Οι πολίτες αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας στους πολιτικούς και αυτό είναι ένα βασικό
υποσυνείδητο κριτήριο στη τελική επιλογή μας στις εκλογές.
Η συζήτηση για την στάση των πολιτών στις εκλογές εστιάζει κυρίως στο προσωπικό συμφέρον του πολίτη-ψηφοφόρου. Τι θα κερδίσει η οικογένεια του και ο ίδιος από την εκλογική επιλογή του, κυρίως σε οικονομικό, επαγγελματικό και κοινωνικό επίπεδο. Όμως, η ταύτιση του καθενός μας με τις συμπεριφορές του πολιτικού, ιδιαίτερα του επικεφαλής πολιτικού είναι εξίσου σημαντική στο ποιον τελικά θα ψηφίσουμε.
Οι πολίτες της ήσσονος προσπάθειας, οι καπάτσοι, οι λούμπεν της πιάτσας, οι καταφερτζήδες, αυτοί που δίχως γνώση δίχως μόρφωση έχουν άποψη για τα πάντα, νιώθουν ότι μπορούν να ηγηθούν των πάντων γιατί όχι και της χώρας, οι πολίτες που θεωρούν ότι το κράτος και η κοινωνία τους οφείλει τα πάντα αναγνωρίζουν τον εαυτό τους σε ανάλογους πολιτικούς και τελικά τους ψηφίζουν. Οι πολίτες που παλεύουν μια ζωή να πετύχουν, οι εργατικοί, οι υπεύθυνοι που έχουν συνείδηση των δυνατοτήτων τους, αυτοί που βασανίζονται από υπευθυνότητα να πουν ναι στις απαιτήσεις μιας θέσης ευθύνης στον επαγγελματικό ή κοινωνικό τους χώρο, αυτοί που θεωρούν ότι είναι υποχρέωση τους η προσφορά στο σύνολο με επιπλέον προσπάθεια αναγνωρίζουν τον εαυτό τους σε ανάλογους πολιτικούς. Οι προσωπικές θέσεις ζωής παίζουν τελικά σημαντικό ρόλο στο ποιον πολιτικό οι πολίτες θα επιλέξουν.
Η σύγκριση της διαδρομής των πολιτικών αρχηγών των δυο κομμάτων εξουσίας στις επικείμενες εκλογές είναι εξαιρετικά περιγραφική των ανωτέρω. Ο κ. Τσίπρας αποτελεί την επιτομή του καταφερτζή νεοέλληνα. Με προπτυχιακές σπουδές που διήρκεσαν πολλά χρόνια, με εμφανή ελλείματα γνώσης και μόρφωσης που δεν τον αναστέλλουν να έχει με περισσό θράσος άποψη επί παντός επιστητού με την βεβαιότητα του ειδήμονα, με την αγοραία ευχέρεια να συνδιαλέγεται πολιτικά και δίχως αρχές, να ενσωματώνει ως συνεργάτες του πολιτικούς που προηγουμένως τον ευτέλιζαν δημοσίως, ακόμη και ακροδεξιούς, με ελάχιστα ένσημα στην εργασία είναι ο αδιαμφισβήτητος εκπρόσωπος των καπάτσων πολιτών της ήσσονος προσπάθειας. Η πρόσφατη δήλωση του για την κατάργηση της βάσης εισόδου στα πανεπιστήμια ώστε να εισέρχονται στα ΑΕΙ όλοι, ανεξάρτητα προσπάθειας και γνώσεων είναι πολύ χαρακτηριστική.
Στον αντίποδα του ο κ. Μητσοτάκης έχει εκπαιδευτεί σε διεθνώς κορυφαία ακαδημαϊκά ιδρύματα που απαιτούν μεγάλη προσπάθεια, συναγωνισμό, προσήλωση και πολύ δουλειά σε συγκεκριμένο χρόνο, έχει εργαστεί στον ιδιωτικό, ιδιαίτερα ανταγωνιστικό χώρο των επενδύσεων, είναι γνωστός για την ασίγαστη εργατικότητα του, η μόρφωση του, η γλωσσομάθεια του (άκρως απαραίτητη για πολιτικό ηγέτη) είναι εμφανής σε κάθε καλοπροαίρετο παρατηρητή (η ομιλία του στο αμερικανικό κογκρέσο η πειστικότερη απόδειξη), συνδιαλέγεται πολιτικά βάσει αρχών με πολιτικούς συνεργάτες του συγγενούς του κεντροδεξιού και κεντρώου χώρου. Σε αυτόν το εργατικό, μετρημένο, μορφωμένο πολιτικό αναγνωρίζουν τον εαυτό τους οι πολίτες του μόχθου, της προσπάθειας, της άμιλλας, της δημιουργίας.
Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά που διαφοροποιούν τους δυο τύπους πολίτη και πολιτικού (του καπάτσου από τον εργατικό) είναι η αναγνώριση του λάθους, η συναίσθηση και η ευσυναίσθηση των συνεπειών του και το θάρρος της ανάληψης των ευθυνών, η ειλικρινής συγνώμη όταν χρειάζεται. Ο μέτριος καπάτσος κ. Τσίπρας ποτέ δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να ζητήσει συγνώμη για τα απίστευτα και επικίνδυνα λάθη και ανακολουθίες του, σε αντίθεση με τον μετρημένο κ. Μητσοτάκη που το έπραξε όταν διαπίστωσε τα λάθη του. Ο πρώτος, εμμονικός και αδιόρθωτος μέσα στην βεβαιότητα της μετριότητας του, οδεύει προς την πέμπτη ήττα του. Ο δεύτερος με διαρκή προσωπική αξιολόγηση των πεπραγμένων του και δημόσια ανάληψη των ευθυνών, των όποιων λαθών του, μη εστιάζοντας μόνο στις επιτυχίες του προδιαγράφει την δεύτερη νίκη του.