Η ακατανόητη απόφαση της Νέας Αριστεράς να απέχει από την τελευταία κρίσιμη ψηφοφορία για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ανέδειξε για ακόμη μια φορά πως η Ελληνική Αριστερά πάσχει από μειωμένη πολιτική αλληλεπίδραση και επικοινωνία με το κοινωνικό γίγνεσθαι.
Πώς αλλιώς θα μπορούσε να εξηγηθεί το ότι, σε μια περίοδο που οι κεντροαριστεροί ψηφοφόροι ομνύουν στην ανάγκη ανάληψης κοινών πρωτοβουλιών από τον προοδευτικό χώρο, τα αριστερά κόμματα δεν καταφέρνουν να συνεννοηθούν ούτε στα minima.
Η σχιζοφρενικής εμπνεύσεως απόφαση να μη στηρίξουν οι βουλευτές της Νέας Αριστεράς την κοινή υποψηφιότητα της Λούκας Κατσέλη, στην τέταρτη ψηφοφορία, και ενώ τις προηγούμενες τρεις την είχαν ψηφίσει αναφανδόν, εδράζεται σε μεγάλο βαθμό στην ελιτίστικη αντίληψη ορισμένων στελεχών της που δεν καλοέβλεπαν εξαρχής την υποψηφιότητά της και ανέδειξε ένα βαθύτερο, δογματικό και διαχρονικό ζήτημα που απασχολεί την Αριστερά. Σε μεγάλο βαθμό η «χαζοχαρούμενη», πολλές φορές, αισιοδοξία πως αρκεί μόνο η πεφωτισμένη δεσποτεία της για να καθοδηγήσει τα πλήθη και να υπερισχύσει των ιδεολογικών μηχανισμών των κυρίαρχων ελίτ συνεχίζει να την οδηγεί σε έναν δρόμο απόκοσμο. Είναι σαν να μην κατάλαβαν ποτέ τι είναι αυτό που έφταιξε και έχασαν τις αλλεπάλληλες εκλογές.
Αναλωμένοι στις εσωκομματικές κόντρες, λησμόνησαν τα πραγματικά αίτια της στρατηγικής ήττας του 2023 και συνέχισαν, σε μικρογραφία φυσικά, να διατηρούν τον ίδιο πολιτικό μηχανισμό που οδήγησε τον ΣΥΡΙΖΑ στη συντριβή, καθώς παρήγαγε περισσότερη γραφειοκρατική μιζέρια από όση μπορούσε να καταναλώσει η κοινωνία, απομακρυσμένος από τα πραγματικά πολιτικά επίδικα της εποχής μας.
Συνεχίζουν να κυνηγούν ιδεολογικούς ανεμόμυλους και δεν αφοσιώνονται στο να μετατρέψουν τα κόμματά τους από οργανισμούς ράθυμους, γεμάτα κομματικούς ινστρούκτορες και λουδίτες, σε μια αριστερή παράταξη, σύγχρονη, μεταρρυθμιστική, που δεν δαιμονοποιεί τον επαγγελματισμό και δεν συνεχίζει να κουβαλά συμπλέγματα. Συνεπώς, εάν δεν αντιληφθούν γρήγορα πως σε μια εποχή γεμάτη ασυμμετρίες οι μετασχηματισμοί αυτοί δεν επιτυγχάνονται χωρίς ρίσκο, τότε ελλοχεύει πάντα ο κίνδυνος οι προσδοκίες να μετατραπούν πάλι σε αυταπάτες.