Αρέσει-δεν αρέσει, η Ζωή Κωνσταντοπούλου είναι ένα φαινόμενο στην πολιτική μας ζωή.
Καμώνεται πως ξεχνάει ότι είναι κόρη πρώην πολιτικού αρχηγού, πρώην πρόεδρος της Βουλής η ίδια και ηγετικό στέλεχος κάποτε κόμματος που κυβέρνησε τη χώρα, και παριστάνει (με διαφορετικό λουκ, ανάλογα με την περίσταση) την… αντισυστημική!
Η «Πλεύση Ελευθερίας», το στην ουσία… μονοπρόσωπο κόμμα του οποίου ηγείται, σαρώνει στις δημοσκοπήσεις (κάποιες τελευταίες τη φέρνουν ακόμη και δεύτερο κόμμα!), ανησυχεί το ΠΑΣΟΚ και τις διάσπαρτες αριστερές δυνάμεις-απομεινάρια του ΣΥΡΙΖΑ, σε πολλές περιστάσεις συμπεριφέρεται ως… αξιωματική αντιπολίτευση!
Όλα τούτα, κατορθώματα της Ζωής, όχι φυσικά του συλλογικά επεξεργασμένου… προγράμματος του κόμματός της. Η αρχηγός, με τη μόνιμη χαρακτηριστική οξύτητα και ένταση του ύφους και της φωνής θέτει θέματα, σπάνια συγκεκριμένα, ποτέ δεν προτείνει λύσεις, γενικώς αρέσκεται στη… βαβούρα και τις εντυπώσεις που έχουν απήχηση στο κοινό που αντιδρά στο «σύστημα», θέλει να «πέσουν όλα» και αδιαφορεί για τις μετέπειτα επιπτώσεις αυτής της «πολιτικής του μπάχαλου».
Τα Τέμπη, τα διαχειριστικά λάθη, οι ολιγωρίες και η σε πολλές περιπτώσεις βλακωδώς αμήχανη στάση της κυβέρνησης, ου μην αλλά και της αντιπολίτευσης, στο τεράστιο αυτό ζήτημα, αποτέλεσαν το… προνομιακό πεδίο εκμετάλλευσης και επικοινωνιακού ακτιβισμού της Ζωής. Και έπαιξε σωστά τον ρόλο της. Και ως πολιτικός αρχηγός και ως δικηγόρος οικογενειών θυμάτων του τραγικού δυστυχήματος, κατάλαβε εξ αρχής ότι το θέμα φορτίζει την κοινωνία, πέρα από κομματικές προτιμήσεις του κόσμου, την ωθεί σε εντυπωσιακά συλλαλητήρια που εκ των πραγμάτων πλήττουν την εικόνα της κυβέρνησης και αποδεικνύουν «λίγο» τον λόγο της αντιπολίτευσης. Και εκμεταλλεύεται όσο καλύτερα γίνεται το momentum, που διατηρείται δύο ολόκληρα χρόνια από το πολύνεκρο δυστύχημα («έγκλημα», κατά τη λογική της κ. Κωνσταντοπούλου).
Τα… ξόρκια και τα αναθέματα τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και των αριστερών κομμάτων της αντιπολίτευσης για να αντιμετωπισθεί το «φαινόμενο Ζωή» δεν έχουν καμιά τύχη απέναντι στη μονοθεματική οξύτατη πολιτική που ακολουθεί με συνέπεια η αρχηγός της «Πλεύσης Ελευθερίας». Κι αυτό αποτυπώνεται διαρκώς σε όλες της δημοσκοπήσεις. «Παίζει» Τέμπη πάση δυνάμει και… εισπράττει. Είναι δεδομένο ότι τη συμφέρει να πάμε στις εκλογές του 2027 (ή και νωρίτερα ενδεχομένως…) με το θέμα να είναι σε εκκρεμότητα, και ως εμπλεκόμενη δικηγόρος είναι σε θέση να… συμβάλλει στο δικαστικό «τράβηγμα» της υπόθεσης.
Ποντάρει, πιθανότατα, στο ότι είμαστε λαός βαθιά συναισθηματικός, που αντιδρά με ένταση και απρόβλεπτα. Φαντάζεσθε κάλπες και… πλακάτ για τα Τέμπη ταυτόχρονα;
Όσο ενισχύεται η σύγχυση, το μυστήριο, ο θυμός, οι θεωρίες συγκάλυψης, ακόμη και συνωμοσίας, οι «πωλητές» του μίσους, της ανοϊκής τυφλής αντίδρασης, θα αλιεύουν διαρκώς πελατεία. Οι καιροί ευνοούν τον λαϊκισμό, τον ανορθολογισμό και τα κόμματα που τα εμπορεύονται, περιορίζοντας τον χώρο για πολιτικές δυνάμεις που δεν επενδύουν στον εξτρεμισμό, την οξύτητα, την αναμόχλευση παθών.
Μεγάλη αναταραχή, υπέροχη κατάσταση. Και όπως έχει ομολογήσει η Έφη Αχτσιόγλου, παλιά σύντροφος της κ. Κωνσταντοπούλου, «η κανονικότητα δεν είναι ποτέ ευκαιρία για την Αριστερά…»!