Είναι πολύ αμφίβολο αν ο Ερντογάν θα καταφέρει, τελικά, να πετύχει τον στόχο που έχει στο μυαλό του. Και το πιθανότερο είναι να μην πεθάνει στο κρεβάτι του…
Το βέβαιο, πάντως, είναι ότι και δεν είναι «τρελός» και «απρόβλεπτος» όπως εμείς εδώ βολευόμαστε μέσα στην αμηχανία μας να πιστεύουμε, και κινείται βάσει σχεδίου, και ικανός αναλυτής (και εκμεταλλευτής…) των συγκυριών και των ισορροπιών της διεθνούς πραγματικότητας είναι.
Είναι καιρός να πάψουμε να βαυκαλιζόμαστε ότι θρασύτητα και η επιθετικότητα του σουλτάνου έχουν κάποιο όριο που δεν μπορεί να ξεπεράσει, γιατί θα βρει την Δύση και όχι μόνο απέναντί του. Δηλαδή, πόση μεγαλύτερης (και προκλητικότερης…) ανοχής, που ισοδυναμεί με… ενθάρρυνση, πρέπει να τύχει ο Ερντογάν, για ν’ αποδεχθούμε ότι έχουμε απέναντί μας (εμείς, σε πρώτη και κρίσιμη φάση, και μετά ή υπόλοιπη Ευρώπη) έναν επικίνδυνο και αποφασισμένο αντίπαλο που δρα βάσει σχεδίου. Και επ’ εσχάτοις βιάζεται γιατί ο χρόνος δεν είναι σύμμαχός του…
Ο Ερντογάν πάσχει από μεγαλοϊδεατισμό, ονειρεύεται να γίνει ο νέος θρησκευτικός και πολιτικός ηγέτης του παγκόσμιου Ισλάμ, να θάψει δια παντός το κοσμικό κράτος του Κεμάλ και στην θέση του να εγκαταστήσει ντο ισλαμικό κράτος του Ερντογάν. Το μεθοδεύει εδώ και πολλά χρόνια, με τακτικίστικους ελιγμούς και παραπλανητικές κινήσεις, αποφάσισε να το επισπεύσει με το «πραξικόπημα» εναντίον του, που όπως φαίνεται ο ίδιος σχεδίασε και εκτέλεσε για να το εκμεταλλευθεί στο εσωτερικό.
Και τώρα επισπεύδει το τζογαδόρικο εγχείρημα, γιατί αντιλαμβάνεται πως ότι «τετελεσμένο» θέλει να εξασφαλίσει για τα μελλοντικά του σχέδια, έχει περιθώριο να το επιδιώξει μέχρι το φετινό Νοέμβριο, δηλαδή μέσα σε 120 μέρες μέχρι την διεξαγωγή των αμερικανικών προεδρικών εκλογών. Όσο Πρόεδρος των ΗΠΑ είναι ο φίλος και συνεταίρος του Τραμπ, όσο υπάρχει κενό εξουσίας στην Ουάσινγκτον, όσο το αμερικανικό κατεστημένο ανέχεται την οικειοθελή και καταστροφική αποχώρηση των ΗΠΑ από τις ευθύνες τους ως υπερδύναμης. Με ότι αυτό συνεπάγεται για την παγκόσμια ισορροπία…
Ο σουλτάνος, στην κρίση μεγαλομανίας του που θέριεψε λόγω απραξίας, αδράνειας αλλά και επιλογής των μεγάλων δυνάμεων (ΗΠΑ, Ρωσίας και άβουλης ΕΕ) να τον χρησιμοποιήσουν για να προωθήσουν τα δικά τους συμφέροντα, κατέληξε να περιφρονεί τους πάντες και να εκμεταλλεύεται τα πάντα, για τους υπερφίαλους και επικίνδυνους σκοπούς του.
Μετά τη μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί, και μάλιστα τη σημαδιακή 24η Ιουλίου, ημέρα υπογραφής της Συνθήκης της Λωζάνης που ο Ερντογάν έχει δηλώσει ότι θέλει να καταργήσει (και την έχει στην πράξη καταργήσει με τις τουρκικές επιχειρήσεις σε Ιράκ και Συρία…) ως «λάθος του Ατατούρκ», προανήγγειλε προκλητικά ότι θα «απελευθερώσει» και το τέμενος Αλ Άκσα στην... Ιερουσαλήμ! Όλα μαζί και… τρεχάλα μέχρι τις αμερικανικές εκλογές, μπας και χάσει ο παράφρων φίλος του. Κατάργηση των ισχυουσών διεθνών συνθηκών, αλλαγή των συνόρων στην ευρύτερη περιοχή που περιλαμβάνει και την Ελλάδα, δυναμική παρουσία στην Συρία, το Ιράκ, την Λιβύη-και φυσικά στην Κύπρο ως Αττίλας…
Δεν επιτρέπονται εφησυχασμοί και… καταπραϋντικές ερμηνείες. Η Τουρκία θα «χτυπήσει» μέχρι τον Νοέμβρη, μα με γεωτρύπανα στην ελληνική υφαλοκρηπίδα της Κρήτης, μα με κάποιο «θερμό επεισόδιο» στο Καστελόριζο η κάπου στο Αιγαίο το οποίο ο Ερντογάν θεωρεί στην πράξη διχοτομημένο στον 25ο μεσημβρινό, μα με κάποια προβοκάτσια. Η κρίση έρχεται. Σχεδόν νομοτελειακά…
Αυτό δεν σημαίνει ότι η Ελλάδα είναι ανίσχυρη. Απαιτείται, όμως, αποφασιστικότητα, δυναμισμός και τόλμη, σωστή ανάλυση των διεθνών συγκυριών και όχι… ευχολόγια, λ.χ. για «αντίδραση της χριστιανικής Δύσης», ρεαλιστική εκτίμηση των δυνατοτήτων που έχουμε και χρησιμοποίησή τους, όπως κάναμε στον Έβρο! Εκεί, που για πρώτη φορά έμπρακτα η Ευρώπη αναγνώρισε την σημασία των ελληνικών συνόρων «της». Και ο Ερντογάν αναδιπλώθηκε Έστω προσώρας. Έτσι και τώρα σ’ αυτήν την δύσκολη ισορροπία πρέπει να κινηθούμε. Να δείξουμε στην (απρόθυμη Ευρώπη…) ότι στην Ελλάδα διακυβεύονται και δικά της κρίσιμα για το μέλλον της συμφέροντα. Ως σοβαρό και αποφασισμένο κράτος που επιστρατεύει ότι διαθέτει στο πολιτικό και διπλωματικό οπλοστάσιό του (και διαθέτει…) για να στηρίξει την στρατιωτική ετοιμότητα και αποφασιστικότητα…
Τούτες τις ώρες, δεν χρειάζονται μεγαλοστομίες, κραυγές ηττοπάθειας, εθνικιστικοί συναισθηματισμοί, αντιδράσεις και συμπεριφορές «αδικημένων». Απαιτείται ψυχραιμία και ρεαλισμός, εξαντλητική προετοιμασία σε όλα τα επίπεδα για την αντιμετώπιση κάθε πιθανού ενδεχόμενου, αυτοπεποίθηση και αποφασιστικότητα.
Εκ των πραγμάτων, δεν μπορεί να είμαστε μόνοι μας. Οφείλουμε να το εξηγήσουμε σε συμμάχους και εταίρους. Για να προβληματιστεί και ο υπερφίαλος σουλτάνος…