Στη σκληρή καθημερινή πραγματικότητα, που απαιτεί συγκεκριμένες θέσεις και προτάσεις, γενναία «ναι» και τολμηρά «όχι», για πόσο ακόμη θα μπορεί να παίζει πειστικά ο κ. Ανδρουλάκης και το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝ.ΑΛ το παιχνίδι των ίσων αποστάσεων, των «ναι μεν, αλλά…», του αμήχανου «ουδέτερου»;
Την πρώτη φορά θεωρείται λογικό. Τη δεύτερη δικαιολογείται από την αμφίπλευρη πίεση που δέχεται από δεξιά και αριστερά. Άντε και την τρίτη, να πεις, «όσο το δικαιολογούν οι δημοσκοπήσεις…». Μετά;
Στη συζήτηση στη Βουλή για την πρόταση μομφής που κατέθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ, είχε «γούστο» να παρακολουθείς τους αγορητές του ΠΑΣΟΚ που επέκριναν την κυβέρνηση, και να… περιμένεις στη συνέχεια και το «αλλά» που όλοι διατύπωναν, για να τα «ρίξουν» σχεδόν πάντα με την ίδια σφοδρότητα και στον ΣΥΡΙΖΑ! Μια παιγνιώδης παραλλαγή τού… «κι εσείς γιατί βασανίζετε τους μαύρους»!
Δεν έχει, δεν μπορεί να έχει μέλλον αυτή η «επιτήδεια» αλλά αμήχανη και ατελέσφορη επαμφοτερίζουσα «κριτική στάση». Είναι σαφές ότι σε κάποια ζητήματα ο… ένας θα έχει περισσότερο «δίκιο» από τον άλλον, και κραυγάζει ότι είναι εκ του πονηρού η «πολιτική» να τους εξισώνεις και να τους τσουβαλιάζεις άκριτα.
Μπορεί να έχει την εξήγησή της αυτή η αρχική επιλογή του νέου αρχηγού του ΠΑΣΟΚ, να ήθελε να καταδείξει (όταν οι πάντες τον πίεζαν να δηλώσει… «με ποιον θα πάει και ποιον θ’ αφήσει…») ότι σκοπεύει στην πολιτική (και προεκλογική…) αυτονομία του να πείσει για τον υπεύθυνο και αμερόληπτο «ρυθμιστικό ρόλο» που θα κληθεί (όπως ελπίζει) να διαδραματίσει μετά την επόμενη διπλή εκλογική αναμέτρηση. Αλλά εκ των πραγμάτων, δεν μπορεί να τραβήξει για πολύ. Θα γυρίσει μπούμερανγκ στον εμπνευστή της. Γιατί ο κόσμος βλέπει, καταλαβαίνει, αξιολογεί ( το επιβεβαιώνουν και οι δημοσκοπήσεις) ότι «δεν είναι ίδιοι» κυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ. Και στο τέλος, και όσο οι εκλογές δεν είναι επί θύραις, αυτή την επαμφοτερίζουσα στάση θα την καταδικάσει.
Δεν λέει κανείς, φυσικά, να… βγάλει μπροσούρα ο κ. Ανδρουλάκης «με ποιον είναι» και να σπεύσει να δηλώσει από τώρα αν οι διπλές κάλπες δεν δώσουν αυτοδύναμη κυβέρνηση ποιον θα στηρίξει για συγκυβέρνηση -αν υποτεθεί ότι η εκλογική του δύναμη του το επιτρέπει. Αλλά αυτό το… μια στο καρφί και μια στο πέταλο, τελικά, καταντά… κωμικό αναμενόμενο, που δεν «ενθουσιάζει» κανέναν.
