Σπάω το κεφάλι μου προσπαθώντας να απαντήσω ένα ερώτημα που απασχολεί πολλούς: γιατί ο Καραμανλής διατηρούσε υπόγεια πρόσβαση στον ΣΥΡΙΖΑ επί 4,5 χρόνια και γιατί ο Γιώργος Παπανδρέου θέλει τον ΣΥΡΙΖΑ ξανά στην κυβέρνηση;
Σκαλίζω το ζήτημα επειδή ΓΑΠ και Καραμανλής βρέθηκαν ξανά στην επικαιρότητα κι όχι γιατί δεν έχω λιγότερο αρρωστημένα θέματα να καταπιαστώ.
Δεν συμμερίζομαι τυχόν θεωρίες συνωμοσίας για τους δύο πρώην πρωθυπουργούς και θα περιοριστώ σε κάποιες διαπιστώσεις, τα υπόλοιπα για άλλη στιγμή. Θέλει πάντως τρελή φαντασία να ερμηνεύσεις γιατί δύο μεγάλα τζάκια δείχνουν περισσότερη αδυναμία στον ΣΥΡΙΖΑ απ’ ό,τι στα κόμματά τους. Αν η εξήγηση βρίσκεται στην ψυχαναλυτική διάσταση αυτού του παραδόξου, δηλώνω αναρμόδια. Δύσκολο να βρεις γιατί ένας κοσμοπολίτης σοσιαλδημοκράτης και ένας φιλελεύθερος αστός (wannabe, έστω) καταλήγουν θαυμαστές ενός οπαδού του Μαδούρο.
Πιστεύω ότι θα είχε ευρύτερη σηµασία να συζητηθεί κάποτε γιατί οι δύο γόνοι-πρωθυπουργοί αγάπησαν τον Τσίπρα. Για τον Καραμανλή θυμίζω τα υπονοούμενα από το 2015, όταν διέρρεε ότι «ο μικρός έκανε ό,τι δεν έκαναν οι άλλοι». Εννοούσε προφανώς ότι ο Τσίπρας τα κατάφερε εκεί που Σαμαράς και Παπανδρέου δεν διαπραγματεύτηκαν και απλώς επικύρωναν τις εντολές των Βρυξελλών και του ΔΝΤ.
Unfair καραμανλικό σε Σαμαρά-Μητσοτάκη.
Αλλά τη μεγαλύτερη ζημιά στη ΝΔ έκανε με όσα ΔΕΝ είπε. Και εννοώ ότι ο «άφωνος» Καραμανλής βόλευε τόσα χρόνια τον Τσίπρα και τον Καμμένο. Ούτε λέξη για τα εγκλήματα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στην οικονομία, στην ανάπτυξη, στην Παιδεία, στη μεσαία τάξη… Στην σκευωρία της Νοβάρτις δεν μίλησε. Το δικαστικό σήριαλ του «Ρασπούτιν» το παρακολούθησε φυσικά από την τηλεόραση. Ακόμη και ο Καμμένος τον Καραμανλή επικαλούνταν στη βουλή όταν τους στρίμωχνε ο Μητσοτάκης. Μόνο μια ξεψυχισμένη γραπτή δήλωση για το Σκοπιανό. Δεν θα επεκταθώ στα «γαλάζια» βαποράκια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ που υπονόμευσαν λυσσαλέα τον πρόεδρο της ΝΔ, περιμένοντας να στραβοπατήσει.
Κι τώρα που έφτασε μόνος του ο Μητσοτάκης κοντά στο 40% και ετοιμάζεται να γίνει πρωθυπουργός, ο αναχωρητής της Ραφήνας έσπασε τη σιωπή του. Αλλά η εμφάνισή του στη Θεσσαλονίκη, με αλαλαγμούς οπαδών για τον λατρεμένο ηγέτη, δεν έμοιαζε ιδιαίτερα ενωτική. Εκφώνησε βαρύθυμα την ομιλία του και η στήριξη στον Μητσοτάκη ακούστηκε ασθενική. Εξάλλου, η εικόνα ενός πρώην απωθεί όσους μη νεοδημοκράτες θέλουν να ψηφίσουν τον Κυριάκο και βλέπουν μπροστά τους την παλιννόστηση της Δεξιάς.
