Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, δεν παραλείπει να τονίσει σε κάθε δημόσια ομιλία του (τελευταία στην Πολιτική Επιτροπή), ότι το 41% που πήρε η ΝΔ στις τελευταίες εκλογές, δεν είναι ποσοστό εφησύχασης και αλαζονείας, αλλά εντολή ευθύνης, συνέπειας, έργου.
Το λέει τόσο συχνά και επίμονα που αποδεικνύει ότι πράγματι θεωρεί (ίσως ο μόνος στην κυβέρνηση…) ότι ο εφησυχασμός και η αλαζονεία αποτελούν απειλή για το κυβερνών κόμμα, δεν το λέει …τυπικά και εθιμικά, για πλάκα και εντυπώσεις, για να δείξει πόσο σοβαρός και υπεύθυνος πρωθυπουργός είναι…
Είναι προφανές, και το διαπιστώνουν και οι δημοσκοπήσεις η μια μετά την άλλη, ότι η ΝΔ του Μητσοτάκη κυριαρχεί στην προτίμηση της κοινωνίας. Παρά σφάλματα, ολιγωρίες, αλαζονικές συμπεριφορές, φαινόμενα κακοδιοίκησης, καθυστέρηση των (υπεσχημένων και από το… 2019!) μεταρρυθμίσεων, ο κόσμος την εμπιστεύεται. Ή καλύτερα και σαφέστερα «την προτιμά». Από τι; Από μια …άλλη «εναλλακτική πρόταση», η οποία είτε δεν εκφράζεται επίσημα και στοιχειοθετημένα, είτε οι όποιοι την «υπαινίσσονται»… εκ καθήκοντος δημαγωγούν προφανέστατα. Και το παρελθόν τους είναι καταστροφικό…
Το «παράδοξο», με τις δημοσκοπήσεις (και κυρίως τα ποιοτικά τους ευρήματα) είναι ότι η κοινωνία σχεδόν σε όλα τα επιμέρους ζητήματα (οικονομία, ασφάλεια, κοινωνική πολιτική κ.α) εκφράζει πλειοψηφικά δυσαρέσκεια και σκεπτικισμό για τις κυβερνητικές επιδόσεις! Αλλά στην πρόθεση ψήφου, επιμένει να… δίνει αυτοδυναμία και συντριπτική πρωτιά στο κυβερνών κόμμα! Και ο Μητσοτάκης, αξιολογείται πλειοψηφικά ως «καταλληλότερος πρωθυπουργός», σε σύγκριση με τους άλλους πολιτικούς αρχηγούς, και έρχεται… δεύτερος μόνο απέναντι στο «κανένας»!
Διαστροφή του κόσμου; Προφανώς όχι. Προφανώς εκτιμά ότι ο Μητσοτάκης, παρά τα όσα του… έπεσαν κατακέφαλα από το 2019 και μετά, αποδεικνύεται καλός διαχειριστής, έχει πρόγραμμα και είναι στοχοπροσηλωμένος, αναγνωρίζει τα λάθη και προσπαθεί να τα διορθώσει (επιτυχώς τις περισσότερες φορές). Με λίγα λόγια, δεν είναι ο ιδανικός, αλλά είναι αδιαμφισβήτητα καλύτερος και αποτελεσματικότερος από όλους τους άλλους. Μπορεί στον ίδιο τον κ. Μητσοτάκη αυτή η… «συγκριτική υπεροχή» να μην τον ενθουσιάζει και τόσο, ωστόσο είναι το θεμέλιο της πολιτικής κυριαρχίας του. Και αυτό προσπαθεί να ενισχύσει με κάθε τρόπο, λέγοντας σε υπουργούς και συνεργάτες να μην επαναπαύονται στις δημοσκοπήσεις, να μην είναι αλαζόνες, να σηκώσουν μανίκια. Γιατί οι καιροί και οι συνθήκες αλλάζουν, συχνά απρόβλεπτα και με μεγάλη ταχύτητα…
Το ότι το πρόβλημα της χώρας σήμερα είναι η ανυπαρξία πραγματικής αντιπολίτευσης , αξιωματικής αλλά και γενικότερα («εμείς πρέπει να είμαστε η αντιπολίτευση του εαυτού μας…» λέει ο πρωθυπουργός), δεν χωρά την παραμικρή αμφιβολία. Λείπει μια σοβαρή και υπεύθυνη αντιπολίτευση που θα πιάνει τον σφυγμό της κοινωνίας και των προβλημάτων της, θα ψέγει την κυβέρνηση για λάθη και παραλείψεις, θα συνεισφέρει εναλλακτικές λύσεις και προτάσεις διακυβέρνησης.
