Μέσα στις αποσκευές που έφερε πίσω από τις γιορτινές διακοπές του στο βουνό ο Κυριάκος Μητσοτάκης, κανονικά θα πρέπει να υπάρχει και το όνομα που θα προτείνει για Πρόεδρο της Δημοκρατίας…
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, είχε πει ότι στο βουνό, «στον καθαρό αέρα», θα αποφάσιζε για τον επόμενο ανώτατο πολιτειακό άρχοντα.
Οι αρμοδιότητες του Προέδρου, αυστηρά προκαθορισμένες από το Σύνταγμα, δεν είναι ουσιαστικές. Είναι τυπικές και δεν μπορούν με κανένα τρόπο να επηρεάσουν το πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας. Η επιλογή του προσώπου που θα τοποθετηθεί στο ανώτατο αξίωμα της χώρας, όμως, είναι υψηλού συμβολισμού. Ιδίως στην δεδομένη συγκυρία. Και, κυρίως, για τον ίδιο τον Μητσοτάκη…
Ο πρωθυπουργός, στην χθεσινή του συνέντευξη στο «Βήμα της Κυριακής», υπογράμμισε ότι το όνομα που θα προτείνει (και θα εκλεγεί, αφού η ΝΔ διαθέτει την απαραίτητη κοινοβουλευτική πλειοψηφία) «πρέπει να συμβολίζει την ενότητα του έθνους. Κατά συνέπεια, θα ήταν σημαντικό να μην εκλεγεί μόνο από την παράταξη που θα τον προτείνει. Άρα, είναι σημαντικό το πρόσωπο που θα μπορεί να συγκεράσει πολιτικές δυνάμεις εντός του Κοινοβουλίου. Αναγνωρίζω ότι η ευθύνη της επιλογής είναι δική μου. Είναι μια βαθιά προσωπική απόφαση. Θα προτείνω το πρόσωπο που θεωρώ πλέον κατάλληλο, πιστεύοντας ότι η εισήγησή μου θα είναι τέτοια, που θα πρέπει τα άλλα κόμματα να κληθούν να αιτιολογήσουν γιατί δεν θα την ψηφίσουν».
Η δήλωση αυτή, δεν «δείχνει» κάποιο πρόσωπο, είναι η αλήθεια. Πολλές προσωπικότητες, πολιτικές ή μη, μπορούν να υπηρετήσουν άριστα τις πρωθυπουργικές προδιαγραφές για το αξίωμα. Και από διάφορους χώρους. Δείχνει, όμως, ποιο πρόσωπο αποκλείεται: ο σημερινός Πρόεδρος, ο κ. Προκόπης Παυλόπουλος…
Το όνομά του «παίζει». Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει σαφώς υπαινιχθεί ότι θα τον προτείνει (όπως έκανε άλλωστε και το «βρώμικο 2015»), πόσο μάλλον που στην διάρκεια της θητείας του φάνηκε κάτι περισσότερο από συνεργάσιμος με την «πρώτη φορά Αριστερά», και όχι μόνο σε επίπεδο εντυπώσεων και δημόσιας εικόνας. Και ταυτόχρονα, αρκετά στελέχη της ΝΔ έχουν ταχθεί ανοικτά υπέρ της επανεκλογής του. Το κοινό σημείο πουν συνδέει τα στελέχη αυτά (όσα έχουν εκδηλωθεί δημόσια, αλλά και εκείνα που κινούνται ποικιλοτρόπως στο κομματικό παρασκήνιο…) είναι η προέλευσή τους από την παραδοσιακή «δεξιά», η επιρροή που ασκεί πάνω τους ο «Καραμανλισμός» και η δυσανεξία τους στην «Μητσοτακική εποχή» στην οποία έχει εισέλθει η ΝΔ…
Μόνο που δεν είναι δυνατόν ο Κυριάκος Μητσοτάκης να σκέφτεται καν ως πιθανό υποψήφιο τον Προκόπη Παυλόπουλο. Δεν μπορεί ο σημερινός πρωθυπουργός να ακυρώσει με τέτοιο προσβλητικό και απαξιωτικό τρόπο τον ίδιο του τον εαυτό και το πολιτικό του υπόβαθρο, αυτό που το οδήγησε από έσχατο αουτσάιντερ στην ηγεσία της ΝΔ το 2016! Που ενέπνευσε μεγάλη μερίδα του εκλογικού σώματος, μη παραδοσιακούς ψηφοφόρους της ΝΔ, να τον εμπιστευθούν για μεταρρυθμιστή και καινοτόμο ηγέτη της χώρας.
Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ πρότεινε, στο πλαίσιο ενός επεξεργασμένου σχεδίου για τα μελλούμενα από διάφορα πολιτικά κέντρα, το alter ego του Καραμανλή για πρόεδρο της δημοκρατίας το 2015, ο Κυριάκος Μητσοτάκης ήταν ο μόνος από ολόκληρη την αποσβολωμένη και σε παραζάλη ΝΔ, που βγήκε δημόσια και είπε γιατί δεν θα μετάσχει της προεδρικής εκλογής και γιατί είναι κάθετα αντίθετος με την… καραμανλικής επίνευσης και σε συνεννόηση με τον Τσίπρα, υποψηφιότητας Παυλόπουλου.
«Τιμώ τον κ. Προκόπη Παυλόπουλο ως καθηγητή και ως δάσκαλο. Πρόκειται για εξαίρετο νομικό με βαθιά επιστημονική κατάρτιση», είχε δηλώσει ο σημερινός πρωθυπουργός.
«Δεν έχω πειστεί, όμως, μέσα από την πολιτική του διαδρομή, ότι είναι ο πιο κατάλληλος για Πρόεδρος της Δημοκρατίας για τρεις λόγους: Δεν αντιστάθηκε στις “σειρήνες” του πελατειακού κράτους, χειρίστηκε με ανεπάρκεια μια από τις μεγαλύτερες κρίσεις της σύγχρονης ιστορίας μας, το Δεκέμβριο του 2008, και τέλος δεν εκφράζει τη θέση της Ελλάδας στη ενωμένη Ευρώπη με τον τρόπο που εγώ θα επιθυμούσα.»
Με ποιό σκεπτικό, λοιπόν, ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι δυνατόν να διανοείται καν να προτείνει Παυλόπουλο; Αν κάτι άλλαξε όσον αφορά στις επιδόσεις του σημερινού Προέδρου, είναι η αποδεδειγμένη ανικανότητά του να υπερασπισθεί θεσμικά και αποφασιστικά σε διεθνές επίπεδο τα συμφέροντα της χώρας (θυμηθείτε το on camera τραγικό φιάσκο της αντιπαράθεσής του με τον Ερντογάν, μέσα στο προεδρικό μέγαρο στην Αθήνα…) και η «έγκριση» που προσέφερε, έστω με όρους μάρκετινγκ, στις κατά καιρούς αθλιότητες του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν μπορούσε να τις ανατρέψει, αλλά υπήρχαν τρόποι να τις στιγματίσει. Δεν το έπραξε…
Ο κ. Μητσοτάκης, γνώριζε όταν διεκδικούσε την ηγεσία της ΝΔ με ποιο κόμμα είχε να κάνει, τις παθογένειες, τις χρόνιες οπισθέλκουσες, την καμαρίλα και τα’ αραχνιασμένα υπόγεια. Και φιλοδόξησε να μετεξελίξει μια φθίνουσα δεξιά παράταξη, σε ένα σύγχρονο μεταρρυθμιστικό κεντροδεξιό κόμμα που να βγάλει την χώρα από την κρίση και ν’ ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις, τις προκλήσεις του 21ου αιώνα.
Αυτό ευαγγελίσθηκε, σ’ αυτό στήριξε την πορεία του ως αντιπολίτευση, αυτό έπεισε μεγάλο αριθμό δημοκρατικών πολιτών να τον εμπιστευθούν (αυτόν προσωπικά, όχι γενικώς την ΝΔ) για να λήξει οριστικά η ΣΥΡΙΖΑική λαίλαπα, και να διεκδικήσει ο τόπος το μέλλον του. Και αυτόν τον κόσμο, δεν είναι δυνατόν να τον απογοητεύσει ο Μητσοτάκης, με μια προεδρική επιλογή μικροπολιτικής σκοπιμότητας και ενδοκομματικού συμβιβασμού, με προφανείς επεκτάσεις…
Σήμερα, ο Μητσοτάκης διατηρεί ακέραιο το πολιτικό κεφάλαιο που του έδωσαν οι εκλογές. Και έχει κάθε λόγο να το εκμεταλλευθεί παραγωγικά, να το επενδύσει σε όλα τα επίπεδα. Να ενισχύσει την λαϊκή βάση που τον ανέδειξε και τον εμπιστεύθηκε…
Δεν μπορεί παρά ν’ αναγνωρίζει ότι η τυχόν επιλογή Παυλόπουλου, είναι οπισθοδρομική ανάσχεση, συμβιβασμός με επικίνδυνες εσωκομματικές μελλοντικές προεκτάσεις. Τώρα είναι παντοδύναμος, τώρα θα «σπάσει αυγά», αν και όπου χρειαστεί, τώρα θα αποδείξει που σκοπεύει να πάει την χώρα, τώρα θα επιλέξει «με ποιους θα πάει και ποιους θ’ αφήσει…»