Eδώ και 5-6 μέρες ένα σύννεφο πλανιέται πάνω από τον ουρανό του ΚΙΝΑΛ και κατ' επέκταση πάνω από την πολιτική ζωή της χώρας: ο Παπανδρέου ξανάρχεται. Ευτυχώς, όχι όπως οι Γερμανοί με Πάντσερ και στούκας, αλλά με τον αναπόφευκτο τρόπο που επιβάλλουν οι κανόνες και η εκλογική διαδικασία. Όταν σε ένα κόμμα ξεκινά η κούρσα ανάδειξης της νέας ηγεσίας, όλοι έχουν δικαίωμα να θέσουν υποψηφιότητα. Ακόμη και ο Γιώργος...
Όλα μέχρι στιγμής εξελίσσονται με τον αμίμητο «τρόπο του Γιώργου». Ο επίδοξος αρχηγός δεν έχει δημοσίως αποκαλύψει τις προθέσεις του. Δεν έχει ακόμη οριστικοποιήσει τις αποφάσεις του. Παρ' όλα αυτά ξεκίνησε συνομιλίες με τους κανονικούς υποψηφίους, προκαλώντας ένα ξάφνιασμα και μια απορία σε όλους. Ως τι τους απευθύνεται; Είναι ένας απ' αυτούς; Τότε γιατί δεν το δηλώνει δημοσίως, τουλάχιστον για να γνωρίζουν οι συνομιλητές του με ποιον μιλούν. Τέλος πάντων, τα «διαδικαστικά» προβλήματα είναι τα λιγότερα σημαντικά που θέτει στο ΚΙΝΑΛ η υποψηφιότητα Παπανδρέου. Άλλα είναι τα μείζονα.
Με κυριότερο, ότι δίνει το δικαίωμα σε έναν κορυφαίο πολιτικό περίπου να κάνει ό,τι θέλει και λογαριασμό να μη δίνει σε κανέναν. Γιατί αυτή τη συμπεριφορά νομιμοποιεί η «ολική επαναφορά» του Γιώργου.
Ας εξηγήσουμε λίγο το «κάνω ό,τι θέλω» του ΓΑΠ. Ξεκίνησε ως κυριολεκτικά «λαοπρόβλητος» πρωθυπουργός, με ένα θηριώδες ποσοστό (44%) στις εκλογές του 2009. Τι έκανε στη συνέχεια;
Έξι μήνες μετά, είχε ρίξει τη χώρα στα Μνημόνια, στο ΔΝΤ και στην τρόικα. Χωρίς να έχει πάρει τη λαϊκή εντολή γι' αυτήν την επιλογή. Το ΠΑΣΟΚ είχε εμφανισθεί στις εκλογές με ένα συγκεκριμένο κυβερνητικό πρόγραμμα και αυτό ψήφισαν οι πολίτες. Τα όσα έγιναν στη συνέχεια δεν είχαν καμιά σχέση με το κυβερνητικό πρόγραμμα. Η στοιχειώδης δημοκρατική ευαισθησία, η οποία υποτίθεται βρίσκεται στο DNA του Γιώργου, επέβαλλε εκλογές. Ο Γιώργος τις αρνήθηκε, επιλέγοντας τη νομή της εξουσίας από το ρίσκο των εκλογών. Αρκετοί σ' αυτή την καραμπινάτη απαξίωση της λαϊκής εντολής αναγνωρίζουν τον πρώτο κομβικό κρίκο της αλυσίδας που οδήγησε στη διάλυση του ΠΑΣΟΚ.
Ο ΓΑΠ όμως δεν αρκέστηκε στο πρώτο λάθος. Προχώρησε σε ένα δεύτερο, εξίσου σημαντικό. Σε μια συγκυρία που η χρεοκοπία της χώρας επέβαλλε τη συγκρότηση μιας κυβέρνησης με τα πιο άξια, ικανά και έμπειρα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, ο Γιώργος έστησε μια κυβέρνηση-οπερέτα. Υπουργοί έγιναν οι φίλοι και οι κολλητοί του Γιώργου. Άγνωστοι άνθρωποι, με αδιευκρίνιστες ικανότητες, επικίνδυνο έλλειμμα εμπειρίας και μοναδικό «διαβατήριο» την προσωπική σχέση τους με τον Γιώργο. Όποιος έχει διάθεση, ας ξαναδιαβάσει τον κατάλογο των υπουργών του Γιώργου, έτσι ως άσκηση στην ιστορική μνήμη. Αξιοσημείωτο είναι ότι οι περισσότεροι υπουργοί βρίσκονται σήμερα στα αζήτητα, καθώς δεν διέθεταν τα προσόντα για μια αυτόνομη πολιτική διαδρομή. Έμειναν στην ιστορία ως οι περίφημοι «κηπουροί» του ΓΑΠ.
