Είναι απορίας άξιον (αλλά ευεξήγητο, αν λάβει κανείς υπ’ όψιν το αλλοπρόσαλλο θυμικό της ελληνικής κοινωνίας) το γεγονός ότι μια σημαντική μερίδα της ελληνικής κοινής γνώμης και πολιτικών κομμάτων όχι μόνον αρνείται να καταδικάσει τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και τον ίδιο τον «πατερούλη» Πούτιν, αλλά βρίσκει και «επιχειρήματα» να τους υποστηρίξει.
Ολίγον ο… ενδημικός και αταβιστικός αντι-δυτικισμός, το... εθιμικό ανάθεμα στους «δολοφόνους των λαών» Αμερικανούς, οι επιβιώνουσες εμμονές του «ΕΟΚ ΝΑΤΟ, το ίδιο συνδικάτο», το αέναο για κάποιους «και σεις γιατί βασανίζετε τους νέγρους;», οι εθνικοί μύθοι ότι «θα μας σώσει το ξανθό γένος» (παρά τις… αρνήσεις του από τον Ορλόφ μέχρι και σήμερα), η παραπλανητική ψευδαίσθηση ότι «οι Ρώσοι είναι ομόθρησκοί μας!» (άσχετο που το Πατριαρχείο Μόσχας βυσσοδομεί συστηματικά επί δεκαετίες και θέλει να «χάψει» το Οικουμενικό Πατριαρχείο), το επίμονο αντισυστημικό πνεύμα των Νεοελλήνων (όπου σύστημα νοείται ο δυτικός φιλελεύθερος και προοδευτικός, με όλα τα λάθη του, τρόπος ζωής), κάτι και από εμφυλιοπολεμικά κατάλοιπα και τις ψευδαισθήσεις για έναν «παγκόσμιο σοσιαλισμό», αρκούν για να αιτιολογήσουν, μα όχι να δικαιολογήσουν, τη στάση των «πουτινιστών» και των πρόθυμων θυμάτων απολιθωμάτων άλλων, περασμένων πια, εποχών…
Στη χώρα μας θεωρείται «προοδευτικός» και «φιλολαϊκός» ο άγονος και στεροτυπικός αριστερισμός… «έτσι, χωρίς πρόγραμμα»! Κι αν ήταν μόνον η Μποφίλιου και ο… πάντα και πανταχού «αντιστασιακός» Νταλάρας (ας μείνουμε σε αυτούς τους εμβληματικούς από τον χώρο της καλλιτεχνίας), μικρό το κακό. Θα μπορούσαν να εκληφθούν και ως… στρατευμένοι γραφικοί. Αντιστέκονται από… κεκτημένη. Αλλά είναι και οι ακροδεξιοί (οργανωμένοι με τη χρηματική υποστήριξη του Πούτιν, εν Ελλάδι και αλλαχού…), οι μονομανείς του ΚΚΕ, που άγνωστο για ποιους λόγους (αρμοδιότητας της κοινωνικής ψυχοπαθολογίας) θεωρούν λόγω «αντιδυτικισμού» ότι ο σημερινός Πούτιν είναι… κομμουνιστής και συνεχιστής της σοβιετικής θρησκείας ενός «σοσιαλιστικού κόσμου»! Το μόνο κομμουνιστικό κόμμα στην Ευρώπη με τέτοια τρέλα…
Μπορεί, αυτοί οι τελευταίοι, να μη... σφάλλουν και τόσο: ο Πούτιν στα 20 χρόνια της παντοκρατορίας του, αλλά μετά την εισβολή στην Ουκρανία με απειλητικά επιταχυνόμενους ρυθμούς, επιμένει σοβιετικά, φιμώνει ΜΜΕ, εξαφανίζει επικριτές του, δολοφονεί και φυλακίζει αντιπάλους του, εξαπολύει εκκαθαρίσεις τύπου Στάλιν (αλλά ακόμη υπολείπεται του «πατερούλη» και του Πολ Ποτ), μιλάει σε επίσημο οργισμένο και εκφοβιστικό ύφος για «πέμπτη φάλαγγα» εντός της Ρωσίας, για «εχθρούς του λαού», κηρύσσοντας ως κεντρική πολιτική επιλογή τον εθνικό διχασμό, προειδοποιεί τους «ανύπαρκτους» Ουκρανούς (και δεν δείχνει να περιορίζεται μόνο σε αυτούς) αλλά και τους επικριτές της πολιτικής του ότι «δεν θα σταματήσει, αν δεν τους τελειώσει, θα τους φτύσει σαν μια μύγα που μπαίνει στο στόμα του»!
