Ενδιαφέρεται πραγματικά ο Γιώργος Παπανδρέου για την ηγεσία του Κινήματος Αλλαγής;
Τόνοι μελάνης χύνονται καθημερινά επ’ αυτού, επιβεβαιώνοντας ότι το όνομα Παπανδρέου «πουλάει ακόμη».
Ας ξεκινήσουμε με τα γεγονότα. Ο Παπανδρέου είδε τη Φώφη Γεννηματά στο νοσοκομείο για δέκα λεπτά. Το τι είπαν, μόνο οι δυο τους το ξέρουν. Το βέβαιο είναι ότι η θέση του είναι πολύ λεπτή και ο ίδιος πολύ ευγενής για να προχωρήσει σε οποιαδήποτε κίνηση.
Ο Παπανδρέου μιλάει με πολλούς. Τον Παπανδρέου τον πιέζουν πολλοί. Μέχρι τώρα παρασκηνιακά. Αν χρειαστεί και δημόσια.
Ο Παπανδρέου δέχεται εκατοντάδες τηλέφωνα, sms, mail. Κάνει συναντήσεις. Ολοι του λένε ένα πράγμα, σχεδόν το αυτονόητο: «Κατέβα υποψήφιος». Ο ίδιος για πρώτη φορά μετά την απόσυρσή του από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ συζητά. Αλλά, ως συνήθως, αποφεύγει να πει ευθέως τι θα κάνει.
Οσμίζεται, βολιδοσκοπεί, θέτει ερωτήσεις. «Τι θα γίνει με το τάδε», «πώς θα έβλεπες το δείνα», «πώς ξεπερνά κανείς το άλλο». Ερωτήσεις που μοιάζουν υπεκφυγές, αλλά είναι ουσιαστικές για τον ίδιο, προκειμένου να πάρει τις αποφάσεις του.
Η αίσθηση που αποκομίζει κανείς είναι ότι το μεγάλο του πρόβλημα δεν είναι αν θα χάσει. Ούτε αν θα μπει σε διαδικασία αρένας (έχει μάθει να συγκρούεται και με παροιμιώδη ψυχραιμία, μασουλώντας την καραμέλα του).
Το μεγάλο ζητούμενο για τον ΓΑΠ είναι πού θα πάει η παράταξη. Θα συρρικνωθεί και θα σέρνεται στο 6%-8%; Θα διευρυνθεί και θα παίξει καταλυτικό ρόλο στις επικείμενες εκλογές, έστω ως τρίτο αλλά ισχυρότερο κόμμα; Ή θα διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη;
Ο Γιώργος Παπανδρέου δεν είναι χθεσινός στην πολιτική. Γνωρίζει από πολιτικό timing όσο λίγοι -ασχέτως αν δεν είναι πάντα συνεπής στα ραντεβού του.
Ασφαλώς δεν περιμένει να του υπενθυμίσουν άλλοι την ιστορική του ευθύνη για το ΚΙΝΑΛ, ούτε τις αυξημένες υποχρεώσεις του έναντι των πολιτών που τον τίμησαν, είτε με το ένα εκατομμύριο ψήφους το 2004, είτε με την επανεκλογή του κόντρα στον Ευ. Βενιζέλο το 2007, είτε με την πρωθυπουργία και το εξωπραγματικό 44% το 2009.
