Οι ευρωεκλογές, δεν κρίνουν την κυβερνησιμότητα της χώρας στις 10
Ιουνίου. Το μόνο σίγουρο…
Και οι ψηφοφόροι την μεθεπόμενη Κυριακή θα ρίξουν την ψήφο τους, θετικής προτίμησης ή αρνητικού «μηνύματος», γνωρίζοντας πολύ καλά ότι την Δευτέρα 11 Ιουνίου, εκτός από τις όποιες εντυπώσεις, η Ελλάδα θα συνεχίσει…business as usual για τα επόμενα τρία χρόνια.
Αλλά ας υποθέσουμε ότι είναι εθνικές εκλογές, και από τα αποτελέσματά τους εξαρτάται η κυβερνησιμότητα, η σταθερότητα, η κανονικότητα, το μέλλον του λαού. Η ΝΔ, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, θα είναι πάλι πρώτη δύναμη, το αν θα εξασφαλίζει κοινοβουλευτική (και κυβερνητική) πλειοψηφία θα εξαρτηθεί από τα ποσοστά που θα εξασφαλίσει, φυσικά και από την δύναμη των άλλων κομμάτων.
Επί… «επάρατου» δικομματισμού ξέραμε ότι η ήττα του ενός πόλου, φέρνει στην εξουσία τον αντίπαλο, που θα κληθεί να επιβραβεύσει ή να διαψεύσει την προτίμηση της κοινωνίας. Στην περίπτωση των εκλογών (αν ήταν εθνικές) της 9 ης Ιουνίου, ποιο θα είναι το διακύβευμα, ποιος είναι ο «άλλος πόλος» που θα πάρει τα ηνία της χώρας;
Όταν ο Μητσοτάκης επέμενε ότι είναι θεσμικά κακό για την χώρα (αλλά και για την κυβέρνηση) να μην υπάρχει υπεύθυνη και αξιόπιστη αντιπολίτευση, μ’ άλλα λόγια «εναλλακτική πρόταση εξουσίας», σ’ αυτό ακριβώς αναφερόταν. Από τις δημοσκοπήσεις, σχεδόν στο σύνολό τους, προκύπτει ότι όχι μόνο δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα «εναλλακτικός κυβερνητικός πόλος», αλλά είναι και σχεδόν αδύνατον να προκύψει μετεκλογικά, με όλους πιθανούς και απίθανους συνδυασμούς και συμφωνίες.
Στην Ελλάδα, υπήρχε πάντα και υπάρχει μια πολύ σημαντική «αριστερή δύναμη», που κάποιες φορές είχε και πλειοψηφικά χαρακτηριστικά. Πλειοψηφικά, αλλά… κατακερματισμένα, με αβυσσαλέες ιδεολογικές διαφορές και αποκλίσεις, ιδεοληψίες και «ιστορικές» συγκρούσεις. Οι κατά καιρούς σφοδρότατες πολεμικές μεταξύ της μιας και της όποιας άλλης «αριστερής» δύναμης (που συχνά κατέληγαν ακόμη και σε προβοκάτσιες και δοσιλογικές πρακτικές μεταξύ «συντρόφων» της μιας ή της άλλης «άποψης», ακόμη και μεταξύ αντιφρονούντων της ίδιας φράξιας…), δεν τους επέτρεψε ποτέ να παρουσιάσουν, πόσο μάλλον να πείσουν, ότι είναι σε θέση να αναλάβουν την εξουσία, άσχετα με το… πώς θα την διαχειρίζονταν μετά!
Αδιάψευστη απόδειξη αυτού, οι απανωτές και εμβληματικές διασπάσεις του «χώρου». Που ποτέ δεν άφηνε περιθώρια (ιδεολογικά, πολιτικά, προσωπικά) της όποιας σύγκλισης και συγκροτημένης ικανοποίησης των διαθέσεων των αριστερών ψηφοφόρων. Πιο εύκολα «κόλλαγαν», συγκυριακά έστω με τα αστικά κόμματα («βρώμικο ’89»…) παρά με τους φυσιολογικούς τους συντρόφους.
Τα φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ και του 2012-2015, προέκυψε από εντελώς «μη κανονικές» συνθήκες και αισθήματα της καταταλαιπωρημένης κοινωνίας από την κρίση- άλλωστε, ακόμη και ο Τσίπρας, για να καταλάβει την εξουσία, δεν στηρίχθηκε σε «ομοϊδεάτες» και «συντρόφους», αλλά… στον ακροδεξιό Καμμένο!
Οι δημοσκοπήσει δείχνουν ότι η «αριστερά» συγκεντρώνει σήμερα μια υπολογίσιμη δύναμη περί , ίσως και άνω, του 25%, αν συναθροίσει κανείς τα ποσοστά ΣΥΡΙΖΑ, Νέας Αριστεράς, Μέρας 25, Πλεύση Ελευθερίας και εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Δεν συνυπολογίζουμε το ΚΚΕ, που διακηρυγμένα και με συνέπεια ποτέ δεν θέλησε να αποτελεί κομμάτι της «αριστερής ομάδας». Πιστεύει κανείς ότι όλα αυτά τα κόμματα και κομματίδια θα ομονοήσουν ποτέ στον σχηματισμό «ενιαίας δύναμης»; Ότι θα συμφωνήσουν να ξεπεράσουν τις διαφορές (σκέψης και προγράμματος- αν υποτεθεί ότι έχουν…) ώστε να δημιουργηθεί μια συγκροτημένη εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης;
Ακόμη και το ΠΑΣΟΚ, δείχνει με κάθε τρόπο την αντίθεσή του σε μια τέτοια δυναμική. Κι’ αν υποτεθεί ότι ο Ανδρουλάκης θα το «σκεφτόταν», το πιθανότερο είναι την επαύριο το ΠΑΣΟΚ να διαλυόταν…
Η Κωνσταντοπούλου, απέρριψε ήδη μια σχετική προσέγγιση του Κασσελάκη, η Νέα αριστερά ούτε που το διανοείται, ο Βαρουφάκης… βγάζει φλύκταινες μόνο και με την ιδέα. Άρα, αν οι εκλογές της 9 ης Ιουνίου ήταν βουλευτικές, όχι μόνο δεν θα προέκυπτε «εναλλακτική πρόταση» διακυβέρνησης, αλλά θ α αναδυόταν… το πλήρες μπάχαλο.
Αυτό είναι το τοπίο. Δυστοπικό για την «αριστερά» τρομακτικό για την κοινωνία. Και σίγουρα οδηγεί το εκλογικό σώμα σε βαθύτερες σκέψεις, στις οποίες μάλλον θα κυριαρχήσει το αίσθημα αυτοσυντήρησης… «Λογικές» τύπου «βρε δεν βαριέσαι», δεν υπάρχει περιθώριο να ευδοκιμήσουν..