Καλά ξεχυθήκαμε σε χωριά αλλά και σικ προορισμούς, καλά αναστήσαμε, καλά σουβλίσαμε, καλά φάγαμε και ήπιαμε, άντε καλά επιστρέψαμε οίκαδε, καιρός να προσγειωθούμε στην «κανονικότητα» και να σκεφθούμε τι μας ξημερώνει…
Σε 33 μέρες μας περιμένουν (όλους μας!) οι κάλπες. Όχι για να μας πουν ποιος ήρθε πρώτος, ποιος «κατατρόπωσε» τον άλλον, δυστυχώς ούτε για να βγάλουν (όπως δείχνουν τα πράγματα) κυβέρνηση να πιάσει τα προβλήματα και τις προκλήσεις απ’ τα κέρατα. Θα μας δείξουν ποιοι είμαστε όλοι μας, αν τα πόδια πατάνε το έδαφος και το κεφάλι στοχάζεται, αν νοιαζόμαστε πραγματικά για το μέλλον του τόπου, αν καταλαβαίνουμε τα τεράστια προβλήματα που μας περιμένουν, αν βλέπουμε πού βρισκόμαστε και αν έχουμε άποψη για το «πού» και το «πώς» θέλουμε να φτάσουμε…
Θα πείτε: αυτό δεν ήταν πάντα το πραγματικό διακύβευμα των εκλογών; Ήταν; Δεν είμαι και πολύ σίγουρος. Το 2015 κυριάρχησε εντός μας ο θυμός, η άσκεφτη διάθεση για πογκρόμ επί δικαίων και αδίκων, η δικαιολογημένη απόγνωση από τις δραματικές για τον καθένα μας επιπτώσεις της χρεωκοπίας και των μνημονίων, η γενικευμένη αγανάκτηση για το «σύστημα». Έτσι, δεχθήκαμε σαν καλά οργωμένο χώμα κάθε λογής σπόρο που μας έριχναν: παραφουσκωμένες υποσχέσεις, ψέματα που… μεταβαφτίστηκαν ψευδαισθήσεις, «πολιτικές» που ήταν φως-φανάρι πως θα ήταν αδύνατον να υλοποιηθούν, και, το κυριότερο, έναν λόγο εμφυλιοπολεμικό, ιδεοληπτικά ευχάριστο στη μεγάλη δεξαμενή (συναισθηματικά, περισσότερο…) των αριστερών, που γύρευαν μέσα τους την ευκαιρία για έναν Τρίτο Γύρο...
Αλλά… υπάρχει πάντα η «επόμενη μέρα» μετά τις κάλπες και την ανάληψη της εξουσίας. Που συχνά ξημερώνει ως… νύχτα. Δεινοπαθήσαμε και τρομοκρατηθήκαμε αν θα συνεχίσουμε να είμαστε ένα ευρωπαϊκό κράτος στην… αρχική περίοδο της «πρώτη φοράς Αριστερά», το εφιαλτικό καλοκαίρι του ’15, αλλά και τη συνέχεια μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου, που προκάλεσε ο κ. Τσίπρας… εξαπατώντας από το βήμα της Βουλής τα άλλα κόμματα, μετά τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ. Πάνω από 4,5 χρόνια ο τόπος εξαπατήθηκε, δεινοπάθησε, είδε τα… «νταούλια και τους ζουρνάδες» να σιωπούν, ο κόσμος είδε το εισόδημά του να μειώνεται, φορτώθηκε και με ένα αχρείαστο τρίτο μνημόνιο, μπούχτισε από «παροχές Θεσσαλονίκης», ανησύχησε από τις εξόφθαλμες και προκλητικές ενέργειες της αριστερής κυβέρνησης να καθυποτάξει τη Δικαιοσύνη αλλά και… όλους τους αρμούς του κράτος, αφού, όπως παραπονούνταν με… κλάματα, «πήραν την κυβέρνηση, αλλά δεν άλωσαν την εξουσία…».
Γνωστά και βιωμένα. Αν το 2015 εμφανίζoνταν ως «άγραφος χάρτης», άσπιλοι, αμόλυντοι και με… προπατορικό «ηθικό πλεονέκτημα», στις εκλογές του Ιουλίου 2019 είχαν στο σακούλι τους «δείγματα γραφής» για τα οποία έπρεπε να απολογηθούν (δεν το έκαναν ποτέ!) και ένα κυβερνητικό παρελθόν που διέψευδε πανηγυρικά τα πτερόεντα έπη τους. Και, φυσικά, επειδή, όπως οι ίδιοι επιμένουν, «ο λαός δεν ξεχνά», έχασαν τέσσερις εκλογές στη σειρά και γύρισαν στην αντιπολίτευση.