Οι ενδείξεις (αλλά και οι επίσημες διαρροές από το Κρεμλίνο) αφήνουν ανοικτό το φρικιαστικό ενδεχόμενο χρήσης εκ μέρους της Μόσχας ακόμη και πυρηνικών όπλων -έστω και… τακτικών-, που δεν θα σκοτώσουν εκατομμύρια αλλά μόνον εκατοντάδες χιλιάδες στην Ευρώπη!
Χαρακτηριστικές αντιδράσεις ενός διαταραγμένου απολυταρχικού ηγέτη, που αισθάνεται ανασφάλεια και φόβο για το επερχόμενο, πιστεύει ότι απειλείται ο ίδιος και το καθεστώς του, ότι οι πάντες συνωμοτούν εναντίον του -έχει απωθήσει στο ασυνείδητό του ότι αυτός και οι μη ρεαλιστικές βλέψεις του ξεκίνησαν, και μάλιστα μεθοδικά από το 2008 μέχρι σήμερα, αυτήν την παράνοια.
Ηγείται μιας τεράστιας και πλούσιας χώρας, η οποία όμως ζει ως… πένητας! Στα χρόνια της αδιαμφισβήτητης παντοδυναμίας φρόντισε να δημιουργήσει ένα κλειστό (αντιδημοκρατικό) πολιτικό και οικονομικό σύστημα πλουτισμού και κυριαρχίας της δικής του νομενκλατούρας, με τους αχόρταγους και αδίστακτους ολιγάρχες που πίστεψε ότι «ταΐζοντάς» τους θα εξασφάλιζε και τον δικό του προσωπικό πλούτο αλλά και μια ισχυρή δράκα πραιτωριανών που που θα εγγυώντο τη μακροημέρευσή του.
Ειρωνεία της τύχης: αυτοί οι ίδιοι ολιγάρχες σήμερα παίρνουν προσεκτικές αποστάσεις, γιατί θίγονται τα ακόρεστα συμφέροντά τους, και είναι πρόθυμοι να τον αδειάσουν -αν δεν προλάβει να... δηλητηριάσει την ύπαρξή τους!
Αυτός είναι ο Πούτιν, 20 χρόνια τώρα. Απλώς, η υπερφίαλη αλαζονεία του ξεπέρασε τα όριά της, εξελίχθηκε σε «ύβρι», που όμως δεν στρέφεται μόνο κατά του ιδίου, αλλά απειλεί τον κόσμο ολόκληρο! Αυτόν τον Πούτιν, και όχι κάποια… εξιδανικευμένη παραλλαγή του, υποστηρίζουν σήμερα στην Ελλάδα κάποιοι αλλοπαρμένοι, πάσης φύσεως, ιδεοληπτικοί, που δεν βλέπουν τι διακυβεύεται…
Αλλά υπάρχει και η... παρήγορη πλευρά αυτής της διαστροφής: Τα τελευταία 20 χρόνια η δημοφιλία του Πούτιν παρ’ ημίν κυμαινόταν αταλάντευτα περί το 70%! Οι Έλληνες δήλωναν οι πιο φιλοπουτινικοί, έτσι θυμικά, γενικά και αόριστα, σε ολόκληρη την Ευρώπη! Στις τελευταίες δημοσκοπήσεις, το ποσοστό αυτό «έπεσε» περίπου στο 30%…
Ε, είναι μια κάποια… πρόοδος.