Είμαι βέβαιος ότι την ίδια σκέψη κάναμε πολλοί: τι θα γινόταν, αν αυτή την «παρέμβαση» της εκπροσώπου του Κρεμλίνου κ. Ζαχάροβα εναντίον Ελλήνων αξιωματούχων, για τη στάση που πήρε η χώρα μας στον πόλεμο της Ουκρανίας, την είχε κάνει ο ομόλογός της στην Ουάσιγκτον...
Πόσες καταστροφές θα είχαν γίνει στην Αθήνα στις διαδηλώσεις εναντίον των «Αμερικανών, δολοφόνων των λαών»; Και πόσες μολότοφ θα είχαν πέσει στο Σύνταγμα και έξω από την αμερικανική πρεσβεία, αν τα tweets και οι επίσημες ανακοινώσεις εναντίον της Ελλάδος και των ελληνικών ΜΜΕ (με παράλληλες υποδείξεις ποιο ελληνικό κανάλι είναι… «αντικειμενικά» φιλορωσικό!), που έγιναν με απροκάλυπτα χυδαίο τρόπο από τη ρωσική πρεσβεία, είχαν αποτολμηθεί από την αμερικανική πρεσβεία.
Κι ακόμη, πού είναι οι καλλιτέχνες και «διανοούμενοι» που έστηναν λαϊκά δικαστήρια (με πρόεδρο τον Κώστα Καζάκο!) εναντίον των ΗΠΑ και της ΕΕ και καταδίκαζαν τον Κλίντον, για τις απάνθρωπες επιχειρήσεις εναντίον της Γιουγκοσλαβίας, στα τέλη του περασμένου αιώνα; Η… ευαισθησία τους ήταν ad hoc, είχε… ημερομηνία λήξεως και ιδεολογικο-πολιτικό πρόσημο; Δεν είχαν αγανακτήσει για τον θάνατο αμάχων, για την παραβίαση της κυριαρχίας τρίτης ανεξάρτητης χώρας, αλλά επιλεκτικά και αποκλειστικά για την «κτηνωδία της Δύσης»; Η τωρινή (πολύ χειρότερη) κτηνωδία της Ρωσίας του Πούτιν δεν τους συγκλονίζει;
Ενδιαφέρουσα κλινική περίπτωση ο τρόπος με τον οποίον αντιμετωπίζουν και χειρίζονται τη Ρωσία κόμματα αλλά και απλοί πολίτες. Και δεν είναι μόνο αμετανόητοι κομμουνιστικογενείς νοσταλγοί της Σοβιετίας, που θεωρούν τη σημερινή Ρωσία ως… ενδιάμεσο σταθμό μετάλλαξης και επανόδου στην πάλαι ποτέ ΕΣΣΔ (υπάρχουν και τέτοιες περιπτώσεις), αλλά και κάποιοι θρησκόληπτοι (ορθόδοξοι γαρ οι Ρώσοι) και ακροδεξιοί παλαβιάρηδες -οι τελευταίοι είχαν βρει άκρες αλλά και βοήθεια από τον… Μόσκοβο!
Να θαυμάζει κανείς τις… μπολσοϊκές αμήχανες πιρουέτες του Κουτσούμπα στη Βουλή, να σκάει στα γέλια με τα «ναι μεν αλλά» του Βαρουφάκη, τις απροκάλυπτα φιλορωσικές «αντικειμενικές αναλύσεις» του Βελόπουλου (που από παλιά… διαφημίζει τις σχέσεις του με ρωσικά συμφέροντα). Και, βεβαίως, την ανισόρροπη στάση του ΣΥΡΙΖΑ, από τη μια να μιλάει για «ρωσική εισβολή» στην Ουκρανία αλλά από την άλλη να μέμφεται την κυβέρνηση και τη Δύση γενικότερα που παίρνει μέτρα κατά της Μόσχας και στέλνει βοήθεια στην Ουκρανία! Σε μια περίεργη λογική, να καταδικάζουμε, να παίρνουμε μέτρα, αλλά να… μην κάνουμε ζημιά στη Ρωσία! Μπας και τη χρειαστεί η… τρίτη φορά Αριστερά, να τη… βοηθήσει, όπως και την «Πρώτη» το μαύρο ’15, είτε δανείζοντάς της δισεκατομμύρια είτε τυπώνοντας δραχμές. Στα όνειρα του Λαφαζάνη…
Το ιστορικά περίεργο είναι ότι ο Μόσκοβος ποτέ δεν βοήθησε ενεργά και εκ του περισσεύματος της καρδίας του την Ελλάδα. Ούτε με την προδοσία του Ορλόφ στο Ναυαρίνο, ούτε το 1922 στον ελληνοτουρκικό πόλεμο, ούτε στην Κύπρο το ’74, ούτε καν τώρα στην περίοδο των προκλητικών επιθετικών βλέψεων και κινήσεων της Άγκυρας στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. Συμπεριφέρθηκε πάντα ως αυτοκρατορική μεγάλη δύναμη, που κοιτάει μόνο τα δικά της συμφέροντα. Αλλά κάποιοι εξ ημών εθελοτυφλούμε με θεολογική διαστροφή και προσκυνάμε!
Πολύ καλά έκανε ο Μητσοτάκης και επανέλαβε (εκ του περισσού, αλλά με τέτοιο ακροατήριο…) ότι η Ελλάδα δεν ανήκει στη Δύση, «είναι η Δύση!» Και ως ενεργό μέρος της, δεν μπορεί παρά να μετέχει στην αντίδραση και τις κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας, αποδεχόμενη και τις επιπτώσεις που πιθανόν θα υποστεί στον οικονομικό και ενεργειακό τομέα (όπως και ο υπόλοιπος ελεύθερος κόσμος).
Λένε πολλοί, και εκ των «ανεκτικών» προς τη Μόσχα, ότι η αναθεωρητική και επικίνδυνη για την παγκόσμια ειρήνη πολιτική του Πούτιν είναι πιθανόν να παρασύρει σε ίδια πολιτική και τον Ερντογάν. Μπορεί, όμως, και το αντίστροφο: η σθεναρή και αποφασιστική αντίδραση της Δύσης στέλνει μήνυμα προς τον απρόβλεπτο τυχοδιώκτη Ερντογάν, τι θα υποστεί αν βαδίσει στ’ αχνάρια του τσάρου Πούτιν. Και η απειλή, οσοδήποτε έμμεση κι αν είναι, είναι πολύ δυνατή έτσι ώστε ο σουλτάνος να μην μπορεί να την παραβλέψει, να την προσπεράσει...
Οι νοήμονες και ψύχραιμοι, και όχι οι καιροσκόποι πολιτικάντηδες, ας σκεφθούν πως θα αντιμετώπιζε η Δύση, οι ΗΠΑ και η ΕΕ την Ελλάδα, αν σε αυτή την κρίσιμη και επικίνδυνη για μια παγκόσμια, ίσως και έσχατη, σύρραξη, η χώρα μας επέλεγε μια αμήχανη και επαμφοτερίζουσα στάση, αν επέλεγε να παίξει τον ρόλο του ολέθριου και μοιραίου ουδέτερου...