Ξέρει καλά τι λέει και πόσες χορδές ευαισθητοποιεί ο Μητσοτάκης όταν λέει ότι στις προσεχείς εκλογές η κοινωνία θα θυμηθεί, θα συγκρίνει και θα κρίνει τα πεπραγμένα της κυβέρνησης Τσίπρα με τη δική του -κι ας… της έπεσαν κατακέφαλα όλες οι κρίσεις του κόσμου, παγκόσμιες, ελληνοτουρκικές, πανδημικές, οικονομικές, ενεργειακές, αλλά και εγχώριες, τυχαίες αλλά και αποτέλεσμα χρόνιων παθογενειών του κράτους μας.
Με τον άνεμο να πνέει αντίθετα, η σημερινή κυβέρνηση σημείωσε επιτυχίες: ψηφιακό κράτος, μείωση ανεργίας, αύξηση μισθών και συντάξεων, μείωση φόρων, διεθνείς συμμαχίες, ενδυνάμωση της αμυντικής θωράκισης της χώρας, αποκατάσταση του εθνικού ονόματος σε όλο τον κόσμο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ αγνοεί (και διαβάλλει με ψέματα και fake news) ό,τι θετικό της κυβέρνησης και μεγεθύνει (με ψέματα και fake news) τα αρνητικά και τις αστοχίες της, και μάλιστα επιδιδόμενος σε προσωπικές υβριστικές και αήθεις επιθέσεις, με προεκλογική οξύτητα και τοξικότητα που θα ζήλευαν και οι πλέον τοξικές και αρνητικές προεκλογικές εκστρατείες στην… ειδήμονα του είδους Αμερική! Οι συγκυρίες (κυρίως Τέμπη και υποκλοπές) τού επιτρέπουν να ελπίζει ότι θα επηρεάσει τμήμα (κυρίως κεντρώο) του εκλογικού σώματος που είχε ψηφίσει Μητσοτάκη αλλά απογοητεύθηκε. Και επιχειρεί (άτσαλα, όμως…) να διευρύνει την δυνάμει εκλογική του «πελατεία» με αδιανόητα… ανοίγματα στον Κασιδιάρη, με αγκαλιές με τον Αντώναρο (!!), τακιμιάσματα με τον περιθωριακό λούμπεν Μιθριδάτη…
Μπορεί όλα τούτα να είναι πρόδηλα και αυταπόδεικτα για όσους θέλουν να αποστασιοποιηθούν από θυμούς, να αποφασίζουν ως πολίτες όχι με το συναίσθημα και το υπόπτως καλλιεργούμενο «ρεύμα», αλλά το «κλίμα» και το θυμικό, η προπαγάνδα και η τοξικότητα βρίσκουν πολλούς ευεπίφορους… Βοηθάει και η απλή (δεν την έφερε τυχαία ο Τσίπρας) που θα οδηγήσει πολλούς στη σκέψη «αφού, έτσι κι αλλιώς, οι πρώτες κάλπες δεν βγάζουν κυβέρνηση, ας… τους δείξουμε ποιοι είμαστε, και στις δεύτερες βλέπουμε πάλι…»!
Μόνο που αυτή η «σκέψη» είναι λίαν επικίνδυνη! Γιατί, μπορεί να λέει τώρα ο Τσίπρας «ότι δεν κάνω κυβέρνηση συνεργασίας, αν δεν έχω κερδίσει τις πρώτες εκλογές…», μπορεί να διατείνεται ο Ανδρουλάκης ότι «εγώ δεν συνεργάζομαι με πρωθυπουργό είτε τον Τσίπρα είτε τον Μητσοτάκη!», αλλά… μεταξύ προεκλογικών τακτικισμών και μετεκλογικής πραγματικότητας… μεσολαβούν οι εκλογές και το κλίμα, οι συσχετισμοί που δημιουργούν για την επίμαχη «επόμενη μέρα». Αν τα ποσοστά το επιτρέψουν, Τσίπρας και Ανδρουλάκης είναι πολύ πιθανό να πουν «ψωμί και αλάτι» σε όσα είπαμε, και να δώσουν τα χέρια… για τη σωτηρία της πατρίδας… Για όσο καιρό αντέξει η… ψευδαίσθηση της συνεργασίας των «Γερμανοτσολιάδων» με τους νοσταλγούς του… εμφυλίου!
Το μέλλον της χώρας δεν παίζεται … στα ζάρια και με αντιλήψεις «ό,τι κάτσει»! Μπορεί οι πρώτες κάλπες να μη βγάζουν κυβέρνηση, αλλά δημιουργούν τις προϋποθέσεις και τα δεδομένα (πόσα κόμματα θα μπουν στη Βουλή με την απλή, ποιο είναι το όριο για την αυτοδυναμία στις δεύτερες εκλογές κ.λπ.) για το αν η χώρα θα εξασφαλίσει τελικά ισχυρή και αποφασιστική κυβέρνηση, να κουμαντάρει το σκάφος σε αγριεμένους καιρούς και ταραγμένες θάλασσες.