H Eφη Αχτσιόγλου είχε την «τιμητική» της το Σαββατοκύριακο -ίσως για να μη μείνει μόνος του στον διαγωνισμό της γκάφας ο οικονομικός σύμβουλος του πρωθυπουργού Αλέξης Πατέλης.
Σίγουρα δεν είπε αυτό που της προσάπτει η ΝΔ, δηλαδή ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπίζει σαν ευκαιρία την πανδημία. Είπε όμως κάτι που μπορεί να είναι πολύ χειρότερο.
Παραθέτω από το απομαγνητοφωνημένο κείμενο: «H κανονικότητα δεν είναι ποτέ ευκαιρία για την Αριστερά… Η κανονικότητα οδηγεί στον ατομικισμό».
Σε απλή μετάφραση, ο συλλογισμός πηγαίνει ως εξής: Αν στην πολιτική όλα τα κόμματα ψάχνουν τις ευκαιρίες και αν η κανονικότητα δεν είναι «ευκαιρία για την Αριστερά», τότε η Αριστερά έχει μια μοναδική επιλογή: Να επενδύει στο αντίθετο της κανονικότητας. Στην αντικανονικότητα. Στην κρίση. Στην αποσταθεροποίηση, τις συνθήκες έκτακτης ανάγκης και τελικά στη σύγκρουση. Γιατί λοιπόν αυτό είναι καλύτερο από το να επενδύει στην πανδημία; Αλλωστε, η τελευταία κάποια στιγμή θα τελειώσει. Ενώ τα υπόλοιπα;
Πρόκειται για ένα πολιτικό σχήμα που προέρχεται από την παλιατζούρα ή, πιο ευγενικά, από τη χειρότερη αρχαιολογία της παραδοσιακής Αριστεράς, την τριτοδιεθνίτικη «θεωρία της εξαθλίωσης». Οσο περισσότερο οι μάζες εξαθλιώνονται από τον καπιταλισμό, τόσο θα δυναμώνουν οι γραμμές της 3ης Διεθνούς, έλεγαν. Και ξαφνικά τους ήρθε στο κεφάλι ένας Χίτλερ και ένας Μουσολίνι.
Είναι κρίμα ένα νέο πρόσωπο, με αξιοσημείωτες ικανότητες στην πολιτική, όπως η Εφη Αχτσιόγλου, να μιλάει μια τόσο παλιομοδίτικη αργκό. Σαν ένας επιτήδειος νεωτερισμός της Αλέκας Παπαρήγα.
Να θυμίσουμε ότι είναι από τα λίγα πρόσωπα της νέας γενιάς που κατάφερε ο Αλέξης Τσίπρας να επιβάλει στην πρώτη γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ. Από γενική γραμματέα την έκανε πανίσχυρη υπουργό Εργασίας. Με ένα προφίλ που ξεχώριζε αμέσως από τις παλιές «μούσες» του ΣΥΡΙΖΑ (ονόματα δεν γράφουμε, για να μην κατηγορηθούμε για σεξισμό), τράβηξε πάνω της τα φώτα της δημοσιότητας.
Εκτοτε η Εφη άρχισε να παίρνει ευκαιρίες. Και συνήθως να τις χάνει. Προεκλογικά ως εκπρόσωπος δεν «έγραψε», όπως λένε. Περίπου πέρασε και δεν ακούμπησε. Μετά τον τελευταίο ανασχηματισμό, ο Τσίπρας την όρισε τομεάρχη της Οικονομίας.
Οι κακεντρεχείς της Κουμουνδούρου υποστηρίζουν ότι «η Εφη έχει όλα τα αρνητικά του Ευκλείδη, αλλά σχεδόν κανένα από τα θετικά του». Για παράδειγμα, ο Τσακαλώτος διαθέτει CV και γνώσεις στην οικονομία. Η Αχτσιόγλου δεν διαθέτει ανάλογο στάτους. Γι' αυτό οι παρεμβάσεις της μπορεί να είναι επιμελείς, αλλά δεν προβάλλουν μήνυμα και κυρίως δεν παράγουν μια εναλλακτική πολιτική. Ισως γι' αυτό είναι συνήθως μακροσκελείς και αφόρητα βαρετές.
Στα αρνητικά της (που σε έναν βαθμό θυμίζουν τα αντίστοιχα του Τσακαλώτου) ξεχωρίζει μια παλιομοδίτικη αντίληψη για την οικονομία και την κοινωνία, όπως η αποστροφή της για την «κανονικότητα» και τον «ατομικισμό». Οσο και οι συνεχείς αναφορές της στην «Αριστερά», τις «δυνάμεις της Αριστεράς», τους «σκοπούς της Αριστεράς», στα οποία άνετα συναγωνίζεται τον σύντροφό της Δημήτρη Τζανακόπουλο.
Ιδεολογικές αγκυλώσεις; Φοβίες και ενοχικά σύνδρομα; Ελλειψη επαφής με τα νέα ρεύματα ιδεών; Ολα αυτά μαζί φαίνεται ότι καταδικάζουν ένα νέο πολιτικό πρόσωπο με προσόντα, να μιλάει και να σκέφτεται με τη γλώσσα των παππούδων μιας παλαιολιθικής Αριστεράς, με σχήματα παλαιομαρξιστικά τού προπερασμένου αιώνα.
Αποδεικνύοντας πόσο δίκιο είχε ο Μαρσέλ Προυστ όταν έγραφε ότι «το ταξίδι της ανακάλυψης δεν σημαίνει να ψάχνεις καινούργια μέρη. Αλλά να έχεις καινούργια μάτια». Η Εφη λοιπόν μπορεί να έχει όμορφα μάτια, αλλά δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι διαθέτει «καινούργια μάτια». Αποδεικνύοντας ότι η νέα γενιά του ΣΥΡΙΖΑ (η περίφημη «γενιά του Αλέξη») κουβαλάει στις ιδεολογικές της αποσκευές μεγάλο βάρος από την «αρχαία σκουριά» της Αριστεράς.
Στην «Καθημερινή», την Κυριακή, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δημοσίευσε ένα ενδιαφέρον άρθρο, με τίτλο «Ο κόσμος αλλάζει. Εμείς;». Ας απαντήσουν με ειλικρίνεια και ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και η υπόλοιπη «γενιά του Αλέξη» στο ερώτημα.