Έχει δίκιο ο Μητσοτάκης που ζητάει ( και εύχεται) το νομοσχέδιο για την παροχή ψήφου στους Έλληνες μονίμους κατοίκους εξωτερικού, να υπερψηφισθεί από την συντριπτική πλειοψηφία της Βουλής. Ει δυνατόν με 300 ψήφους.
Το σχετικό νομοσχέδιο της κυβέρνησης, βασική προεκλογική εξαγγελία της ΝΔ, θα έρθει πολύ σύντομα στο κοινοβούλιο για συζήτηση και ψήφιση. Και θα λύσει ένα κεντρικό πρόβλημα δημοκρατικής τάξης και ισότητας, που ταλανίζει (υποτίθεται…) επί δεκαετίες την πολιτική τάξη της χώρας.
Υποκρισίες. Αν οι πολιτικοί μας ταγοί ήθελαν, μπορούσαν να το έχουν λύσει. Δεν το’ καναν, γιατί δεν ήταν σίγουροι πως η ψήφος «των αποδήμων» εξυπηρετούσε τα κομματικά νιτερέσα τους, ανάλογα με τις εκάστοτε συνθήκες. Οι άλλες χώρες πως κατάφεραν και δεν στερούν το δικαίωμα ψήφου από όσους το δικαιούνται;
Ο «ριζοσπάστης» και επ’ εσχάτοις «προοδευτικά κεντροαριστερός» ΣΥΡΙΖΑ, το είχε στα… υπ’ όψη, υποτίθεται. Γιατί, λοιπόν, δεν το νομοθέτησε, μαζί με την απλή αναλογική; Και γιατί αρνήθηκε, όπως ζητούσε η αντιπολιτευόμενη ΝΔ, να περάσουν τον σχετικό νόμο πριν από τις εκλογές, με αυξημένη πλειοψηφία 200 βουλευτών, ώστε να ισχύσει άμεσα και από την τελευταία εκλογική αναμέτρηση;
Μα, γιατί δεν τον συνέφερε! Σωστά υπολόγισε ότι αν ψήφιζαν στον τόπο κατοικίας τους οι 500- 600.000 που εγκατέλειψαν τον τόπο λόγω κρίσης και είχαν αποτιμήσει τις… επιδόσεις του, θα κινδύνευε να ξεπέσει σε μονοψήφια ποσοστά! Το… υποσχέθηκε, λοιπόν, ως… «δίκαιο» και παρέπεμψε στις καλένδες το «να το κάνει πράξη»!
Ο εκσυγχρονιστικός οίστρος της νέας κυβέρνησης, συνιστά μοναδική ευκαιρία να λυθεί το ζήτημα μια και καλή. Αλλά θα πρέπει να λυθεί σωστά, χωρίς αγκυλώσεις ή υπερβολές και προχειρότητες που δυστυχώς χαρακτηρίζουν τα περισσότερα νομοθετήματα στην Ελλάδα, με αποτέλεσμα κάθε νέος νόμος, μετ’ ου πολύ, να χρειάζεται… τροποποίηση ή νέο νόμο για να εφαρμοσθεί… Οι πατέντες, υπάρχουν ήδη στις νομοθεσίες πάμπολλων πολιτισμένων δημοκρατικών χωρών. Ας τις μελετήσει η κυβέρνηση και τα κόμματα, ας τις προσαρμόσουν αν χρειάζεται στις ελληνικές ιδιαιτερότητες, κι’ ας προχωρήσουν.
Τα περί δικαιώματος ψήφου, εκλογικών καταλόγων, πόσο είναι στην πραγματικότητα το εκλογικό σώμα που πράγματι… ζει και μπορεί να ψηφίσει, στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας είναι αδιευκρίνιστα και στο… περίπου πράγματα! Επισήμως, το εκλογικό σώμα, οι έχοντες δηλαδή δικαίωμα ψήφου, είναι σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία 9,9 εκατομμύρια άνθρωποι. Σε σύνολο πληθυσμού (τελευταία απογραφή) 10,7 εκατομμυρίων! Αν από τα 9,9 εκατομμύρια «ψηφοφόρων» αφαιρέσουμε το 1,8 εκατομμύριο που είναι παιδιά και ανήλικοι, βλέπεις ότι οι ενεργοί ψηφοφόροι είναι σκάρτα 8 εκατομμύρια. Και η πραγματική αποχή, δεν είναι 42% που κατεγράφη επισήμως στις 7 Ιουλίου, αλλά 28%! Δηλαδή, οι εκλογικοί κατάλογοι, χρήζουν άμεσης, πραγματικής εκκαθάρισης…
Ας μάθουμε λοιπόν κατ’ αρχήν πόσοι είμαστε οι… ζωντανοί ψηφοφόροι, πριν ρυθμίσουμε το εάν και πώς θα μπορούν να ψηφίζουν όσοι συνέλληνες ζουν στα ξένα, οι απόδημοι. Έπειτα, να εξετάσουμε με ψυχραιμία και νηφαλιότητα, χωρίς συναισθηματισμούς και μικροκομματισμούς, πόσοι από τους απόδημους πρέπει πράγματι να έχουν δικαίωμα ψήφου, να έχουν αποφασιστικό λόγο, δηλαδή, για το πώς και από ποιους θα κυβερνάται ο τόπος.
Οι αγαπημένοι παππούδες και μπαρμπάδες που ξενιτεύτηκαν τον περασμένο αιώνα, ενσωματώθηκαν στις νέες τους πατρίδες, ψηφίζουν σ’ αυτές, έκαναν οικογένειες που κι’ αυτές ζουν, δεύτερης και τρίτης γενιάς, στα ξένα και στην πραγματικότητα μαθαίνουν απλώς τι και πώς συμβαίνει στην «πατρίδα» που επισκέπτονται μια στο τόσο, λογικό είναι να μην δικαιούνται αποφασιστικού λόγου για τα εδώ τεκταινόμενα. Είναι, στην πραγματικότητα, αποκομμένοι, και όποια γνώση έχουν είναι αποτέλεσμα συναισθηματικής ενημέρωσης, όχι βιώματος.
Έλληνες, όμως, που έφυγαν από την Ελλάδα και ζουν και εργάζονται στο εξωτερικό για «λογικά» μικρό χρονικό διάστημα, είτε λόγω ανάγκης ή εκ της φύσεως της εργασίας τους, είναι Έλληνες πολίτες, έχουν ελληνικό διαβατήριο, διατηρούν δοσοληψίες με το ελληνικό δημόσιο, είναι αυτονόητο ότι δικαιούνται ψήφο. Οι λεπτομέρειες, τα χρονικά όρια, οι κατηγοριοποιήσεις, κανόνες και εξαιρέσεις, μπορούν να αποφασισθούν με καθαρό μυαλό και δίχως κομματική ιδιοτέλεια. Εν ανάγκη, ας ζητηθεί επιτέλους τεχνογνωσία και «σκεπτικό» από χώρες που ισχύει για χρόνια και χωρίς αμφισβητήσεις η «ψήφος εξωτερικού», έχει δοκιμαστεί στην πράξη και λειτουργεί λογικά και δημοκρατικά.
Η τωρινή συγκυρία, η νεωτερικότητα που δείχνει η κυβέρνηση, οι κομματικοι συσχετισμοί και αναστοχασμοί, συνιστούν μια ευκαιρία που δεν πρέπει να πάει χαμένη.