Αν βοηθάνε σε κάτι οι δημοσκοπήσεις που γίνονται σε αδιάφορο έως «νεκρό» εκλογικό χρόνο, είναι η μελέτη των ποιοτικών στοιχείων τους και οι εντυπώσεις, η «αύρα» που αφήνουν στην κοινωνία τα κόμματα.
Όχι η «πρόθεση ψήφου» με ή χωρίς αναγωγή -αυτή μετράει μόνο σε χρόνο πολύ κοντινό με τις κάλπες. Πιο σωστή «ακτινογραφία» των διαθέσεων των πολιτών είναι η «παράσταση νίκης»…
Τα ευρήματα της τελευταίας εξαμηνιαίας δημοσκόπησης της MRB (λίγο-πολύ στα ίδια επίπεδα με όλες τις υπόλοιπες δημοσκοπήσεις) θα μπορούσαν να είναι πολύ δυσμενέστερα για την κυβέρνηση. Σχεδόν ενάμιση χρόνο μετά τις εκλογές, και με τις δεδομένες συνθήκες (πανδημία, οικονομικές επιπτώσεις της, κορύφωση της τουρκικής επιθετικότητας) λογικά να έχουν επιβαρύνει τη φυσιολογική «φθορά εξουσίας», η ΝΔ διατηρεί σχεδόν τα εκλογικά ποσοστά της (38,1 σήμερα, έναντι 39,85 του Ιουλίου 2019), και εμφανίζεται να προηγείται με 15 μονάδες του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος έναντι των εκλογικών ποσοστών του (31,53) σήμερα καταμετράται στο 23,1.
Οι ερωτηθέντες δήλωσαν ότι τα κυρίαρχα (αναλογικά) συναισθήματά τους είναι «φόβος, αγωνία, αγανάκτηση», η μεγάλη πλειοψηφία πιστεύει ότι η οικονομική κατάσταση (της χώρας αλλά και η ατομική) θα επιδεινωθεί, ανησυχεί πολύ για την πανδημία, θεωρεί ότι κάποια μέτρα για την αντιμετώπισή της καθυστέρησαν να ληφθούν, αισθάνεται μια διάχυτη ανασφάλεια.
Κι όμως: η αξιωματική αντιπολίτευση αλλά και τα λοιπά αντιπολιτευόμενα κόμματα (πλην Ελληνικής Λύσης του Κ. Βελόπουλου -κρατήστε το αυτό…) όχι μόνο δεν επωφελούνται από τις καταγραφόμενες αντιδράσεις της κοινωνίας, αλλά βλέπουν την εκλογική τους επίδοση να μειώνεται. Ο φόβος, η αγωνία, η απογοήτευση, η οικονομική ανασφάλεια που αισθάνεται η κοινωνία, λογικά αποδίδεται πάντα στις επιδόσεις της εκάστοτε κυβέρνησης. Τι συμβαίνει εδώ, λοιπόν;
Σε ό,τι αφορά την αξιωματική αντιπολίτευση, η ερμηνεία είναι σχετικά εύκολη: η κυβερνητική της θητεία έχει αφήσει εντυπώσεις (και επιπτώσεις…) που δεν έχουν «παραγραφεί» από την κοινωνία. Ο κόσμος θυμάται και δεν θέλει να υποστεί ξανά την ίδια περιπέτεια. Τον… βοηθάει και ο ΣΥΡΙΖΑ, που εμφανίζεται ν’ αδυνατεί να μάθει από τα λάθη του, επιμένει σε μια έξαλλη «επαναστατική» αντιπολίτευση στ’ αχνάρια εκείνης που άσκησε το 2012-15 και τον έφερε στην εξουσία (μόνο που οι συνθήκες έχουν αλλάξει…), αδυνατεί να παρουσιάσει μια ολοκληρωμένη πρόταση στα επιμέρους ζητήματα που να στηρίζεται στην πραγματικότητα και όχι στις ιδεοληπτικές εμμονές και φαντασιώσεις του, επιμένει να ζει στον δικό του κόσμο…
Το ΚΚΕ, αρτηριοσκληρωτικό αλλά συνεπές στις αρχές του ( και μοναδικό στην ικανότητα θεωρητική ανάλυσης των προβλημάτων που … ξέρει όμως ότι ποτέ δεν θα κληθεί να λύσει!), διατηρεί τις δυνάμεις του (5,3 στις εκλογές, 5 στην δημοσκόπηση), το ΚΙΝ.ΑΛ πληρώνει την αμήχανη εσωστρέφειά του και την εμφανή έλλειψη συνοχής και ομοψυχίας, ο Βαρουφάκης με δημοσκοπικό 3% (έναντι 3,5 στις εκλογές) και με μόνες επιδόσεις στους… θεατρινισμούς, πολύ δύσκολα, σχεδόν αδύνατον, θα ξαναδεί Βουλή. Και είναι και ο Βελόπουλος…
Ο… αλληλογράφος του Ιησού, ο τηλεπωλητής μαντζουνιών και θαυματουργών κηραλοιφών δια πάσαν νόσον (αφήνει να εννοηθεί και του κορωνοϊού, γι’ αυτό ίσως τάσσεται κατά του εμβολιασμού…) ο εξτρίμ δεξιός «αντισυστημικός» που όμως έχει λύσεις για κάθε πρόβλημα, στις εκλογές πήρε 3,7% και τώρα δημοσκοπικά βρίσκεται στο 4,5! Με πρόδηλη φιλοδοξία να καλύψει τον χώρο που άφησε ορφανό η Χ.Α, με ακραίες θέσεις έναντι μεταναστών, ο κ. Βελόπουλος δείχνει να ξέρει πολύ καλά πώς μπορεί να ηγηθεί μιας νέας ακροδεξιάς, με τις ίδιες «αρχές» και πιστεύω, τον ίδιο αντισυστημικό φανατισμό, χωρίς τις εγκληματικές συμπεριφορές και τις ναζιστικές μεθόδους της Χ.Α. Και γι’ αυτό είναι και πιο επικίνδυνος, όσο το παίζει «ήρεμος» και θεσμικός. Στ’ αχνάρια της υπόλοιπης ευρωπαϊκής ακροδεξιάς, που μεταμορφώνεται προκειμένου να καταλάβει την εξουσία, και μετά... βλέπουμε!
