Πολύ ιδιαίτερες και ανησυχητικά ενδιαφέρουσες οι ευρωεκλογές που έρχονται σε δύο μήνες.
Για την Ευρώπη, που σε τέτοιες κομβικές και αλλοπρόσαλλες διεθνείς συγκυρίες εμφανίζεται ανίκανη (ίσως και απρόθυμη) να συμφωνήσει σε μια κεντρική και ολοκληρωμένη, πολυεπίπεδη, ενιαία πολιτική αντιμετώπισης των προκλήσεων, αλλά και πανικόβλητη μπροστά στο ενδεχόμενο να προκύψουν από τις κάλπες κερδισμένοι ακραίοι, αριστεροί και ακροδεξιοί ευρωσκεπτικιστές, που θα αλλάξουν συθέμελα τις ισορροπίες και τη δυνατότητα λήψης αποφάσεων…
Το ίδιο πρόβλημα αντιμετωπίζουμε και στην Ελλάδα, με διαφοροποιημένα χαρακτηριστικά, βέβαια, μιας και δεν απειλείται από το όποιο αποτέλεσμα η κυβερνησιμότητα της χώρας, που δεν παύουν όμως να προβληματίζουν για τη σύνθεση του πολιτικού σκηνικού.
Λογικά ανησυχεί και προβληματίζεται το Μαξίμου. Σε αυτές τις εκλογές, όπως και στις προηγούμενες ευρωεκλογές, δεν έχει βασικό αντίπαλο δέος τον αυτοδιαλυόμενο και διασπασμένο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά έναν εσμό νεοακροδεξιών σχημάτων και αριστερών ανορθολογιστών, που όλα μαζί συνιστούν ένα μπερδεμένο και ανομοιογενές, μεν, πλην δυνάμει επικίνδυνο, ανορθολογικό, αντισυστημικό συνονθύλευμα, πρόθυμο να τινάξει τα πάντα στον αέρα… ανέμελα και αυτοκτονικά.
Αυτό το διακομματικό, πολύχρωμο «αντάρτικο», που εκφράζει ετερόκλητες δυσαρέσκειες τμημάτων της κοινωνίας, διαμορφώνει έναν αριστερό-δεξιό λαϊκισμό που καθιστά δύσκολο να προβλεφθεί τι μπορεί να βγάλει από τις κάλπες, και μόνον ανησυχία προκαλεί από τις δημοσκοπικές αποτυπώσεις του.
Η άνοδος της ακροδεξιάς, τόσο σε πανευρωπαϊκό όσο και… ημεδαπό επίπεδο, έχει ένα «καλό»: ότι πολιτικά αποτελούν «άθροισμα» και δεν συνιστούν «σύνολο», δηλαδή, πλην της «διαμαρτυρίας», δεν έχουν κοινή βάση να τους ενώνει οργανικά. Ο καθείς και… το καπέλο του!
Η ΝΔ απειλείται σε αυτές τις εκλογές από δύο παράγοντες: πρώτον, ότι η ψήφος δυσαρέσκειας είναι «ανώδυνη», δεδομένου ότι δεν διακυβεύεται η κυβερνησιμότητα του τόπου, και, δεύτερον, ότι είναι πιθανόν να χάσει λίγα μεν, αλλά… από και προς πολλούς! Ενώ ελλοχεύει πάντα και ο κίνδυνος της αποχής, που κατά κύριο λόγο θα πλήξει τη Νέα Δημοκρατία.
Τέσσερα κόμματα (ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ και Ελληνική Λύση) εμφανίζονται να εξασφαλίζουν δημοσκοπικά περίπου ένα 10%, ενώ και οι υπόλοιποι μικροί σχηματισμοί (Σπαρτιάτες, Νίκη, Πλεύση Ελευθερίας, Νέα Αριστερά αλλά και το νεοσύστατο κόμμα Λοβέρδου) θα κόψουν ψήφους.
Παρά ταύτα, κατά τους δημοσκόπους και αναλυτές, η ΝΔ είναι μάλλον απίθανο να πέσει κάτω από το +- 30%, οπότε η διαφορά της από τα άλλα κόμματα (και κυρίως το δεύτερο και το τρίτο) θα είναι πλέον ασφαλής, και θα της επιτρέψει (ανάλογα με την πολιτική και τις μεταρρυθμίσεις που θα κάνει) τη δημοσκοπική της ανάπτυξη, δεδομένου ότι ο χρόνος μέχρι τις επόμενες βουλευτικές κάλπες είναι πολύ μακρύς.
Ένα πολύ ενδιαφέρον στοιχείο, όμως, που ουδείς μπορεί να προβλέψει με ακρίβεια πώς θα επιδράσει στο ευρύτερο εκλογικό σώμα, είναι το ότι η νεο-ακροδεξιά εμφανίζεται σήμερα και στην Ευρώπη (βλέπε Λεπέν) και στη χώρα μας (Βελόπουλος, ο κύριος και πλέον επικίνδυνος εκφραστής της) φορώντας μια «διαλλακτική» και «μετριοπαθή» λεοντή, που την καθιστά λιγότερο απεχθή και επικίνδυνη.
Η πολιτική που ακολουθεί η εντυπωσιακά ανερχόμενη Λεπέν δεν θυμίζει σε τίποτε τον φανατικό ναζιστή αντιεβραίο, βαμμένο ρατσιστή εναντίον των μεταναστών πατέρα της, και ο Βελόπουλος δύσκολα μπορεί να ταυτιστεί με την εγκληματική εικόνα της Χρυσής Αυγής, που κατάφερε να μπει στη Βουλή. «Τσιμπάει» εντυπωσιακά στις δημοσκοπήσεις, παρά τις γελοιότητές του με την… αλληλογραφία του με τον Χριστό, τις διά πάσαν νόσον και πάσαν μαλακία κηραλοιφές που προμοτάρει και τις άνευ λογικής και πρακτικού αντικρίσματος οικονομικές «λύσεις» που προτείνει από τηλεοράσεως και Βουλής.
Στις εποχές που ζούμε, βλέπετε, το παλαβό, γκροτέσκο και γελοίο… πουλάει! Όθεν, ας προσέχουμε, για να έχουμε αυτό που άλλοι χτίζουν πετραδάκι-πετραδάκι…