Όσα δεν φέρνει ο χρόνος, τα φέρνει η ώρα…
Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις εν όψει των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία δείχνουν ότι έχει μειωθεί εντυπωσιακά το προβάδισμα του Μακρόν έναντι της Λεπέν, για τον πρώτο γύρο, ενώ για τον δεύτερο η διαφορά τους έχει πέσει περίπου στο επίπεδο του στατιστικού λάθους. Ένα «σιγουράκι» για τον Μακρόν εξελίσσεται σε ντέρμπι. Στα καλά καθούμενα…
Πριν μόλις έναν μήνα, λίγες μέρες μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και τις εργώδεις και αλλεπάλληλες ειρηνευτικές μεσολαβήσεις του Γάλλου προέδρου, με επισκέψεις-αστραπή στη Μόσχα, αλλά και σχεδόν καθημερινές τηλεφωνικές συνομιλίες του με τον Πούτιν, η δημοφιλία του Μακρόν τόσο στο εσωτερικό της Γαλλίας όσο και διεθνώς είχε εκτοξευθεί στα ουράνια -μαζί με τα ποσοστά νίκης του στις εκλογές, κατά τις δημοσκοπήσεις.
Η συνέχιση του πολέμου, η αυξανόμενη με γεωμετρικούς ρυθμούς ανασφάλεια για την εξασφάλιση ενέργειας (και ό,τι αυτή συνεπάγεται στον κοινωνικό αλλά και οικονομικό «κύκλο»), η ραγδαία επιδείνωση του παραγωγικού μοντέλου παγκοσμίως και κυρίως η ακρίβεια έφεραν ξαφνικά τα πάνω κάτω…
Η Λεπέν αλλά και ο Μελανσόν, τα δύο λαϊκίστικα άκρα του πολιτικού τόξου στη Γαλλία (που τυγχάνει να έχουν πολύ καλές «άκρες» με το καθεστώς Πούτιν), βλέπουν τις απόψεις τους να κερδίζουν σε απήχηση στα λαϊκά και τα μεσαία στρώματα. Χωρίς να αντιμετωπίζουν πρόβλημα… εφαρμοσμένης αξιοπιστίας και αποτελεσματικότητας, αφού άλλος έχει τον πονοκέφαλο της διαχείρισης της εφιαλτικής κρίσης, κάνουν προτάσεις που τουλάχιστον ακούγονται ευχάριστα και παρηγορητικά στη δοκιμαζόμενη πλειονότητα της κοινωνίας. Οι σωρευμένες αβεβαιότητες υποδαυλίζουν την κοινωνική απόγνωση, και κάθε λεκτικό «κανάκεμα» γίνεται ασμένως ευπρόσδεκτο από τους δοκιμαζόμενους λόγω της πολλαπλής κρίσης…
Δείτε πώς καταγράφεται το σκηνικό και στην Ελλάδα. Στις δημοσκοπήσεις πέφτει η κυβερνώσα ΝΔ, ελάχιστα ωφελείται ο ΣΥΡΙΖΑ (που δεν έχει εισέτι απολογηθεί για το κυβερνητικό παρελθόν του), μειώνεται η αρχική «εκτόξευση» του ΚΙΝ.ΑΛ, και μόνοι κερδισμένοι από την όλη επικρατούσα (εγχωρίως αλλά και παγκοσμίως) νέα τάξη ανασφάλειας και αβεβαιοτήτων είναι η Ελληνική Λύση του Βελόπουλου και το κόμμα που έχει ανακοινώσει ο… Κασιδιάρης!
Όλοι οι ηγέτες προβλέπουν ότι τα πράγματα θα χειροτερεύσουν -παγκοσμίως- πριν αρχίσουν να δείχνουν σημάδια ανάκαμψης. Συνήθως οι ηγέτες δεν λένε δυσάρεστα και δυσοίωνα πράγματα… Για να τα φοβούνται και να το ομολογούν, καταλαβαίνετε τι μας περιμένει. Μετά την εκ βάθρων απορρύθμιση της παγκόσμιας οικονομίας λόγω πανδημίας, το απότομο σταμάτημα της παραγωγικής διαδικασίας (με συνέπεια να διακοπεί απότομα και βίαια η εφοδιαστική αλυσίδα σε πλήθος προϊόντων, που μεταφράζεται σε ανεργία, αύξηση της τιμής των αγαθών λόγω ελλείψεων κ.λπ.), ακολουθήθηκε, με το που άρχισε να ελέγχεται κάπως ο ιός, μια εξίσου απότομη επανεκκίνηση της παγκόσμιας οικονομίας. Και πάνω που τα πράγματα, με δυσκολίες, πήγαιναν να ξαναβρούν τις παλιές ισορροπίες τους, ξέσπασε η παγκόσμια ενεργειακή κρίση! Και καπάκι ο πόλεμος του Πούτιν στην Ουκρανία, που πολλαπλασίασε και επιδείνωσε στο έπακρο τις δυσκολίες και τις συνέπειες των δύο αμέσως προηγούμενων παγκόσμιων κρίσεων…
Το χάραμα ενός κόσμου που ούτε στους εφιάλτες της δεν φανταζόταν η ανθρωπότητα
Μέλημα πλέον των κοινωνιών είναι η εξασφάλιση… της επιβίωσής τους! Τα τρόφιμα αρχίζουν να λείπουν και συνεπώς οι τιμές τους να εκτινάσσονται, η ενέργεια όχι μόνο για θέρμανση αλλά και για την παραγωγική διαδικασία έπαψε να είναι δεδομένη και… ρέουσα, οι πρώτες ύλες σε ανεπάρκεια και δυσκολία προμήθειάς τους. Βλέπουμε, και πάντως φοβόμαστε, το χάραμα ενός κόσμου που ούτε στους χειρότερους εφιάλτες της δεν φανταζόταν η ανθρωπότητα…
Ο πληθωρισμός έφθασε επίπεδα που είχαμε να δούμε τα τελευταία 40 χρόνια, η αύξηση των επιτοκίων δεν είναι σκοτεινό ενδεχόμενο, αλλά… πρόβλεψη μετά βεβαιότητος! Και ο επερχόμενος παγκόσμιος στασιμοπληθωρισμός, η χειρότερη απειλή για την ανάπτυξη, θα επαναφέρει στην Ευρώπη (σε χειρότερη εκδοχή, μάλιστα) μνήμες από τον Μεσοπόλεμο. Βιώνουμε… ασυγγνώστως το πρελούδιο ενός νέου Παγκόσμιου Πολέμου, χωρίς όπλα (αν και ούτε αυτό μπορεί να αποκλεισθεί μετά βεβαιότητος με τα δείγματα που προσφέρει ο Πούτιν) αλλά με εξίσου καταστροφικές συνέπειες.
