο πιο προβλεπτός παράγοντας είναι ο… απρόβλεπτος παράγοντας!) έχει παίξει αιώνες τώρα αποφασιστικό, καθοριστικό ρόλο στις εξελίξεις, τις συγκυρίες, τις ισορροπίες.
Η δολοφονική απόπειρα εναντίον του Τραμπ από έναν φανατικό, διαταραγμένο νεαρό στην Πενσιλβάνια και η ως εκ θαύματος σωτηρία του τέως προέδρου λειτούργησε ως καταλυτικός πολλαπλασιαστής της απήχησής του στο φανατικό κοινό του, αλλά και στις τάξεις των έλλογων συντηρητικών. Μετά από αυτό το γεγονός, η παραμονή του Μπάιντεν στην προεδρική κούρσα ήταν απλώς αυτοκτονική. Και «έπεσαν» πάνω στον πρόεδρο λιτοί και δεμένοι, να τον πείσουν (γιατί θεσμικός τρόπος να εξαναγκασθεί δεν υπάρχει) σε «υποχώρηση».
Τώρα, το «παιχνίδι ξανανοίγει». Έτσι τουλάχιστον θέλουν να ελπίζουν οι Δημοκρατικοί, οι νουνεχείς Αμερικανοί, άσχετα με κομματικές προτιμήσεις, με την υποψηφιότητα για το χρίσμα να περνάει στην αντιπρόεδρο Κάμαλα Χάρις.
Αν, μάλιστα, επαληθευθούν οι φήμες ότι για υποψήφια αντιπρόεδρό της θα επιλέξει τη Μισέλ Ομπάμα, τότε οι πιθανότητες ήττας του Τραμπ (με τον ακροδεξιό ρατσιστή υποψήφιο αντιπρόεδρο…) αυξάνονται αισθητά. Αλλά μια τέτοια εξέλιξη, δύο μαύρες γυναίκες να ηγούνται της υπερδύναμης, και ρίσκο έχει και μπορεί να προκαλέσει απρόβλεπτες αντιδράσεις…
Ένα μειονέκτημα για την Κάμαλα είναι ο περιορισμένος χρόνος που απομένει μέχρι τις προεδρικές εκλογές. Θα εξαρτηθεί από τις ικανότητές της και τις οργανωτικές δυνατότητες του Δημοκρατικού Κόμματος και των στελεχών που θα πλαισιώσουν το επιτελείο της προεκλογικής της εκστρατείας. Πάντως, η προθυμία των «χορηγών», που είχαν αρχίσει να φυλλορροούν από την καμπάνια του Μπάιντεν, να επανέλθουν άμεσα και… «δυνατά» στην υποστήριξη της νέας δημοκρατικής υποψήφιας, κάτι λέει για τους επαΐοντες της πολιτικής, προεκλογικής αμερικανικής «κουζίνας».
Παραφράζοντας την αγαπημένη αμερικανική πατριωτική κραυγή, ας ελπίσουμε ότι τον Νοέμβριο θα πούμε όλοι «God save America… and the whole world»!
Και μια «αφελής» απορία: Δεν είναι κάπως οξύμωρο και «πονηρό» σε μια τεράστια δημοκρατική χώρα, όπως οι ΗΠΑ, να είναι… νόμιμο και θεμιτό η πάμπλουτη και κοινωνικά πανίσχυρη άρχουσα τάξη να χρηματοδοτεί τις προεκλογικούς εκστρατείες… όλων των πολιτικών αντιπάλων; Για την… ψυχή του παππούλη τους το κάνουν, δεν προσβλέπουν σε κάποιο «αντάλλαγμα»; Εκτός και εάν η μεγάλη αυτή χώρα του ρεαλισμού αποφάσισε ότι «αφού γίνεται που γίνεται (σ.σ.: ο χρηματισμός…), ας του βάλουμε κανόνες, μπας και ξορκίσουμε τη διαφάνεια»…