Πριν από κάμποσο καιρό, όταν ακόμη δεν είχε ξεκαθαρισθεί πέραν πάσης αμφιβολίας ότι οι εκλογές δεν θα γίνουν μέσα στο 2022, είδαμε τόσο τον πρωθυπουργό όσο και τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης να πηγαίνουν «προσκεκλημένοι» σε ραδιοφωνικές εκπομπές, που κυρίως απευθύνονται σε νεανικό κοινό.
Φυσικά, στο στούντιο υπήρχαν και τηλεοπτικές κάμερες για να επικοινωνήσουν και από τηλεοράσεως τις δύο ανάλαφρες συνεντεύξεις Μητσοτάκη και Τσίπρα. Άλλωστε, ως επικοινωνιακό (προεκλογικό) εγχείρημα ερμηνεύθηκε, και σωστά, αυτό το «άνοιγμα».
Τα αντίστοιχα επιτελεία μελετούσαν και ανέλυαν τα δημοσκοπικά ευρήματα και -κυρίως- τα συμπεράσματα των ειδικών από τις απαντήσεις των δημοσκοπούμενων σε επιμέρους «ποιοτικές» και συνήθως πονηρά «παραπλανητικές» ερωτήσεις, από την επεξεργασία των οποίων οι ειδικοί έβγαζαν συγκεκριμένες τάσεις και συμπεράσματα από την ανάλυσή τους.
Ο πολύς κόσμος, φυσικά και τα κομματικά επιτελεία, προσέχουν την πρόθεση ψήφου, την αναγωγή της επί των εγκύρων, την παράσταση νίκης, τη δημοφιλία και την «καταλληλότητα» των πολιτικών αρχηγών. Από τις «άλλες» ερωτήσεις, όμως, επιχειρούν να προσεγγίσουν τη διάθεση συγκεκριμένων κατηγοριών ψηφοφόρων, τι περιμένουν, τι τους ικανοποιεί ή τους απογοητεύει. Και οι επιφορτισμένοι με τον προεκλογικό σχεδιασμό εστιάζουν τις προσπάθειές τους στις «αμφίβολες», απρόβλεπτες ως προς το τι θα κάνουν, εκλογικές συμπεριφορές όταν… έρθει η ώρα.
Σε όλες τις δημοσκοπήσεις από το 2015 και μετά, αλλά και από τις μετεκλογικές αναλύσεις των αποτελεσμάτων, ένα στοιχείο παραμένει αδιαμφισβήτητο και με αυξητική διαρκώς τάση... Η αδιαφορία των νέων για την πολιτική και για τους κομματικούς ανταγωνισμούς, αλλά και για να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα. Στις δημοσκοπήσεις, εκτιμάται ότι από τα «λευκά», τα «δεν ξέρω-δεν απαντώ» και «απέχω», το αισθητά μεγαλύτερο τμήμα τους προέρχεται από τους νέους!
Αυτό το συγκεκριμένο κομμάτι του εκλογικού σώματος μπορεί (σε ραγδαία γηράσκουσα χώρα ζούμε…) να μην είναι πλειοψηφικό, είναι όμως απολύτως κρίσιμο για τη διαμόρφωση των αποτελεσμάτων, η πολιτική και εκλογική συμπεριφορά τους αναδεικνύει κυβερνήσεις. Και όλοι οι αναλυτές είναι πεπεισμένοι ότι τα διαρκώς αυξανόμενα (και για την Ελλάδα πρωτόγνωρα) ποσοστά της «αποχής», κυρίως αφορούν τους νέους!
Τα οικονομικά, η ανεργία, οι αμφίβολες εργασιακές προοπτικές, η έλλειψη πόρων σε ένα νέο ζευγάρι προκειμένου να κάνει οικογένεια, σε συνδυασμό με το αυξημένο κόστος ζωής (νοίκι, διατροφή, λογαριασμοί, θέρμανση, καύσιμα) δεν επιτρέπουν σε νέους ανθρώπους, ανεξαρτήτως πολιτικής-κομματικής προτίμησης, να αισιοδοξούν, να πιστέψουν ότι θα βρεθούν λύσεις στα προβλήματά τους από το πολιτικό προσωπικό, που αφοριστικά και θυμωμένα θεωρούν ότι «όλοι τους, το ίδιο είναι…»!
Κοινότυπη η «διαπίστωση» ότι… «το Κέντρο βγάζει κυβερνήσεις». Με τις αλλεπάλληλες, όμως, ανακατατάξεις, τον «εισοδισμό» ή την απόπειρα, έστω, των μεγάλων κομμάτων να επεκταθούν και να επηρεάσουν ιδεολογικά (εκλογικά, ψηφοθηρικά…) όμορους πολιτικούς χώρους, τα στερεοτυπικά παραδοσιακά όρια μεταξύ Δεξιάς-Κέντρου-Αριστεράς είναι αρκετά θολά και ρευστά. Πρώτοι και καλύτεροι οι νέοι, που τα παραβλέπουν και αδιαφορούν. Στρέφουν την πλάτη στις εκλογικές και ευρύτερα πολιτικές διεργασίες και διαδικασίες, και δίχως να ντρέπονται φωνάζουν όλο και πιο δυνατά «την Κυριακή των εκλογών θα πάμε εκδρομή…»!
Τα δύο κύρια αντίπαλα κόμματα εξαγγέλλουν μέτρα και ρυθμίσεις που στοχεύουν… μεσομακροπρόθεσμα, κατά κύριο λόγο, στους νέους ανθρώπους (επιδοτήσεις για αγορά ή ενοίκιο σπιτιού, κίνητρα στις επιχειρήσεις για προσλήψεις νέων, προγράμματα και ενίσχυση σε νεοπαγείς επιχειρηματικές προσπάθειες νέων κ.ο.κ), με αβέβαιη μέχρι τώρα, ή έστω μη καταγραφόμενη, απήχηση στο συγκεκριμένο κοινό, στο οποίο απευθύνονται και θέλουν να προσεγγίσουν.
Θα πει κάποιος: «Ναι, αλλά σε κάθε περίπτωση τα αποτελέσματα των εκλογών και τα ποσοστά των κομμάτων κρίνονται επί των εγκύρων ψήφων. Η αποχή, όση κι αν είναι, δεν ''μετράει''»... Αλλά, βλέπουμε (και από τις τελευταίες δημοσκοπήσεις που διαπιστώνουν σχεδόν «παγιωμένη» τη διαφορά ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ) ότι το… ίδιο και το ίδιο εκλογικό σώμα, που δεν ανανεώνεται, δεν αρκεί να εξασφαλίσει «καθαρή νίκη», κυβερνησιμότητα, σταθερότητα!
Και δεν είναι μόνον η φρεσκάδα, η ποιότητα, η «άλλη» αντιμετώπιση της πραγματικότητας, η τοποθέτηση στο… χρονοντούλαπο εφιαλτών και ιδεοληψιών του παρελθόντος που θα εξασφαλισθεί από τους νέους (στους οποίους ανήκει το μέλλον…), αν αναδειχθούν από «ιδιώτες» σε υπεύθυνους πολίτες. Είναι και κάτι, ίσως, πιο σοβαρό: τίποτε καλό και με προοπτική δεν προοιωνίζεται για την ελληνική κοινωνία ένας θυμός, μια αποστροφή για τα κοινά, ένας αρνητικός αναχωρητισμός, μια γενικευμένη αδιαφορία της νέας γενιάς, που εν δυνάμει ισοδυναμεί με ωρολογιακή βόμβα στα ίδια της τα θεμέλια…