Η επανάσταση του 1821 είναι μια στιγμή μεγαλείου για το έθνος μας. Περιλαμβάνει μεγάλες μάχες και ηρωικές ναυμαχίες, αυταπάρνηση και θυσίες. Έχει ήρωες, φωτισμένους ηγέτες και λαϊκούς αγωνιστές. Και μέσα από αυτούς τους αγώνες γεννήθηκε το νέο Ελληνικό κράτος που φέτος συμπληρώνει 200 χρόνια.
Όμως, όπως και κάθε άλλο κομμάτι της ελληνικής ιστορίας, έχει και σκοτεινά κεφάλαια. Προδοσία, καιροσκοπισμό και βέβαια έναν εμφύλιο πόλεμο. Ακόμα και την πιο κρίσιμη στιγμή για την εξέλιξη του αγώνα και την γέννηση του νέου κράτους ο διχασμός και οι έριδες κυριάρχησαν και η μάχη εναντίον των Οθωμανών μετατράπηκε σε εμφύλια διαμάχη.
Από την αρχή του χρόνου γιορτάζουμε, με τους περιορισμούς που επιβάλλει η πανδημία, τα 200 χρόνια από την έναρξη της επανάστασης. Τιμούμε τους αγώνες και τους ήρωες. Αναδεικνύουμε τους κορυφαίους σταθμούς στην προσπάθεια για την γέννηση του Ελληνικού Κράτους. Επισήμως. Διότι, ανεπισήμως, η πολιτική αντιπαράθεση του τελευταίου μήνα φροντίζει να συμπληρώσει τις εορταστικές εκδηλώσεις τιμώντας κυρίως τις μαύρες πτυχές της επαναστατικής περιόδου.
Την στιγμή που η πανδημία δείχνει το πιο σκληρό της πρόσωπο και οι προκλήσεις γίνονται διαρκώς μεγαλύτερες ο πολιτικός διάλογος είναι όλο και πιο διχαστικός. Όλο και πιο τοξικός. Εμπνέεται από τα τρολ του διαδικτύου, περιλαμβάνει συνθήματα και όχι επιχειρήματα, στοχεύει στο θυμικό και όχι στην σκέψη των πολιτών. Για κάθε λύση επιστρατεύεται ένα πρόβλημα και η διαφορετική άποψη λοιδορείται.
Ένα μέρος του πολιτικού συστήματος έχει μάθει να ζει και να πολιτεύεται μέσα από αυτόν τον διχασμό, το «εμείς και οι άλλοι». Αυτό ξέρει, αυτό (ξανα)κάνει. Αν η ελληνική κοινωνία έχει αποκτήσει «αντισώματα» σε αυτές τις τακτικές δεν το γνωρίζουμε ακόμα. Τα δείγματα που έχουμε το τελευταίο διάστημα δεν είναι ενθαρρυντικά, αλλά, δεν είναι και τελεσίδικα.
Το αποτέλεσμα θα το κρίνει αυτός που θα προσπαθήσει να ενώσει την κοινωνία. Μια κοινωνία που είναι κουρασμένη από την πανδημία, αγωνιά για την επόμενη ημέρα και ένα ισχυρό κομμάτι της νοιώθει αγανάκτηση. Αυτός που θα επιχειρήσει την σύνθεση κρατά και την μπαγκέτα. Ή θα επιτύχει ή θα αποτύχει, όλα εξαρτώνται από τους δικούς του χειρισμούς.
Από αυτούς που δεν διδάχτηκαν από τα τραύματα του διχασμού της προηγούμενης δεκαετίας και ονειρεύονται μια επανάληψη για δικό τους όφελος δεν έχουμε να περιμένουμε κάτι θετικό.