Aπό τις εκλογές του 2009 έως τις εκλογές του 2012, το 44% έγινε 13%. Μια απώλεια 30 μονάδων, σε λιγότερο από τρία χρόνια, δεν είναι κάτι που συμβαίνει συχνά στα παγκόσμια πολιτικά χρονικά. Το μόνο θετικό είναι ότι οδήγησε σε διεθνή καριέρα τον όρο «pasokification», δηλαδή σε ελεύθερη μετάφραση πώς καταφέρνεις με τόσα λάθη, σε τόσο λίγο χρόνο, να οδηγήσεις ένα κραταιό και ιστορικό κόμμα στα όρια της εξαφάνισης. Για οδηγίες, ρωτήστε τον Γιώργο…
Δυστυχώς το θρίλερ δεν σταμάτησε εδώ. Ο Γιώργος, σαν τον «ταχυδρόμο» του περίφημου φιλμ νουάρ, «χτυπάει πάντα δυο φορές». Ίσως επειδή η «pasokification» δεν ήταν πλήρης, ο ΓΑΠ αποφάσισε ότι η στιγμή για το δεύτερο θανάσιμο χτύπημα ήταν οι εκλογές του 2015. Διέσπασε το ΠΑΣΟΚ και δημιούργησε το ΚΙΔΗΣΟ, επιτυγχάνοντας διπλό «τζακ ποτ». Πρώτο, το κόμμα του πατέρα του, που κυβέρνησε την Ελλάδα τη μεγαλύτερη περίοδο της μεταπολίτευσης, να κινδυνεύσει να εισέλθει στη Βουλή και δεύτερο, το δικό του ΙΧ κόμμα να διασυρθεί στο περιθώριο των εξωκοινοβουλευτικών κομμάτων. Όπως με θλίψη ανέφερε τότε κορυφαίο στέλεχος του χώρου, «ο Γιώργος πήρε το ΠΑΣΟΚ και το έκανε... ΚΟΔΗΣΟ. Τι ντροπή για τον γιο του Ανδρέα».
Μετά απ' όλα αυτά, τώρα ο «ταχυδρόμος» ετοιμάζεται να ξαναχτυπήσει. Για τρίτη φορά. Διεκδικώντας την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ, με απώτερο στόχο, όπως χαρακτηριστικά αναφέρουν κάποια «μνημεία του παπανδρεϊσμού», τη «δικαίωσή» του. Ποια είναι αυτή; Μήπως να καταφέρει αυτό που δεν πέτυχε η αποστολή του στις εκλογές του 2015, να κάνει το ΚΙΝΑΛ εξωκοινοβουλευτικό κόμμα;
Πάντως και στην τελευταία αποστολή, ο ΓΑΠ και οι φίλοι του επιχειρούν να τη μασκαρέψουν με τα συνηθισμένα υλικά μιας τετριμμένης πλέον παπανδρεϊκής τελετουργίας. «Ο Γιώργος το αποφάσισε για να… σώσει το ΚΙΝΑΛ». Ακόμη, δηλαδή, μια αποστολή σωτηρίας που, απ' ό,τι φαίνεται, ουδείς τη ζήτησε.
Ο Γιώργος λοιπόν ως «επαγγελματίας διασώστης». Όπως το 2004, που πήρε το «δαχτυλίδι» της διαδοχής από τον Κ. Σημίτη (μια απόφαση για την οποία ο πρώην πρωθυπουργός είναι βέβαιο ότι έχει μετανιώσει) και οδήγησε σε μια συντριπτική ήττα από τη ΝΔ του Κ. Καραμανλή. Τώρα αρχίζει μια ακόμη αποστολή «διάσωσης». Αρκετοί κάνουν τον σταυρό τους να μην ολοκληρωθεί και η δεύτερη αποστολή.
Πριν από δύο αιώνες, ο Καρλ Μαρξ στην «18η Μπρυμαίρ» είχε περιγράψει τον Ναπολέοντα τον Γ' ως έναν άνθρωπο με μοναδικό προσόν ότι ήταν «ανιψιός του θείου του». Στη σημερινή εκδοχή, μπορεί να έγραφε για έναν άνθρωπο που απλώς ήταν «ο γιος του πατέρα του» ή «ο εγγονός του παππού του».