Τα όσα αποκάλυψε με σοκαριστική ειλικρίνεια αλλά και ωμότητα ο Πέτρος Δούκας για το πώς ο Καραμανλής κέρδισε τις εκλογές του 2007 μετά τις πυρκαγιές, μοιράζοντας λεφτά δώθε κείθε σ’ όποιον ζητούσε (και ο αποπεμφθείς από την κυβέρνηση Σπήλιος Λιβανός, θαύμασε και ζήλεψε την μέθοδο εκείνη!), θα ξεχαστούν πολύ σύντομα- αν δεν ξεχάστηκαν ήδη.
Και το χειρότερο, φοβάμαι, χωρίς να μας μάθουν τίποτα...
Η χρεοκοπία της χώρας μας το 2009 (που είχε αρχίσει να «χτίζεται» χρόνια πριν…), οι πάντες γνωρίζουν ότι δεν «έσκασε» δια… μαγείας- άσχετο με το τι λέγαμε τότε για να κανακεύουμε τις ευθύνες όλων μας. Οι 350.000 χιλιάδες μονιμοποιήσεις εκτάκτων και οι προσλήψεις στο δημόσιο του Πάκη Παυλόπουλου (μιλάμε για «χορό» δισεκατομμυρίων), οι άνευ κριτηρίων αποζημιώσεις σε όποιον… δήλωνε πυρόπληκτος το 2007, η αβάσταχτη ελαφρότητα του Γιώργου Παπανδρέου, που βρήκε ότι «λεφτά υπάρχουν» με το που ανέλαβε την πρωθυπουργία το 2009, κι’ άρχισε να δίνει… αυξήσεις πριν καλά-καλά εγκατασταθεί στο Μαξίμου, μαζί με τις… «εκ μεταφοράς» σωρευμένες μικροπολιτικάντικες ψηφοθηρικές δημοσιονομικές αμαρτίες σχεδόν δυο δεκαετιών και την εκτόξευση του δημόσιου χρέους στα ουράνια, κάποτε θα έσκαγαν.
Μιλάμε (και οι ξένοι προειδοποιούσαν ασφυκτικά) για το χρονικό μιας προαναγγελθείσης χρεοκοπίας. Μνημόνια, μείωση του ΑΕΠ κατά περίπου 30%, φτωχοποίηση ενός πολύ μεγάλου μέρους της κοινωνίας, μαρασμό της οικονομίας, θυμό, απόγνωση και απελπισία στον κόσμο, παροξυσμό ανορθολογικών συμπεριφορών, διχασμό. Η λαϊκίστικη, αμοραλιστική εκμετάλλευση όλου αυτού του μείγματος από τον ΣΥΡΙΖΑ, τον έφερε στην κυβέρνηση, αλλά δεν έλυσε το πρόβλημα της χώρας- το επιδείνωσε. Η «συνταγή» των φορολογικών και ασφαλιστικών μεγάλων επιβαρύνσεων, με παράλληλες στοχευμένες παροχές, όχι παραγωγικών δομών , αλλά κανακέματος μιας συγκεκριμένης εκλογικής πελατείας σε βάρος της μεσαίας τάξης (αυτός ήταν και ο σκοπός του, καθ’ ομολογία Τσακαλώτου…), μας γύρισε χρόνια πίσω- αφού μας είχε φορτώσει και μ’ ένα τρίτο μνημόνια 100 δις…
Βρισκόμαστε προ ενός déjà vu, τουλάχιστον (θέλουμε να ελπίζουμε…) από πλευράς αντιπολίτευσης. Που πιέζει λαϊκίστικα και άκριτα για … προσλήψεις, κατάργηση ΦΠΑ σε καύσιμα (καλύπτει ένα τεράστιο μέρος των δημοσίων εσόδων) και είδη διατροφής, για ένα τσουνάμι παροχών και επιδομάτων, για αυξήσεις (των ήδη σημαντικά, συγκριτικά, αυξημένων μισθών), χάρισμα των «χρεών πανδημίας» (δεν της αρκούν οι ευνοϊκές ρυθμίσεις και το χάρισμα κάποιων «επιστρεπτέων»), για μη φορολόγηση των αναδρομικών (που αν είχαν καταβληθεί κανονικά, θα είχαν ήδη φορολογηθεί…), απορρόφηση από τον κρατικό προϋπολογισμό όλων(!) των ανατιμήσεων ενέργειας που πλήττουν παγκόσμια. Δεν της φθάνουν οι ήδη κρατικές απορροφήσεις, που επιβαρύνουν τον προϋπολογισμό. Ταυτόχρονα, σηκώνουν… λάβαρα κατά της εξυγίανσης της ΛΑΡΚΟ, που χρωστάει εκατοντάδες εκατομμύρια, και επιμένουν «να μην αλλάξει τίποτε που θα αλλοιώνει το εργασιακό καθεστώς των εργαζομένων…