Η απειλή για την κυβερνώσα ΝΔ, στις δεδομένες πολιτικές ισορροπίες, είναι η εντελώς απρόβλεπτη και καταστροφική εξέλιξη των σημερινών δυσμενών συγκυριών, και ο… κακός εαυτός της. Ελλοχεύει πάντα ο κίνδυνος (που ψιλοεμφανίζεται δώθε-κείθε…) της ψευδαίσθησης του αλάθητου και της μη απειλούμενης παντοδυναμίας της. Και ο συνακόλουθος εφησυχασμός, που ιστορικά έχει αποδειχθεί ότι στην πολιτική είναι το πλέον καταστροφικό…
Ο χειρότερος εφιάλτης για έναν ηγέτη, είναι… τα γεγονότα! Που, ιδίως στις συνθήκες που ζούμε, μπορούν από την μια στιγμή στην άλλη να ανατρέψουν όλα τα δεδομένα και τους σχεδιασμούς. Ο πρωθυπουργός είναι υποχρεωμένος να ζει καθημερινά μ’ αυτή την αγωνία, να μην επιτρέψει στον εαυτό του να επαναπαυθεί στην δημοσκοπική υπεροχή του, να την θεωρήσει επικαιρική λόγω όλων όσων προαναφέραμε και κάθε άλλο παρά «δεδομένη» σ’ όσα έρχονται….
Απαιτούν μεγάλο προβληματισμό τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων, που δικαιολογούν και την καταγραφόμενη δύναμη των κομμάτων, ότι ένα πολύ δυνατό και απρόβλεπτο 12-18% δεν θέλει κανένα από τα υπάρχοντα κόμματα, αισθάνεται πολιτικά (και κομματικά) χωρίς έκφραση και είναι τελείως απρόβλεπτο πώς θα συμπεριφερθεί στις εκλογές- και πόσο θα είναι τότε…
Αν βρεθεί κάποιος να καβαλήσει αυτό το κύμα της δυσπιστίας και της απαξίωσης του σημερινού «κομματικού κατεστημένου» με σύνεση και πειστικό ήρεμο πολιτικό λόγο, μπορεί στις επόμενες εκλογές (με απλή αναλογική…) ν’ αναδειχθεί σε ρυθμιστή. Και κανείς δεν μπορεί ν’ αποκλείσει (μέμνησο της ΧΑ…) το απευκταίο ένα σημαντικό τμήμα αυτού του κενού να το καλύψουν οι καμουφλαρισμένοι, προσώρας, διάδοχοι της ΧΑ. Η αριστερά στις «προοδευτικές» εκφάνσεις της, μπορεί να… καλωσορίσουν μια τέτοια εξέλιξη- και η ΧΑ, μια χαρά τους βόλεψε…
Αλλά η κεντροδεξιά θα πρέπει να γρηγορεί και να θωρακίζεται. Γιατί στις τάξεις της, υπάρχουν (και δεν το κρύβουν…) ακραίοι υποστηρικτές της ανόητης θεωρίας ότι «η παράταξη, όλους τους χωράει…», και φυσικά αναφέρονται αποκλειστικά στην λαϊκίστικη ακροδεξιά. Το βλέπουμε και στις απόψεις και τις συμπεριφορές (συνολικά λίγων, ελπίζουμε…) σημερινών βουλευτών της, που στο παρελθόν θεωρούσαν έως και… θετικό να ενσωματωθεί στην ΝΔ μια «σοβαρή ΧΑ»… Ας ευχηθούμε να αποτελούν μια ανώδυνη μειοψηφία. Και να μην υποχρεωθεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης σε διμέτωπο αγώνα…