Λιτά, διαπιστωτικά, και όχι πολιτικάντικα το διατύπωσε ο Κώστας Σημίτης: «Είναι μια ευκαιρία για το ΠΑΣΟΚ, και δεν υπάρχουν πολλές…».
Οι κομματικοί συσχετισμοί, οι αντιδράσεις αλλά και οι προσδοκίες της κοινωνίας «συνωμοτούν» υπέρ μιας αναγεννητικής επανεκκίνησης του ιστορικού κόμματος με στόχο την ανάδειξή του σε επιδραστικό παράγοντα των εξελίξεων.
Με μια αριθμητική λογική προσέγγισης και πρόβλεψης των μελλούμενων, έχει κάποια βάση ότι η κατάρρευση, η διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ θα συμβάλει στην ενίσχυση και την δημοσκοπική άνοδο των ποσοστών του ΠΑΣΟΚ - κάποιοι δεν αποκλείουν μια πιθανή νέα διάσπαση, που αυτόματα θα φέρει το ΠΑΣΟΚ στην θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Μόνο που στην πολιτική, 1 και 1 δεν κάνουν πάντα 2!
Ο Νίκος Ανδρουλάκης, ως χρόνια στο κουρμπέτι, δεν διέπραξε το λάθος (χειρότερο από έγκλημα…) του Κασσελάκη να αφήσει όσους τον αμφισβήτησαν μετά το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, και ίσως όσους… λιμπίζονται την θέση του να τον υπονομεύουν και να τον ροκανίζουν, με αποτέλεσμα να τον σύρουν σε εσωκομματικές εκλογές και φραξιονιστικές ίντριγκες. Βγήκε αυτός μπροστά και προκήρυξε εκλογές για την ανάδειξη ηγεσίας στο κόμμα. Απέκτησε έτσι, εκτός από κύρος, και συγκριτικό πλεονέκτημα έναντι των ανθυποψηφίων του!
Η κατάσταση όμως στο ΠΑΣΟΚ, η ισχαιμική ενίσχυση των ποσοστών («τσίκι- τσίκι», λένε όσοι τον αμφισβητούν στο κόμμα) που καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις, που μοιάζουν με… καρδιογράφημα, η αδυναμία της ηγεσίας και του κομματικού «συστήματος» να συνεγείρουν τους οπαδούς και να αποτελέσουν κίνητρο επιστροφής για όσους εγκατέλειψαν το κόμμα, είναι άραγε θέμα μόνο προσώπου που κατέχει την ηγεσία; Δύσκολο να το τεκμηριώσει κανείς…
Ο κόσμος, που είναι ψηφοφόρος ή προβληματίζεται να επαναφέρει την ψήφο του στο ΠΑΣΟΚ, έχει ανάγκη, απαιτεί (όπως ολόκληρη η κοινωνία απαιτεί από το όλον κομματικό σύστημα της χώρας) ένα νέο αφήγημα, που να του δίνει προοπτικές, ελπίδα για αντιμετώπιση, τουλάχιστον, αν όχι επίλυση των προβλημάτων που αντιμετωπίζει, να τον κινητοποιεί, να του προσφέρει αισιοδοξία.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε το «εργαλείο» του «ανήκομεν εις την Δύσιν!» και προσέφερε την «περηφάνια» της ένταξής μας στην «πρώτη ομάδα» της ΕΕ, τότε ΕΟΚ.
Αντίστοιχα, ο Ανδρέας Παπανδρέου εμψύχωνε την κοινωνία με εκείνο «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» και κίνητρο την «Αλλαγή», ο Κώστας Σημίτης είχε τον εκσυγχρονισμό και την συμμετοχή μας στην λίγκα των ισχυρών του ευρώ, ο Κυριάκος Μητσοτάκης τις μεταρρυθμίσεις και το επιτελικό κράτος. Αφηγήματα που συν-κινούσαν τον κόσμο, ασχέτως τελικής έκβασης…
Από τις μέχρι τώρα διακηρύξεις των υποψηφίων αρχηγών του ΠΑΣΟΚ δεν έχει εκπεμφθεί κάποιο ανάλογο μήνυμα, κάποιο «νέο συμβόλαιο» με τον λαό - με εξαίρεση ίσως τον κ. Γερουλάνο, που αποπειράται ορισμένες αριστερές «νεωτερικότητες», είτε παλαιάς κοπής είτε από το σύμπαν του ανέφικτου, όμως.
Ο νυν πρόεδρος, Ν. Ανδρουλάκης, πιστεύει ότι με αυτόν το κόμμα θα εξασφαλίσει την αυτονομία και δεν θα υποκύψει στις διάφορες ένθεν κακείθεν «σειρήνες», με προοπτική την εξουσία, που με τους… τρέχοντες ρυθμούς ΠΑΣΟΚ θα πάρει τουλάχιστον μια δεκαετία…
Ο πολύφερνος κ. Δούκας βαυκαλίζεται, ο τάλας, ότι το «έργο» του στον Δήμο Αθηναίων, τον οποίο κατέλαβε με την… στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ και την υπεραισιοδοξία Μπακογιάννη, αρκεί για να πεισθεί ο κόσμος ότι κάνει για πρόεδρος και εν δυνάμει πρωθυπουργός!
Ο κ. Κατρίνης (κυρίως) και η κ. Γιαννακοπούλου θέλουν απλώς «να καταγραφούν», ο πρώτος γιατί το «αντ’ αυτού» στην Βουλή όσο ο πρόεδρος Ανδρουλάκης χείμαζε στις Βρυξέλλες, θεωρεί ότι του επιτρέπει την φιλοδοξία, η δε δεύτερη, ίσως λόγω… γκελ που κάνει στην τηλεόραση.
Είναι, βεβαίως, και η κ. Διαμαντοπούλου. Που φιλοδοξεί (και αυτή) να «κάνει come back», ξαναπιάνοντας το νήμα των σχέσεών της με το ΠΑΣΟΚ εκεί που η ίδια το έκοψε πριν 10 τόσα χρόνια, υπενθυμίζοντας με το ύφος και τον (άρτιο, είναι αλήθεια…) λόγο της τα ανά την Ευρώπη επιτεύγματά της, υπαινισσόμενη τις πολύ καλές σχέσεις της με την ΝΔ του Μητσοτάκη. Έτσι, το αφήνει να «παίζει», αν ο μη γένοιτο…
Πάνε για νέο αρχηγό, χωρίς να έχουν μιλήσει για το «τις πταίει» για τις μικρότερες του αναμενομένου εκλογικές επιδόσεις, χωρίς να συμφωνήσουν, στο ελάχιστον έστω, για το πρόγραμμα δράσης του κόμματος όχι μόνο μέχρι το 2027, που έθεσε ως στόχο ο Μητσοτάκης, αλλά με ορίζοντα πολύ μακρύτερο και πιθανόν προβληματικότερο… Με τέτοια προετοιμασία και προγραμματισμό, προκοπή δεν γίνεται, φευ.