Ο Πολάκης (αν δεν τον διαγράψουν μ’ αυτά που λέει και κάνει, επιβεβαιώνουν τις εύλογες υποψίες ότι είναι βαλτός Δούρειος Ίππος…) πλειοδοτεί και… υπόσχεται πως η «δεύτερη φορά αριστερά», όχι μόνο θα… κρατικοποιήσει την «ΔΕΗ των αντιλαϊκών ανατιμήσεων», (μόλις που εξυγιάνθηκε!), αλλά θα… κρατικοποιήσει και τις τράπεζες «των μεγάλων συμφερόντων!». Μια πιο… «πεζή» version του Λαφαζάνη που θα κατελάμβανε το Νομισματοκοπείο…
Την ίδια ώρα, ο ΣΥΡΙΖΑ καταψηφίζει στην Βουλή έργα υποδομής στο Μάτι, με χορηγία της Κύπρου μάλιστα, γιατί δεν αφορούν το χτίσιμο νοσοκομείου αλλά… κοινωνικών κατοικιών (!), καταψηφίζουν δωρεά του ιδρύματος Νιάρχου για κατασκευή και εξοπλισμό νοσοκομείου Παίδων στην Θεσσαλονίκη γιατί «αλλοιώνεται η ουσία της δημόσιας υγείας!» και κατηγορούν για… ολιγωρία την κυβέρνηση που τις 550 κλίνες ΜΕΘ που παρέδωσε ο ίδιος, τις έφτασε «μόνο» στις 1.200!
Έχουμε μπει σε προεκλογικό… αγώνα δρόμου, άγνωστης διάρκειας. Τον ξεκίνησε μικροπολιτικάντικα (για να μειώσει τις εσωκομματικές εξεγέρσεις και τις αμφισβητήσεις της μονοκρατορίας του…) ο κ. Τσίπρας, και πια δεν έχει επιστροφή, όσο κι αν επιμένει ο πρωθυπουργός για εξάντληση(;) της τετραετίας. Από ένα σημείο και μετά, η εκλογολογία αποκτά την αυτόνομη δυναμική της- με ότι καταστροφικό αυτό συνεπάγεται για την ήδη δοκιμαζόμενη από την πανδημία οικονομία.
Εισηγήσεις και πιέσεις προς αυτή την κατεύθυνση δέχεται αναπόφευκτα και ο κ. Μητσοτάκης από πλευράς κάποιων κομματικών αλλά και μελών της κυβέρνησης. Ζητούν πιο «φιλολαϊκή» πολιτική, μειώσεις ΦΠΑ, κάποιες παροχές, έστω εξαγγελίες. Το Μέγαρο Μαξίμου, έχει ήδη επιδείξει «προσεκτική» συμπεριφορά τόσο στα μέτρα για την πανδημία όσο και την (επιβεβλημένη) αυστηρότητα προς το κίνημα των ανεμβολίαστων. Και ο κίνδυνος, φοβάμαι ότι ελλοχεύει…
Λίγο νερό στο κρασί σήμερα, κάποιο μικρό βηματάκι «ευαισθησίας» αύριο, μια «ανεπαίσθητη» υποχώρηση σε στόχους μεθαύριο (και οι κάλπες είναι στοίχημα το πότε θα στηθούν…), και να σου ο κίνδυνος της επανόδου, έστω ως νοοτροπία, στον προ χρεοκοπίας πολιτικό κύκλο! Εκλογολογία, εκλογικός νόμος (ξανάρθε η κουβέντα στο προσκήνιο) κάλπες…
Από την συγκεκριμένη αξιωματική αντιπολίτευση (και την παρελκόμενη αμήχανη πατέντα των ίσων αποστάσεων του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝ.ΑΛ) «λογικό» είναι να αναμένει κανείς τέτοιες πολιτικές συμπεριφορές. Από τον πολλά υποσχόμενο, παρά τις μαζεμένες καταιγίδες που του ‘πεσαν κατακέφαλα, φιλελεύθερο μεταρρυθμιστή (ως τέτοιο τον εμπιστεύθηκε ο κόσμος) Μητσοτάκη, η πλειοψηφία της κοινωνίας προσδοκά απαιτητικά συνέπεια, έργο, μεταρρυθμίσεις, εφαρμογή ( με τις απαραίτητες αναθεωρήσεις, λόγω πολλαπλών κρίσεων) του προγράμματός του.
Δεν είναι ούτε ευχάριστο, ούτε εύκολο. Αλλά είναι επιβεβλημένο...