Όλη αυτή η παρατεταμένη κουβέντα για συνεργασία των «αριστερών- προοδευτικών» δυνάμεων, προκειμένου να φύγουν η ΝΔ και ο Μητσοτάκης, κάτι φέρνει από το γνωστό ανέκδοτο «άι παράτα με κι εσύ και ο γρύλλος σου»!
Κουράζει, παρά εξελίσσεται ως γοητευτική ρεαλιστική προοπτική. Και οι δημοσκοπικές αποτυπώσεις το επιβεβαιώνουν, αφού κανείς από τους υποτιθέμενους μελλοντικούς συνοδοιπόρους ωφελείται…
Προς τι, λοιπόν, η τελευταία πρόταση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ κ. Φάμελλου για συνεργασία των αριστερών δυνάμεων, πλην Ζωής Κωσταντοπούλου, το κόμμα της οποίας «Πλεύση Ελευθερίας» τυχαίνει να έρχεται δεύτερο στις προτιμήσεις του κόσμου, δημοσκοπικά πάντα; Έτσι κι αλλιώς ο ΣΥΡΙΖΑ και τα αποκόμματα της διάσπασής του δεν αρκούν, ακόμη κι αν ήθελαν, να συνεργαστούν με τον κ. Ανδρουλάκη και να συμπήξουν ρεαλιστική εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης. Άρα, κουβέντα να γίνεται, να υποδηλώνεται η ύπαρξη κάποιων.
Και αυτό το αλισβερίσι θα αντέξει δυο χρόνια που μας χωρίζουν από τις εκλογές του 2027, ή απλώς θα σέρνεται και θα τονίζει την αδυναμία των πρωταγωνιστών του;
Δεν ξέρω ως τι λογίζεται το μονοπρόσωπο κόμμα… γενικής διαμαρτυρίας της κ. Κωνσταντοπούλου «έτσι, χωρίς πρόγραμμα», αλλά συνολικά η αριστερά είναι σε αποδρομή στη χώρα μας αλλά και στην Ευρώπη. Και είναι ένα ερώτημα αν έχει τον χρόνο να απαλλαγεί από το παρελθόν της και να εμφανίσει μια διαφορετική, θελκτική, ρεαλιστική, πειστική πρόταση διαδοχής της υπάρχουσας κατάστασης.
Αν οι σημερινές δημοσκοπήσεις επιβεβαιωθούν, σε κάποιον βαθμό έστω, στις πρώτες εκλογές του 2027 αυτοδυναμία δεν προκύπτει. Το ΠΑΣΟΚ διακηρύσσει ότι «με ΝΔ δεν συνεργάζεται», ο Μητσοτάκης δεν συνεργάζεται με τα προς τα δεξιά του κόμματα, θα πάμε λοιπόν σε δεύτερες κάλπες, όπου το πιθανότερο είναι ο Μητσοτάκης, με τα διλήμματα κυβερνησιμότητας που θα αναδυθούν ξανά στην επιφάνεια, να τις κερδίσει. Σε αυτές τις δεύτερες εκλογές, βεβαίως, και ανάλογα με τη δύναμη που θα έχουν τα κόμματα, θα τεθεί εκ νέου το ζήτημα της «προοδευτικής συνεργασίας». Και την πρωτοβουλία των διαπραγματεύσεων θα την έχει το δεύτερο κόμμα, πιθανότατα το ΠΑΣΟΚ.
Η σχετική κουβέντα που ανοίγει ο Φάμελλος είναι πρόωρη, φανερώνει κατά κάποιον τρόπο την αγωνία της περαιτέρω συρρίκνωσης του ΣΥΡΙΖΑ, επιδιώκει να εμφανιστεί ως «κρίσιμος παράγων». Δεν είναι βέβαιον ότι το ΠΑΣΟΚ θα διακινδυνεύσει μια τέτοια κυβερνητική συνεργασία με τα απομεινάρια ενός σχηματισμού που το κατηγορούσε ως… δωσίλογο και «γερμανοτσολιάδες». Και πάντως ένας τέτοιος προβληματισμός από τώρα δεν έχει νόημα. Και είναι απολύτως κατανοητή η άρνηση του Ανδρουλάκη να μπλεχτεί σε τέτοια συζήτηση, αφού -και λογικά- θα εκληφθεί ως ένδειξη αδυναμίας, ηττοπάθειας και αγωνίας, από τη στιγμή που έχει σηκώσει τα λάβαρα για την… επέλαση στο Μαξίμου.
Μια (ειρωνική, αλλά ουσιαστική) πρόταση στον κ. Φάμελλο έκανε η κ. Διαμαντοπούλου, που αναρωτήθηκε γιατί δεν επιχειρεί πρώτα να συνενώσει τα… κομμάτια και θρύψαλα του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ! Εκτός Ζωής, μάλλον, που και ο ίδιος εξαιρεί στο «προσκλητήριό» του.
Και κάτι ακόμη... Ακούγεται στους πολιτικούς διαδρόμους, ως φήμη ή προβοκάτσια, αλλά σε κάθε περίπτωση γεννά ερωτήματα, προκαλεί σκέψεις, οδηγεί κάποιους σε πρόωρα συμπεράσματα ή και… θεωρίες συνωμοσίας: Η πρόταση Φάμελλου συνδέεται με τον οποιονδήποτε τρόπο, περιλαμβάνει, ας πούμε, και τον Αλέξη Τσίπρα, που με το rebranding του, τα Χάρβαρντ και τις… «Πυξίδες» πασχίζει να μείνει παρών και ενεργός στην πολιτική επικαιρότητα;