Στην περίπτωση Παπανδρέου τα πράγματα είναι διαφορετικά αφού αυτός ο πρώην είναι λαλίστατος και υπερκινητικός. Δεν θα ανατρέξω στα πρόσφατα, ότι διέσπασε το ΠΑΣΟΚ από γινάτι στον Βενιζέλο και επέστρεψε όταν το κόμμα του καταποντίστηκε. Ο ΓΑΠ από το παράθυρο, όπως είχα γράψει παλιότερα. Ούτε θα θυμίσω ότι ζητάει ακόμη εκδίκηση γιατί νομίζει ότι «κάποιοι» ή τα συμφέροντα τον έριξαν. Δεν περνάει ούτε στιγμή από το μυαλό του ότι ίσως έπεσε γιατί απέτυχε όταν έφερε μνημόνιο, όταν γονάτισε την Ελλάδα σε φόρους, σχεδίασε ένα αμφιλεγόμενο δημοψήφισμα (ακόμα το υπερασπίζεται!) και πρότεινε για πρωθυπουργό τον Πετσάλνικο.
Τέλος πάντων αυτά είναι παρελθόν. Το κακό είναι ότι ο ΓΑΠ δεν άλλαξε. Τον Μάρτιο του 2019 χαρακτήρισε «χαρισματικό ως προσωπικότητα» τον Αλέξη Τσίπρα τονίζοντας ότι έχει καλές σχέσεις μαζί του. Παπανδρεϊκό unfair στη Φώφη. Πήγε στο Νιάρχος σε εκδήλωση με ομιλητές τον Τσίπρα και τον σταλινίζοντα δικτατορίσκο Εβο Μοράλες! Και σε συνέντευξή του στην ΕΡΤ άφησε ορθάνοικτο το ενδεχόμενο για διάλογο ΣΥΡΙΖΑ-ΚΙΝΑΛ στο μέλλον. «Μετά τις εκλογές, τα ξαναλέμε» είπε με έμφαση.
Δεν θέλω να πιστέψω ότι ο ΓΑΠ χάιδευε τότε την ιδέα να τον προτείνει ο Τσίπρας για Επίτροπο, όπως έγραψαν τα φιλοσυριζαϊκά μίντια. Αλλά τι να υποθέσει κανείς; Μόλις η Φώφη Γεννηματά δήλωσε ότι το ΚΙΝΑΛ θα συμπράξει με τη ΝΔ για πλεονάσματα και αλλαγή εκλογικού νόμου, ο Παπανδρέου ξαναχτύπησε και μιλώντας στον Χατζηνικολάου είπε το κουλό: «Δεν είμαστε εμείς που πρέπει κάποιος να εγκαλεί. Εμείς έχουμε πει και έχουμε δείξει ότι είμαστε υπέρ της συνεννόησης. Γιατί να μην συνεργαστεί η ΝΔ με τον ΣΥΡΙΖΑ ή και με εμάς, αλλά όχι μόνο, αλλά στο πλαίσιο μιας Εθνικής Κυβέρνησης».
Με άλλα λόγια ο ΓΑΠ, αντί να κάνει προεκλογική εκστρατεία μπας και φέρει κανέναν ψηφοφόρο στο ΚΙΝΑΛ, αγχώνεται για το μέλλον του Τσίπρα. Ψάχνει μανιωδώς να του βρει μια θέση στην επόμενη κυβέρνηση, ώστε να παρηγορηθεί από την προβλεπόμενη πανωλεθρία της 7ης Ιουλίου. Μήπως ο Μητσοτάκης αυτοβούλως να παραμερίσει και να ορίσει το βράδυ των εκλογών πρωθυπουργό τον Παπανδρέου; Τι μπορεί να εννοεί ο ποιητής ΓΑΠ; Πώς θα μπορούσε μια κεντροδεξιά κυβέρνηση, με μεταρρυθμιστική ατζέντα να κάνει συνεταιράκι τον λαϊκιστή Τσίπρα που ο ελληνικός λαός θα έχει μόλις καταδικάσει;
Τέλος πάντων, μετά τις εκλογές τα ξαναλέμε που λέει και ο ΓΑΠ.