Είναι προφανής, λογικός και απόλυτα θεμιτός ο στόχος του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές της 25ης Ιουνίου να αυξήσει αισθητά (έως και εντυπωσιακά) τα ποσοστά του, ώστε, ακόμη και αν δεν καταστεί αυτό αξιωματική αντιπολίτευση, να αναδειχθεί στον ισχυρό πόλο του κεντροαριστερού αντίπαλου δέους της νέας κεντροδεξιάς κυβέρνησης Μητσοτάκη.
Και να εγγράψει, τουλάχιστον, ελπιδοφόρες υποθήκες για τις … μεθεπόμενες κάλπες.
Σ’ αυτές τις μεθεπόμενες εκλογές λογικό είναι να αναμένει κανείς μια ευρεία αναδιάταξη του πολιτικού χάρτη και των κομματικών συσχετισμών. Ιστορικά, τουλάχιστον, η δεύτερη κατά σειρά κυβερνητική θητεία οποιουδήποτε κόμματος αντιμετωπίζει περισσότερες προκλήσεις και δυσκολίες και καθιστά σχεδόν ουτοπική την τρίτη συνεχόμενη ανανέωση της εμπιστοσύνης της κοινωνίας.
Αλλά, στην πολιτική, σοφό είναι να μη λες ποτέ «ποτέ». Τα πάντα εξαρτώνται από τις εσωτερικές και διεθνείς συγκυρίες (ιδιαίτερα σε απρόβλεπτες εποχές, που όλα δείχνουν ότι το «παλιό πεθαίνει», το νέο δεν έχει ακόμη γεννηθεί και ο τοκετός είναι πολύ δύσκολος), αλλά και από την ικανότητα που θα επιδείξουν οι πολιτικοί οργανισμοί να αντιληφθούν τη διαγραφόμενη νέα πραγματικότητα και να σπεύσουν να ανασυγκροτηθούν, να ανανεωθούν, να εκσυγχρονισθούν και να καταστούν αντάξιοι των νέων απαιτήσεων.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δείχνει απολύτως προετοιμασμένος να ανταποκριθεί σε αυτή την πρόκληση... Και από τα όσα κατέδειξε κατά την προεκλογική περίοδο, αλλά και από τις πρώτες στοχεύσεις και τους προγραμματισμούς που κάνει εν όψει της 25ης Ιουνίου. Αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο μια αποτυχημένης 2ης εκλογικής θητείας, και δεν θέλει να γίνει «δεύτερος Σημίτης» στις εκλογές του τέλους του 20ού αιώνα -πέρα και άσχετα από τις προθέσεις του πρώην πρωθυπουργού…
Αντιλαμβάνεται ότι είναι «καταδικασμένος» να πετύχει στη δεύτερη θητεία, και για την προοπτική της χώρας, και για την προσωπική του μοίρα και υστεροφημία, αλλά και για το μέλλον του κόμματος που πήρε το 2016 και το μετέτρεψε (αυτός ο ίδιος…) σε φιλελεύθερη ευρεία κεντροδεξιά παράταξη, απαλλαγμένη (σε μεγάλο βαθμό) από τις οπισθέλκουσες του παρελθόντος της.
Εκτός από τη διαχείριση του κράτους, την περαιτέρω αναδιάταξή του προς το αποτελεσματικότερο, την αντιμετώπιση προβλημάτων και απρόβλεπτων κρίσεων (τομέας στον οποίο απεδείχθη ιδιαίτερα αποφασιστικός και ικανός), ο Μητσοτάκης δείχνει να κατανοεί και να νιώθει το ιστορικό βάρος που επωμίζεται για να παγιώσει με εκσυγχρονισμούς και απαραίτητες αλλαγές τη ΝΔ σε σύγχρονο, προοδευτικό κεντροδεξιό πόλο, χωρίς φοβίες και υπερβολική εκτίμηση του πολιτικού κόστους.
Προς τούτο, απαιτείται ανασχεδιασμός, βελτίωση και ενίσχυση του «επιτελικού κράτους» (ξέρει πια πού απέτυχε τόσο σε πρόσωπα όσο και δομικές διαδικασίες), όχι έπαρση, «βεβαιότητες» και αλαζονεία, τόλμη να καταργήσει το «βαθύ κράτος», σωστή εκμετάλλευση κάθε ιδέας και πρότασης, οποθενδήποτε προερχομένης, για τον γενναίο αλλά απαραίτητο σχεδιασμό και εκσυγχρονισμό του μοντέλου παραγωγικής ανάπτυξης της χώρας, που δεν μπορεί πλέον να βασίζεται μόνο στο real estate, τον τουρισμό (και δη τον συγκυριακό και άναρχο…), την αύξηση της κατανάλωσης -κατά βάση σε… εισαγόμενα προϊόντα και υπηρεσίες.
Η κοινωνία απέδειξε (και με την ψήφο της 21ης Μαΐου) ότι είναι ανοιχτή σε αλλαγές, προσδοκά και ελπίζει σε μια ριζική αναδιάταξη και εκσυγχρονισμό. Τα αποτελέσματα δείχνουν ότι η σαρωτική νίκη της ΝΔ δεν οφείλεται (μόνο, τουλάχιστον…) στη συντριπτική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ και την… επιβεβαίωση του απεχθούς προσώπου του και ως κυβέρνηση και ως αντιπολίτευση, αλλά καταδεικνύει και μια εμπιστοσύνη και προσμονή στο όραμα και τον ρεαλισμό του Μητσοτάκη. Που απομένει να αποδειχθεί…
Το παιγνίδι, το άμεσα μελλοντικό μετά τις προσεχείς εκλογές, θα παιχθεί (γι’ άλλη μια φορά) ανάλογα με το ποιος θα πείσει και θα κυριαρχήσει στον λεγόμενο «κεντρώο χώρο».
Το ΠΑΣΟΚ, παρά την απειρία και την ακατανόητη έπαρση του αρχηγού του, νομοτελειακά «θα μάθει» και θα προσαρμοσθεί, ιδίως ανάλογα με την εκλογική του επίδοση στις 25 Ιουνίου, που καλό (για τη χώρα) θα είναι να μη διαβασθεί και ερμηνευθεί με αλαζονεία και επικίνδυνες αυταπάτες.
Προσώρας, όλα δείχνουν ότι η έκβαση της αναπόφευκτης μάχης γι’ αυτό τον επίζηλο «μεσαίο χώρο» της μετριοπάθειας, της λογικής, της συγκατάβασης και της συνδιαλλαγής εξαρτάται κατά κύριο λόγο από τις κινήσεις του Μητσοτάκη και της νέας κυβέρνησής του.
Ίδωμεν αν…