Εντάξει, το πρώτο μέλημα της μη κομμουνιστικής Αριστεράς, «ριζοσπαστικής» (ό,τι απέμεινε...) αλλά και «Νέας», είναι και οι δύο εκδοχές της να στρωθούν στα σοβαρά και να εκπονήσουν και κοινοποιήσουν το ιδεολογικό πολιτικό τους στίγμα, το πρόγραμμά τους, τις εναλλακτικές προτάσεις τους, την εικόνα και την ουσιαστική τους «ταμπέλα», με την οποία προσδοκούν να προσελκύσουν ψηφοφόρους.
«Αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν στα χάλια που ήταν, δεν θα εκλεγόμουν εγώ αρχηγός του…», έχει παραδεχθεί ο κ. Κασσελάκης σε μια… έκρηξη ρεαλισμού και αυτογνωσίας. Και λέει πως θέλει να «τον αλλάξει». Δεν μας έχει εξηγήσει πειστικά το «πώς», αλλά υπόσχεται να το πράξει. Κάποια στιγμή…
Ο κ. Χαρίτσης και το νεοσύστατο κόμμα των «11» επιμένει στο «αριστερά» (αλλά ως μέλη του αριστερού παλιού ΣΥΡΙΖΑ, τα ίδια πρόσωπα καταδικάστηκαν και εκλογικά και εσωκομματικά), ευαγγελίζεται κι αυτός «αλλαγές» (ακόμη δεν μας έχει πει προς πια κατεύθυνση, μόνο ως Ν.Α, ή με «κολεγιές», που προσώρας δεν διακρίνονται στον ορίζοντα…). Θέλει κι αυτός (κι αυτοί…) τον χρόνο τους. Σύμφωνοι.
Μόνο που για να πείσει ένα νέο κόμμα (και στην περίπτωσή μας είναι και τα δύο, διακηρυκτικά τουλάχιστον, «νέα»), να οργανωθεί, να αποκτήσει θεσμικά όργανα, συγκεκριμένη στόχευση, να κάνει τις πιθανότατα αναγκαίες δομικές αλλαγές και βελτιώσεις, απαιτείται πρόσθετος χρόνος, για να αποκτήσει το «μαγαζί» εκτός από… ωραία βιτρίνα και καλή, ελκυστική, ευπώλητη πραμάτεια, για να πείσει τον κόσμο να μπει και να αγοράσει. Και αυτός ο απαραίτητος χρόνος αντικειμενικά… δεν υπάρχει. Γιατί επέρχεται η κρίσιμη δοκιμασία, από την έκβαση της οποίας θα εξαρτηθεί στον ύψιστο βαθμό η ανασύνταξη του πολιτικού σκηνικού. Οι Ευρωεκλογές…
Έτσι όπως έχει, και στην… πραγματική αλλά και τη δημοσκοπική πραγματικότητα, ο πολιτικός χάρτης, το κόμμα που ενδιαφέρεται «λιγότερο» για το τι θα βγάλουν οι ευρωκάλπες, πώς θ’ αλλάξουν οι συσχετισμοί και οι πολιτικές προοπτικές, είναι η κυβερνώσα Νέα Δημοκρατία. Έτσι κι αλλιώς, οι ευρωεκλογές θεωρούνται μειωμένης πολιτικής σημασίας, ευκαιρία για την καταγραφή δυσαρέσκειας της κοινωνίας, «μήνυμα» άνευ… άμεσων συνεπειών για την καθημερινότητά της προς το κυβερνών κόμμα, μια ψήφος «χαλαρή». Κι αν δει τα ποσοστά της, σε σύγκριση με τα αντίστοιχα των βουλευτικών εκλογών, να μειώνονται, δεν κρίνεται η παραμονή της στην εξουσία, ενώ έχει και αρκετό καιρό μπροστά της για τις απαραίτητες διορθωτικές κινήσεις.