Ο Γιώργος Παπανδρέου μόνον αφελής δεν είναι, επίσης. Πλέον γνωρίζει, έχει την ωριμότητα. Κυρίως έχει την πικρή εμπειρία να ξέρει καλύτερα από τον καθένα πώς είναι να μετατρέπεσαι από «Γιωργάκης» και «παιντί» σε «πρόεδρο», «πρωθυπουργό», «τροπαιούχο», «σωτήρα της παράταξης και της χώρας». Και εν μιά νυκτί, να μετατρέπεσαι ξανά σε «αποδιοπομπαίο τράγο», «ολετήρα», «καταστροφέα της χώρας». Ξέρει από πρώτο χέρι, απ’ έξω και ανακατωτά πώς τον κοιτούσαν ως εξωγήινο οι ΠΑΣΟΚοι της δεκαετίας του '90 και του 2000, όταν έμπαινε με laptop στις συνεδριάσεις υπουργικών συμβουλίων και πολιτικών γραφείων. Οταν μιλούσε για πράσινη ανάπτυξη και όλοι χασκογελούσαν, όταν μιλούσε για αξιολόγηση εκπαιδευτικών, όταν χόρευε ζεϊμπέκικο (ας το πούμε κι έτσι, τέλος πάντων) με τον Τούρκο ομόλογό του υπουργό Εξωτερικών Ισμαήλ Τζεμ, όταν έπαιρνε τη σκούπα στο συνέδριο για να βοηθήσει τους εθελοντές να καθαρίσουν τον χώρο, όταν έκανε την επιλογή να πάει με τον Σημίτη και όχι με τον Τσοχατζόπουλο.
Ο Παπανδρέου έχει επίγνωση των συντροφικών μαχαιρωμάτων. Τα έδωσε και ο ίδιος, όταν, π.χ., αντικατέστησε τον Θ. Πάγκαλο στο υπουργείο Εξωτερικών μετά τα Ιμια. Τα υπέστη στο πολλαπλάσιο, ως πρωθυπουργός. Είδε βουλευτές του να αποσκιρτούν, να τον απειλούν να τον ρίξουν στη Βουλή, είδε να υποσκάπτεται, είδε να φεύγει ταπεινωτικά με ψήφο εμπιστοσύνης μεν, αποδιοπομπαίος δε.
Είδε να λοιδορείται η στάση του στα μνημόνια, άσχετο αν τα ακολούθησαν οι διάδοχοί του στην πρωθυπουργία, Σαμαράς και Τσίπρας. Οι δικοί του άνθρωποι λένε ότι ο Παπανδρέου λειτούργησε θεσμικά, βάζοντας το εθνικό συμφέρον μπροστά από το προσωπικό του, έχοντας επίγνωση του κόστους που θα είχε. Οι αντίπαλοί του λένε ότι ήταν επιπόλαιος, άσχετος, στον κόσμο του, αν δεν «τα πήρε κιόλας για να μας βάλει στα μνημόνια με τα CDS», όπως ισχυρίζονταν οι διαχρονικά ψεκασμένοι, που καταδικάστηκαν με δικαστική βούλα.
Ο Παπανδρέου ξέρει απ’ έξω και ανακατωτά το ΠΑΣΟΚ και το ΚΙΝΑΛ. Εκανε την υπέρβασή του, έφυγε, ίδρυσε το ΚΙΔΗΣΟ, δεν μπήκε καν στη Βουλή, και επέστρεψε επί Γεννηματά για το ΚΙΔΗΣΟ, να επανεκλεγεί βουλευτής και να παραμείνει ρυθμιστής στο χώρο.
Τώρα βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι για τον ίδιο και για το κόμμα του. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.
Ξέρει ότι αν είναι υποψήφιος, θα δεχθεί επιθέσεις άνευ προηγουμένου. Γνωρίζει ότι διατρέχει τον κίνδυνο να κατηγορηθεί ότι τον παρασύρουν σε ένα φιάσκο τύπου ΚΙΔΗΣΟ.
Ξέρει ότι και αν δεν είναι, θα ξεσηκώσει αρές. Εχει την επιλογή να μείνει πίσω, να περιμένει να δει τις εξελίξεις στις εθνικές εκλογές και αναλόγως να κινηθεί σε μια ευρύτερη λογική συσπείρωσης του χώρου της κεντροαριστεράς. Αλλά τότε, θα έχει μπροστά του τα ερωτήματα: «Γιατί δεν έδρασες πριν φτάσουμε εδώ; Είχες την ευκαιρία σου και την έχασες».
