Αλλιώς ονειρευόμασταν τους εορτασμούς για την επέτειο 200 χρόνων από την επανάσταση του 1821. Πανηγυρικά, χλιδάτα και φασαριόζικα με την υπερβολή που ταιριάζει στη φλογερή ιδιοσυγκρασία μας. 200 χρόνια εθνικής ανεξαρτησίας μετά από 400 σκλαβιάς άφησαν ανέγγιχτη μόνο την ελληνική συνείδηση. Αυτό από μόνο του είναι παγκόσμιο ιστορικό παράδοξο.
Η προσεχής Πέμπτη, ημέρα κορύφωσης του εθνικού εορτασμού, έρχεται μέσα σε συνθήκες δύσκολες, στη δίνη της πανδημίας και του πολέμου για ένα κρεβάτι νοσοκομείου που θα σώσει τη ζωή μας. Δεν προσφέρεται για μεγάλες λαμπρές ελληνικές συνάξεις που ξεδιπλώνονται μέχρι τα ουράνια. Από αυτές που θ’ άξιζε η μέρα. Κι από αυτές που θα ξεχνούσαμε την επομένη.
Το 3ο κύμα πανδημίας βρίσκει την Ελλάδα να αναμετριέται με τους φόβους της και την κόπωση 10 χρόνων οικονομικής κρίσης που διέλυσαν κάθε εθνική ψευδαίσθηση. Ο φετινός κατ’ επίφαση εορτασμός της 25ης Μαρτίου, σιωπηλός και σεμνός, δίνει κυρίως στην πολιτική ηγεσία του τόπου, τον χώρο και την αφορμή του αναστοχασμού της ταυτότητάς μας, της πορείας μας ως σύγχρονου κράτους, της συνειδητοποίησης του πού βρισκόμαστε σήμερα και προς τα πού θέλουμε να πάμε.
Η ελληνική κοινωνία με τη σοβαρότητα και την ψυχραιμία που σήμερα αντιμετωπίζει μια πρωτόγνωρη κατάσταση, έχει διανύσει τα τελευταία χρόνια μια μεγάλη απόσταση με ρυθμό, που η πολιτική ηγεσία αδυνατεί να ακολουθήσει. Αποτέλεσμα είναι, να γίνεται ο πολίτης όλο και συχνότερα αδιάφορος θεατής μιας βαρετής πολιτικής αντιπαράθεσης όλο και φτωχότερης επιχειρημάτων και κατώτερης των περιστάσεων.
Η κυβέρνηση δηλώνει ότι έχει ξεπεράσει το παραδοσιακό δίπολο Αριστερά-Δεξιά, την ίδια ώρα που αναλώνεται σε ανταλλαγή διαδικτυακών εξυπνάδων παλαιάς κοπής με την αξιωματική αντιπολίτευση. Στον χρόνο του διαλείμματος συμπιέζει και μερικά απαραίτητα και επιτακτικά όσο και καθυστερημένα μέτρα, πλην όμως αποσπασματικά, από αυτά που θα επιμηκύνουν την παραμονή της στη θέση της.
Η αξιωματική αντιπολίτευση, πιστή στις παραδόσεις της και ανεπίδεκτη μαθήσεως, επιμένει να πολιτεύεται με όρους μετεμφυλιακούς. Αυτούς που τραυμάτισαν και σημάδεψαν τη χώρα, επενδύοντας στον εγκλωβισμό μιας ολόκληρης κοινωνίας που ασφυκτιά. Όλα είναι άσπρα ή μαύρα και όποιος δεν είναι μαζί μας είναι ο εχθρός, μια αδύνατη ανηλικότητα διαχωριστικών γραμμών.
Φωνές κοινής λογικής χάνονται στο θόρυβο μιας ανούσιας αντιπαράθεσης που συμπαρασύρει το σύνολο του δημόσιου λόγου. Την ώρα που τα ασθενοφόρα κάνουν ουρά έξω από τα νοσοκομεία, χρήσιμες προτάσεις και έξυπνες λύσεις για την αντιμετώπιση του κοινού κινδύνου χρειάζονται πιστοποιητικό πολιτικών φρονημάτων για να περάσουν τον κόφτη των πολιτικών στεγανών.
Η ελληνική κοινωνία προχωρά και θα συνεχίσει να προχωρά ερήμην του συνόλου της πολιτικής της ηγεσίας (κυβέρνησης, αξιωματικής αντιπολίτευσης, ελάσσονας αντιπολίτευσης), που είναι απασχολημένη να μετράει με τον πόντο το πολιτικό της κόστος. Μιας ηγεσίας που κρύβει τη δειλία της μπροστά στις προκλήσεις, με καταφυγή σε τεχνάσματα και παρωχημένες κουτοπονηριές. Μιας ηγεσίας κοντόφθαλμης και μικρονοϊκής, που στερεί από τον εαυτό της και από τη χώρα το άλμα προς τα εμπρός.
Η πανδημία που μας στέρησε τη γιορτή είναι το κατώφλι της εθνικής μας ενηλικίωσης. Η ελληνική κοινωνία έτοιμη από καιρό, στέκεται και περιμένει την πολιτική ηγεσία της να είναι παρούσα, δίπλα της, στην κρίσιμη μετάβαση στον κόσμο των ενηλίκων κρατών, με την πίστη ότι θα βάλει το δικό της λιθαράκι να τον αλλάξει, να τον κάνει καλύτερο. Και θα τον αλλάξει, όπως θα αλλάξει και θα εξελίξει και τον εαυτό της.
Η πορεία δεν είναι εύκολη, ειδικά για μια χώρα που ακόμη αναπολεί την εποχή μιας ανώδυνης και συχνά ανεπαίσχυντης ζωής με δανεικά και ψευδαισθήσεις. Η Ελλάδα αυτή την κρίσιμη στιγμή μας χρειάζεται όλους, ελεύθερους από τα βαρίδια και τις αγκυλώσεις του παρελθόντος, με σοβαρότητα και σύνεση, κυρίως με προσήλωση στον κοινό στόχο. Η επόμενη ημέρα της πανδημίας, αυγή μιας νέας εποχής, ας μας βρει συνδιαμορφωτές της.
Η φετινή 25η Μαρτίου είναι διαφορετική και θα μείνει ανεξίτηλη στην μνήμη μας, για το ειδικό της βάρος. Μιας υπόσχεσης εθνικής επανεκκίνησης την πιο δύσκολη ώρα που κανείς δεν το περιμένει. Το έχουμε ξανακάνει.
*Η Χαρά Κεφαλίδου είναι βουλευτής Ν. Δράμας και υπεύθυνη Τομέα Παιδείας και Θρησκευμάτων του Κινήματος Αλλαγής