Ας ηρεμήσουν λίγο στο Μέγαρο Μαξίμου κι ας ρίξουν τους τόνους τους εναντίον του ΠΑΣΟΚ σε ρεαλιστικό επίπεδο.
Τι τους έπιασε μετά τη διάλυση του (βολικού στόχου τους…) ΣΥΡΙΖΑ και το δημοσκοπικά πολύ θετικό αποτύπωμα που αφήνει το ΠΑΣΟΚ; Η βιασύνη και η ταραχή είναι κακοί σύμβουλοι στην πολιτική - και τα γαλάζια «παιδιά» δείχνουν να μην μπορούν να συγκρατηθούν…
Αυτά τα… πρώιμα πυρά περί «μετατροπής του ΠΑΣΟΚ σε “πράσινο ΣΥΡΙΖΑ”!» δείχνουν μια «ξύλινη» αντίδραση, που αποπνέει αμηχανία. Ουδείς πιστεύει ότι το ΠΑΣΟΚ κινδυνεύει να... γίνει «ΣΥΡΙΖΑ» ή κάτι σαν τον ΣΥΡΙΖΑ. Και ευτυχώς δηλαδή…
Μαθημένη η κυβέρνηση στην αντιπαράθεση επί μακρό χρονικό διάστημα αποκλειστικά εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ, συμπεριφέρεται βιαστικά σαν να θέλει να βρει… υποκατάστατο στο «παιχνίδι» που έχασε. Και όταν μια πολιτική συγκρούεται με την πραγματικότητα και τις προοπτικές της (είπαμε, το ΠΑΣΟΚ δεν είναι και δεν θα γίνει ΣΥΡΙΖΑ - μόνο ο… κ. Δούκας προσεύχεται για μια τέτοια καταστροφή!), είναι καταδικασμένη να χάσει.
Αν υποτεθεί ότι αυτή η επιλογή «προνομιακού αντιπάλου» από το Μαξίμου αποβλέπει στο να… καθησυχάσει το πολύ έως και ακραία δεξιό τμήμα των οπαδών της, που δείχνει να διαρρέει προς τα ακραία κόμματα δεξιά της ΝΔ, ότι «εμείς δικοί σας είμαστε…», πρόκειται μάλλον για μια επικαιρική, ακόμη και σπασμωδική -θα λέγαμε- αντίδραση. Που, άλλωστε, δεν ταιριάζει και με το προφίλ το οποίο έχει δείξει στην κοινωνία ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης. Δηλαδή του ψύχραιμου πολιτικού, που δεν σχεδιάζει και δεν ενεργεί για μικρό χρονικό ορίζοντα, αλλά θέτει και επιδιώκει να πετύχει μακροπρόθεσμους στόχους. Ακόμη και αν υποτεθεί ότι κάποιος θα κερδίσει από τους προς τα άκρα… λακίσαντες, έχει υπολογίσει πόσους κινδυνεύει να χάσει από τους κεντροδεξιούς μη νεοδημοκράτες που τον έκαναν αρχηγό της ΝΔ και δυο φορές πρωθυπουργό;
Το ΠΑΣΟΚ, στη θέση που κατάφερε να φθάσει μεθοδικά και εκμεταλλευόμενο τις εξελίξεις (ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή…) στο πολιτικό σκηνικό, είναι υποχρεωμένο να ασκήσει σκληρή αντιπολίτευση, υπεύθυνη όμως, για να δείξει στον κόσμο και στους οπαδούς του ότι επανήλθε ως κόμμα εξουσίας και σκοπεύει να τη διεκδικήσει. Η κυβέρνηση έλεγε ότι το πρόβλημά της ήταν πως… δεν είχε αντιπολίτευση. Τώρα που φαίνεται ότι πάει να αποκτήσει… πάλι γκρινιάζει; Ας πει τι αντιπολίτευση θέλει - αλλά αντιπολίτευση «ναι σε όλα!» (αυτό υπονοεί με τις επιθέσεις της εναντίον του ΠΑΣΟΚ που το μέμφεται για «όχι σε όλα!») μάλλον δεν θα… ευτυχήσει να έχει.
Αν αφήσουμε κατά μέρος τα κομματικά τσιτάτα και τα στερεότυπα του καθημερινού πολιτικού «διαλόγου», θα συμφωνήσουμε ότι το ΠΑΣΟΚ επέδειξε στις δύσκολες στιγμές θαρραλέα και υπεύθυνη στάση που το έφερε στο κατώφλι της εξαφάνισης - ας θυμηθούμε το ζοφερό 2012-2015…
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι μια… «μοναχική» πολιτική δύναμη, και μάλιστα με φθορά, σε ένα χέρσο πολιτικό τοπίο. Που απαιτεί συνομιλητές, συναινέσεις, διάλογο και συνεργασίες. Όχι μόνο για το μετεκλογικό «αύριο» του, όπου η αυτοδυναμία και η κυβερνησιμότητα της χώρας φαντάζουν… «Ηράκλειοι Άθλοι», αλλά και για όλες τις μέχρι τις κάλπες «εκκρεμότητες» που χρήζουν διαχείρισης: εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας, εκλογικός νόμος, αναθεώρηση Συντάγματος.
Η διαχείριση αυτών των προβλημάτων (ας αφήσουμε τα όσα πιθανότατα προκύψουν…) απαιτεί σοβαρότητα και υπευθυνότητα εκ μέρους των κομμάτων (όσων θέλουν και «το έχουν»). Και δεν είναι πολλά. Η κυβέρνηση ας κάνει... καταγραφή επιλογών, ας κάτσει να τις μελετήσει, και μετά αποφασίζει… «προνομιακούς αντιπάλους»!