Τα κράτη (κάποια, τουλάχιστον) «ξυπνούν» και εξετάζουν εναλλακτικές για όλα αυτά τα επαπειλούμενα καταστροφικά, μέσα σ’ ένα υπόκωφο ακόμη, αλλά αβέβαιο και τρομοκρατημένο κοινωνικό περιβάλλον... Τα κράτη -αλλά, δυστυχώς, όχι ακόμη η θεσπισμένη «Ευρώπη», που ναρκωμένη στους ράθυμους γραφειοκρατικούς ρυθμούς της δείχνει να θέλει να την… αφήσουμε να κοιμηθεί ακόμη λίγο! Οι οπισθέλκουσες, σχεδόν πάντα με γερμανική πρωτοβουλία λόγω πανίσχυρου εθνικισμού, παρά τα μαθήματα που έπρεπε να έχει πάρει μετά τους δύο Παγκόσμιους που ξεκίνησε, δυσκολεύουν τις απαραίτητες κοινές δράσεις. Και ο χρόνος τρέχει…
Μάθαμε για πάνω από 40 χρόνια να ζούμε με «βεβαιότητες» που νομίζαμε ότι ποτέ δεν θα ανατραπούν. Και τώρα οι εξελίξεις και οι προοπτικές τους, μας προσγειώνουν απότομα στην πραγματικότητα… Η ανασφάλεια, η αγωνία, η πρόδηλη αβεβαιότητα όχι για το μέλλον, αλλά γι’ αυτό το ίδιο το αύριο, κοχλάζουν επικίνδυνα. Και ο σε απόγνωση κόσμος των λαϊκών τάξεων αλλά και μεγάλου μέρους της μεσαίας, είναι ευεπίφορος σε λαϊκισμούς, «λύσεις» που θα ικανοποιούν το πληγωμένο θυμικό του, που θα υπόσχονται «θαύματα» και άμεσα αποτελέσματα, που θα «αποκεφαλίζουν» πολιτικές ηγεσίες που καλούνται να διαχειρισθούν την τεράστια, παγκόσμια κρίση…
Ο θυμός και η οργή, ιδίως όταν γίνονται αντικείμενο μικροπολιτικής εκμετάλλευσης δεδομένων και αντικειμενικά δύσκολων προβληματικών συγκυριών, είναι επικίνδυνο εκρηκτικό μείγμα. Έχουμε πρόσφατη εμπειρία στην Ελλάδα, που οι καλλιεργούμενες πολιτικά ψευδαισθήσεις απέδωσαν εν τέλει καταστροφικά αποτελέσματα. Και, το χειρότερο, οι υπαίτιοι για την ποδηγέτηση τού σε απόγνωση κόσμου, παρά την αποδοκιμασία που υπέστησαν, αμετανόητοι επανέρχονται στις ίδιες συνταγές, με μοναδικό στόχο την πάση θυσία και αδιαφόρως επιπτώσεων επάνοδό τους στην εξουσία…
Οι καιροί που έρχονται, γεμάτοι αβεβαιότητες και ανασφάλειες, απαιτούν υπευθυνότητα, στιβαρότητα, ψυχραιμία, ειλικρινή διάλογο και ενημέρωση της κοινωνίας για τις δυσκολίες και τα προβλήματα. Όχι υποσχέσεις και «παραδείσους» με… «ένα νόμο, ένα άρθρο»! Τα πληρώσαμε αρκετά όλα αυτά -και οι δημοσκοπήσεις, σε περιόδους ζόφου που ζούμε, δείχνουν ότι παρά τον θυμό και την απόγνωση στην «εξουσία» που αισθανόμαστε, δεν είμαστε έτοιμοι να το ξεχάσουμε.
Απομένει να αποδειχθεί αν αυτή η διατηρούμενη ωριμότητα της πλειοψηφίας του εκλογικού σώματος θα συνεχισθεί. Και αν η κυβέρνηση θα επικεντρωθεί στο δύσκολο έργο που έχει μπροστά της και δεν θα παρασυρθεί από σειρήνες λαϊκισμού (που δεν της πάνε κιόλας…) και μικροπολιτικάντικα «κολπάκια»!