Σε αντίθεση, τόσο για τον εναπομείναντα ΣΥΡΙΖΑ όσο και για τη νεόκοπη «Νέα Αριστερά», από τις επιδόσεις τους δεν κρίνεται μόνον η δημοσκοπική τους σύγκριση και με το «αντίπαλο δέος», αλλά δεν είναι υπερβολή να λεχθεί ότι εξαρτάται κυριολεκτικά η ίδια τους η παρουσία και το μέλλον. Αν το κόμμα του κ. Κασσελάκη καταγραφεί από τα ευρωαποτελέσματα ως 4ο κόμμα, και η «Νέα Αριστερά» έρθει τρίτο κόμμα, η συνέχεια και για τον ίδιο προσωπικά αλλά και για τον ΣΥΡΙΖΑ θα θυμίσει… Αρμαγεδδώνα! Και ναι μεν ο αρχηγός έχει εναλλακτικές (να γυρίσει στην… Καλιφόρνια με τον σύζυγό του, στην ασφάλεια και την ευμάρεια που του εξασφαλίζει η περιουσία του), αλλά για τον ΣΥΡΙΖΑ, με το επίπεδο των στελεχών που του απέμειναν, η «ευπρεπής» κατά το δυνατόν παρουσία του στην πολιτική θα είναι πολύ δύσκολη…
Ο κ. Χαρίτσης, και το κόμμα στο οποίο επελέγη από τους συντρόφους του να ηγείται, θα έχει να αντιμετωπίσει παρόμοια προβλήματα. Ήδη τη «Νέα Αριστερά» τη συναποτελούν ετερόκλητα στοιχεία, με ουσιαστικές πολιτικές και ιδεολογικές αντιθέσεις μεταξύ τους, με ιστορία ήδη από την εποχή της… «κυβερνώσας αριστεράς». Δεν θα είναι υπερβολή να ισχυρισθεί κανείς ότι η συνύπαρξή τους σε ένα κόμμα υπαγορεύθηκε από την ανάγκη των επιμέρους στελεχών του να έχουν κοινοβουλευτική παρουσία. Απλώς, ο κ. Χαρίτσης και το κόμμα του, ως πιο έμπειρο και πολιτικό, αποφεύγει να κάνει ποσοτικές προβλέψεις για το ποσοστό που θα πάρει στις ευρωεκλογές. Κρατάει μια… αιδήμονα στάση συντήρησης, πιο ανοιχτή στις όποιες μετεκλογικές εξελίξεις…
Αντίθετα, ο «ελαφρότερος» σε πολιτικό βάρος και πείρα, χειμαρρώδης, αλλοπρόσαλλος, φιγουρατζής (στην κυριολεξία!), αυτοαναφορικός αλλά και αυτοαναιρούμενος μέρα παρά μέρα, κ. Κασσελάκης, τη μια μέρα, σε μια έκρηξη ρεαλισμού, δηλώνει ότι «στόχος στις ευρωκάλπες είναι το 17%!» και την αμέσως επόμενη (επειδή κάποιοι πιο σώφρονες του είπαν να μη λέει σαχλαμάρες…) ανέβασε μόνος του τον πήχυ στο φανφαρονικό «πρώτο κόμμα»! Σαχλαμάρα είναι κι αυτό, αλλά του δίνει τη διέξοδο μιας κάποιας δικαιολογίας, αν τελικά το ποσοστό του υπολείπεται ακόμη και του 17%. Έτσι νομίζει ότι το… περισσότερο ανέφικτο είναι προτιμότερο από μια «λογική» αρχική εκτίμηση, να πάει στην Καλιφόρνια για «να φέρει τη θερινή γκαρνταρόμπα του» και να εξαφανισθεί. Κατά το λαϊκότερον, «πάω για τσιγάρα και επιστρέφω…»-ποτέ!
Πιο ήρεμο και αισιόδοξο εμφανίζεται το ΠΑΣΟΚ, από θέση… ασφάλειας. Απολαμβάνει τη δεύτερη θέση που έχει κατακτήσει δημοσκοπικά, αρνείται (πώς αλλιώς, άλλωστε) τις νύξεις και το φλερτ για «προοδευτικές κεντροαριστερές... μαζώξεις και στρώνει τον δρόμο για μια «αξιοπρεπή» εκλογική αναμέτρηση το μακρινό 2027.
Δεν θα πλήξουμε, δεν θα χασμουριόμαστε, πάντως…