Με καθυστέρηση αρκετών ημερών, είδα σε βίντεο το πρωτοχρονιάτικο πάρτι που διοργάνωσε στο Σύνταγμα ο δήμαρχος Χάρης Δούκας.
Πως τα καταφέρνουν πάντα αυτοί οι «αριστεροί» και μετατρέπουν μια γιορτή σε μνημόσυνο, ήταν η πρώτη σκέψη μου. Σε ημέρα χαράς, την παραμονή Πρωτοχρονιάς, όταν οι άνθρωποι αναζητούν την αλεγρία και τα γλέντια, οι αριστεροί τραγουδούν για την κακή μοίρα και το μαύρο ριζικό μας. Αυτό συμπέρανα ακούγοντας τους στίχους «Σχεδόν πενήντα χρόνια βάσανα και διωγμοί -Τώρα στη μαύρη αρρώστια ανάξια πλερωμή» στο πάρτι του Συντάγματος. Ήταν η Νατάσα Μποφίλιου [«ψηφίζω ΚΚΕ»] που τραγούδησε το «Τίποτα δεν πάει χαμένο», φορώντας την Παλαιστινιακή κεφίγια στους ώμους.
Να αλλάζει η χρονιά και αντί να βλέπεις γελαστά πρόσωπα και να ακούς χαρωπές χριστουγεννιάτικες μελωδίες, ξάφνου παλαιστινιακές σημαίες να υψώνονται στην πλατεία Συντάγματος και ένας πράσινος ήλιος του ΠΑΣΟΚ να ξεπροβάλλει με λέιζερ, σε μεγέθυνση, στην πρόσοψη της ελληνικής βουλής. Άτοπο, πολωτικό, σίγουρα καταθλιπτικό και καθόλου γιορτινό θέαμα. Μόνο οι σκύλοι των περιοίκων ελήφθησαν, λέει, υπόψιν, τα πυροτεχνήματα εκτοξεύτηκαν άηχα.
Δεν πρόκειται για ένα απλό πρωτοχρονιάτικο «δρώμενο», όταν γίνεται στην κεντρικότερη πλατεία της χώρας, με δημόσιο χρήμα. Αν το γλέντι γινόταν σε ιδιωτικό κλαμπ ή αίθουσα συναυλιών, κανένα πρόβλημα. Όσοι όμως φαντάστηκαν, έστησαν, πλήρωσαν γι'αυτό το «γιορτινό» θέαμα στο Σύνταγμα, είχαν κάτι στο μυαλό τους.
Και δεν αναφέρομαι στη Μποφίλιου ή στον Δεληβοριά, που το ψωμί τους κοιτάνε οι άνθρωποι στο κάτω κάτω. Εύκολα κέρδη αναζητούν σε ιδεολογικά στρατόπεδα. Δεν τους θεωρώ εξάλλου τόσο αφελείς ώστε να πιστεύουν στα σοβαρά ότι θα λύσουν το θέμα της Γάζας. Επιδεικτικά αγνόησαν, φυσικά, τη μνήμη εκατοντάδων Ισραηλινών πολιτών, που δολοφονήθηκαν από τη Χαμάς, βιάστηκαν και κρατήθηκαν όμηροι, αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης.
Αντιλαμβάνομαι ότι το θέαμα στήθηκε επίτηδες -με τους συγκεκριμένους συντελεστές- για να στείλει τα δικά του μηνύματα ο δήμαρχος Αθηναίων Χάρης Δούκας. Ο οποίος δίνει την αίσθηση ότι δεν αναγνωρίζει τον Δήμο Αθηναίων ως το προνομιακό πεδίο δράσης του. Αλλά ότι διαρκώς ονειρεύεται τα μεγαλεία μιας ευρύτερης, αντισυστημικής Αριστερο-κατάστασης, στην οποία ο ίδιος θα πρωταγωνιστεί. Τη μια τσακώνεται με τον Χαρδαλιά, την άλλη με τον Πορτοσάλτε και την τρίτη στήνει πάρτι για «αριστερά» κοινά και φαντασιώνεται με τον Φάμελλο ότι «θα ανατρέψουν τη δεξιά πολιτική».
Θα μου πείτε είναι δικαίωμα του καθενός να φιλοδοξεί κάτι παραπάνω για τον εαυτό του. Το παράδοξο είναι ότι ο κ. Δούκας το επεδίωξε ήδη μια φορά, ως υποψήφιος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, και απέτυχε. Η συριζο-ΠΑΣΟΚ παράταξη που ονειρευόταν, η οποία υπό την ηγεσία του θα εκκινούσε από το «βαθύ» πράσινο ως την ΑΝΤΑΡΣΥΑ [ευτυχώς] δεν προέκυψε. Η εμμονή δε που δείχνει σε αυτό το στόχο, συσσωρεύει μόνο αρνητικά: απομακρύνει τον ίδιο από την προσπάθεια που καταβάλλει το ΠΑΣΟΚ στην αξιωματική αντιπολίτευση. Και τον καθιστά συνομιλητή κομμάτων που είτε βρίσκονται στο περιθώριο, είτε μπήκαν σε πολιτική περιδίνηση, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ. Κανείς δεν απαίτησε από τον κ. Δούκα να σώσει τη Γάζα, την Αριστερά, τον πλανήτη ή να ρίξει τη Δεξιά. Ας σώσει την Αθήνα και εδώ είμαστε.