Κραυγαλέα εκδήλωση της… δισυπόστατης αυτής αμηχανίας του ΠΑΣΟΚ η στάση που κράτησε στο θέμα της αηθέστατης και προκλητικής συμπεριφοράς του γνωστού Πολάκη, με την… κατάληψη του βήματος της Βουλής! Ούτε σ’ αυτό το πρόδηλα αλήτικο, αντιθεσμικό, αντικοινοβουλευτικό, και εν τέλει αντιδημοκρατικό ατόπημα (που φυσικά… κάλυψε ο επίσημος ΣΥΡΙΖΑ!) δεν μπόρεσε το ΠΑΣΟΚ του κ. Ανδρουλάκη να πάρει μια ξεκάθαρη στάση και να το καταδικάσει απερίφραστα και χωρίς αστείους «αστερίσκους», στην απελπισία του να κρατήσει… ίσες αποστάσεις! Με κίνδυνο να το συγκρίνει η κοινωνία με τη… μαϊμού, που όσο πιο ψηλά ανεβαίνει τόσο φαίνεται ο κ@λος της…
Δεν υπήρχε, λ.χ., ουδείς λόγος ή σκοπιμότητα να υπερψηφίσει το ΠΑΣΟΚ την πρόταση μομφής του ΣΥΡΙΖΑ (όταν μάλιστα οι βουλευτές του τόνιζαν ότι η πρόταση αποσκοπούσε να «στριμώξει» το Κίνημα για «να πάρει θέση»), από τη στιγμή, μάλιστα, που έχει ταχθεί κατά των πρόωρων εκλογών εν μέσω πανδημίας, τις οποίες υποτίθεται ότι επιδιώκει μια πρόταση μομφής. Θα μπορούσε κάλλιστα να καταγγείλει ως πρόσχημα την πρόταση, και αφορμή για δικομματικές κοκορομαχίες άνευ ουσίας στη Βουλή, και να απόσχει!
Είναι όντως δύσκολη η θέση στην οποία βρίσκεται ο κ. Ανδρουλάκης και το κόμμα του. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι αν συνεχισθεί η καταγραφόμενη ανάκαμψή του, θα «κόβει» δυνάμει ψηφοφόρους και από τον ΣΥΡΙΖΑ (κυρίως, αφού οι ΠΑΣΟΚογενείς, στελέχη και ψηφοφόροι του, έχουν λόγο και αφορμή να γυρίσουν στην κοιτίδα τους…) αλλά και από τη ΝΔ, που στις τελευταίες εκλογές τη στήριξαν παραδοσιακοί φιλελεύθεροι κεντρώοι πολίτες, που εμπιστεύθηκαν τον φιλελεύθερο κεντροδεξιό Μητσοτάκη.
Ο οποίος εκτιμά ότι το να κατατάσσει τον Ανδρουλάκη και το κόμμα του στην «κεντροαριστερή πολυκατοικία», του κάνει καλό, γιατί τον ταυτίζει με τον ΣΥΡΙΖΑ, που φθίνει διαρκώς, και στις εκλογές παλιοί ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ θα επανακάμψουν, ενώ οι «μετοικούντες» ψηφοφόροι της ΝΔ του 2019 θα είναι συγκριτικά λιγότεροι. Θα δείξει…
Αυτό, πάντως, δεν σημαίνει σε καμιά περίπτωση ότι ο πρωθυπουργός θα πρέπει (επειδή νομίζει ότι τον συμφέρει) να φέρεται με τρόπο μειωτικό στο σημερινό ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝ.ΑΛ. Δεν υπήρχε κανένας λόγος να ειρωνευθεί, έστω χιουμοριστικά, τον Κώστα Σκανδαλίδη («μη μας πείτε ότι εκπροσωπείτε το μέλλον…»), ούτε να «ξεχωρίσει» τα θύματα της συνωμοσίας NOVARTIS, και να ζητήσει από τον Τσίπρα να πει «μια συγγνώμη!» από τα αδίκως κατηγορηθέντα στελέχη της ΝΔ, «αγνοώντας» ότι θύματα της σκευωρίας υπήρξαν και πρωτοκλασάτα στελέχη και υπουργοί του ΠΑΣΟΚ. Κάτι που προκάλεσε τη δικαιολογημένη οργισμένη αντίδραση του Ευάγγελου Βενιζέλου.
Πόσο πιο ορθό, συμφέρον και έξυπνο θα ήταν αν ο κ. Μητσοτάκης είχε κάνει εμφατική αναφορά και στα κατηγορηθέντα και αθωωθέντα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, με την προσθήκη μάλιστα (για να την ακούσουν οι σημερινοί βουλευτές του ΚΙΝΑΛ υπό τον κ. Ανδρουλάκη), απευθυνόμενος στον ΣΥΡΙΖΑ, ότι «και σήμερα έχετε την αναίδεια να ικετεύετε για τη συνεργασία του κόμματός τους, ενώ τους έχετε κατηγορήσει στο παρελθόν, και το κόμμα τους, ως «Γερμανοτσολιάδες» και «δωσίλογους»!