Η απόφαση του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων στη δίκη της Χρυσής Αυγής ολοκληρώνει μια μακρά ακροαματική διαδικασία, που δεν οριοθετείται από το ποινικό της περιεχόμενο, αλλά τέμνει συνολικά την ηθική και πολιτική συγκρότηση της ελληνικής κοινωνίας.
Καθώς κάποια στιγμή πάνω από μισό εκατομμύριο συμπολίτες μας έστειλαν τη Χρυσή Αυγή στο Ευρωπαϊκό και το Ελληνικό Κοινοβούλιο, αναγορεύοντάς τη σε τρίτη πολιτική δύναμη της χώρας, η διαδικασία της Νέμεσης αλλά και ο δρόμος της κάθαρσης κατέστησαν αναγκαία συνθήκη αυτοσυνειδησίας για όλους μας.
Η αρχή έγινε το 2012 με την αποστολή σχετικής αναφοράς από τον τότε υπουργό Δικαιοσύνης στον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, προκειμένου οι εγκληματικές ενέργειες της ΧΑ να ενταχθούν στις προβλέψεις του άρθρου 187 του Ποινικού Κώδικα για τη σύσταση και δράση εγκληματικής οργάνωσης.
Ακολούθησε η δολοφονία του Παύλου Φύσσα και στη συνέχεια η ενοποίηση των δικογραφιών στάθηκε ένα καθοριστικό βήμα για τη θεμελίωση της αντικειμενικής υπόστασης του εγκλήματος της σύστασης εγκληματικής οργάνωσης, η οποία και οδήγησε στην έκδοση ενός παραπεμπτικού βουλεύματος, το οποίο υπερέβαινε τις χίλιες σελίδες.
Και τώρα που η δίκη τελείωσε, τώρα που η δικανική κρίση του φυσικού δικαστή στηριζόμενη στο Σύνταγμα και τους νόμους απένειμε δικαιοσύνη συνιστώντας πρότυπο κοινωνικής ευθύνης, δεν τελείωσαν όλα και δεν πρέπει να τελειώσουν.
Μένει να μην ξεχάσουμε ποτέ αυτή τη λαίλαπα, που σε συνθήκες αποσταθεροποίησης, φτώχειας, καταρράκωσης των θεσμών και ανασφάλειας βρήκε εύφορο έδαφος, σαρώνοντας δημοκρατικά και ανθρώπινα αντανακλαστικά. Να μην επιτρέψουμε την επώαση τέτοιων τεράτων ποτέ ξανά στο μέλλον, όσο ζοφερό κι αν γίνει αυτό.
Μένει αυτή η γενναία μάνα, που, μέσα στον άφατο πόνο της, εδώ και εφτά χρόνια έγινε το πρόσωπο που εμπόδισε τη συγκατάβαση, την ανοχή και τη λήθη. Μένει ο ρόλος του πολίτη που η Μάγδα Φύσσα σήκωσε στους ώμους της, παρά τη συντριβή της, αναλαμβάνοντας την ευθύνη για την αφύπνιση και την εγρήγορση μιας ολόκληρης κοινωνίας.
«Κύριε, βόηθα να θυμόμαστε πώς έγινε τούτο το φονικό, την αρπαγή, τον δόλο, την ιδιοτέλεια, το στέγνωμα της αγάπης. Κύριε, βόηθα να τα ξεριζώσουμε», γράφει ο Γιώργος Σεφέρης.
Αυτή τη βοήθεια βρήκε τη δύναμη να προσφέρει η Μάγδα Φύσσα, και εμείς όλοι της το οφείλουμε.