Ο Παπανδρέου είναι επίσης αρκετά έμπειρος για να γνωρίζει ότι είναι απίθανο, ακόμη και αν κατέβει, να αποσυρθούν όλοι οι υποψήφιοι. Ξέρει ότι Ανδρουλάκης, Λοβέρδος, Καστανίδης, Γερουλάνος δικαιούνται να διεκδικήσουν την ηγεσία της παράταξης. Ακόμη και αν, π.χ., ο Καστανίδης, ο Κεγκέρογλου, ο Χρηστίδης ή ο Γερουλάνος αποσύρονταν για λόγους θεσμικούς, λόγω σεβασμού και πολιτικού ρεαλισμού, μένουν οι άλλοι δύο.
Είναι αρκετά ώριμος για να μην είναι σίγουρος ότι ακόμη και αν κατέβει θα εκλεγεί. Η ήττα είναι μέσα στο παιχνίδι, καθώς το αίτημα ανανέωσης, υπέρβασης και διεύρυνσης είναι ορατό στην εκλογική βάση του ΚΙΝΑΛ. Και -για διαφορετικούς λόγους ο καθένας- μπορεί να τον υπερβούν οι προαναφερθέντες υποψήφιοι.
Ο Παπανδρέου είναι επίσης αρκετά ευφυής ώστε να καταλαβαίνει ότι η δική του υποψηφιότητα μπορεί να συμπαρασύρει ένα κομμάτι απογοητευμένων ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ που πήγαν στον ΣΥΡΙΖΑ, να επαναπατριστούν στο ΚΙΝΑΛ υπό την ηγεσία του. Γι’ αυτό εξάλλου και τα μηνύματα από την Κουμουνδούρου φανερώνουν έναν μίνι πανικό. Αυτόπτης μάρτυρας μου περιέγραφε τα εναγώνια ερωτήματα που έθετε σήμερα πρωτοκλασάτο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ σε παπανδρεϊκό βουλευτή, για την πιθανότητα να κατέβει υποψήφιος ο Παπανδρέου.
Μπορεί επίσης βασίμως να υποθέτει ότι το Μέγαρο Μαξίμου και προσωπικά ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα έβλεπε με μεγάλη συμπάθεια απέναντί του τον Γιώργο Παπανδρέου. Για ευνόητους λόγους: Θα έκοβε κρίσιμο ποσοστό από τον ΣΥΡΙΖΑ και θα είχε την κατανόηση και συμπαράστασή του στα εθνικά θέματα, όπως π.χ. στο Μακεδονικό. Ναι, αυτή που του λείπει από το ίδιο του το κόμμα, τη Νέα Δημοκρατία…
Η υποδόρια δυναμική για μια υποψηφιότητα Παπανδρέου έχει θέσει τα ερωτήματα στον ίδιο και τον έχουν φέρει αντιμέτωπο με τα διλήμματα. Κυρίως, όμως, έχει θέσει σε κίνηση γρανάζια που υπερβαίνουν τον στενό κομματικό μηχανισμό. Πρόσωπα με ιστορία στην παράταξη σκύβουν με προσοχή στις εξελίξεις, Μαξίμου και Κουμουνδούρου τελούν εν αναμονή, παράγοντες εκτός πολιτικής παρακολουθούν με ενδιαφέρον. Ολα τα χαρτιά είναι στο τραπέζι πλέον.
Οσο για τον Γιώργο Παπανδρέου; Η προθεσμία ανακοίνωσης υποψηφιοτήτων και συγκέντρωσης υπογραφών πήρε σήμερα παράταση μέχρι τις 21/10 στις 18:00. Μεσολαβεί αρκετός χρόνος για τους υποστηρικτές του και επαρκής απόσταση από την ανακοίνωση της Φώφης Γεννηματά για τον αγώνα ζωής που δίνει.
Ο πατέρας του είχε πει το περίφημο «ραντεβού με την Ιστορία». Μένει να φανεί αν ήρθε η ώρα να φανεί συνεπής με το ραντεβού του ο ίδιος ο Γιώργος.