Για τον (όποιον εναπομείναντα…) ΣΥΡΙΖΑ, δεν γίνεται λόγος. Αφήνουμε τους νεκρούς να θάψουν τους νεκρούς τους. Αυτοί δεν έκαναν αντιπολίτευση ουσίας και περιεχομένου όταν μετά το 32%, που πήραν το 2019, ήταν η… ουσιαστική αξιωματική αντιπολίτευση, θα κάνουν τώρα που αγωνίζονται να… μείνουν τρίτοι, μετά το ΠΑΣΟΚ, προσευχόμενοι να μην τους περάσει και το… τίμιο στο δογματισμό και την «θρησκοληψία» του εξωπραγματικό ΚΚΕ;
Όσο για το ΠΑΣΟΚ του κ. Ανδρουλάκη, απομένει να αποδείξει στην πολιτική πράξη αν είναι σε θέση και έχει μπει στην νοοτροπία της προοπτικής κόμματος εξουσίας (πέραν της δακρύβρεκτης και συναισθηματικά φορτισμένης ανάμνησης-αναφοράς στο ένδοξο παρελθόν του…). Και αυτό είναι το κατεπειγόντως ζητούμενο. Όχι το να… πανηγυρίζεις (δικαίως, πάντως…) για το ότι δημοσκοπικά πέρασες τον θνήσκοντα ΣΥΡΙΖΑ. Είναι άλλο το να προσπαθείς να ισορροπήσεις με τον ΣΥΡΙΖΑ στον χώρο της κεντροαριστεράς, και άλλο να διεκδικείς μεθοδικά και πειστικά τον ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και είναι άλλο, κ. Ανδρουλάκη να φιλοδοξείς να εμφανίζεσαι ως ένας… «σοβαρός Τσίπρας» στο αντιπολιτευτικό σκηνικό, και τελείως διαφορετικό και απαιτητικότερο να επιδιώκεις να υπολογίζεσαι ως «κατάλληλος πρωθυπουργός»…
Η απουσία, όμως, πολιτικής έκφρασης (λόγω ανυπαρξίας αντιπολίτευσης) της συλλογικής απογοήτευσης, των παραπόνων, των ενστάσεων για την ποιότητα και αποτελεσματικότητας της διακυβέρνησης, όπως καταγράφονται στις δημοσκοπήσεις, επ’ ουδενί σημαίνει ή αποδεικνύει ότι δεν υπάρχουν και δεν κινούνται κοινωνικά ρεύματα ανησυχίας, αγωνίας, ίσως και θυμού, που αναζητούν και πάντως προσδοκούν αυτή την πολιτική τους έκφραση. Που, νομοτελειακά, μα σήμερα μα αύριο, θα προκύψει για να καλυφθεί το όποιο κενό. Και ας ελπίσουμε να μην προέλθει ως ανοσιούργημα απόγνωσης, με ακραίες προεκτάσεις… Γιατί στην Ευρώπη, καταγράφονται ήδη τέτοιες προοπτικές τερατογένησης…
Και ο Μητσοτάκης σοφά ποιεί και δεν εφησυχάζει με την πολιτική κυριαρχία του…