«Χαμένοι» δεν υπήρξαν στο ντιμπέιτ των πέντε υποψήφιων αρχηγών του Κινήματος Αλλαγής.
Το ερώτημα και το ζητούμενο, όμως, είναι αν αναδείχθηκε «κερδισμένος» (πλην της… ΕΡΤ, που έκανε εξαιρετική και καινοτόμα δουλειά!) κάποιος, εν όψει της εσωκομματικής κάλπης της Κυριακής… Και, συνολικότερα, αν από την εμφάνιση και τον «διάλογο» των πέντε κερδίζει το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ…
Ίσως ο μόνος χαμένος να είναι ο Γιώργος Παπανδρέου, που έλαμψε διά της απουσίας του. Άσχετα με το τι θα έλεγε και τις βολές, έστω έμμεσες και υπαινικτικές, που πιθανόν θα δεχόταν από τους άλλους συνυποψήφιους, κάποια εντύπωση θα προκαλούσε.... Στη θέση της φυγομαχίας, της αμηχανίας και του τακτικισμού (;) που άφησε η απουσία του.
Η «αύρα» όμως που έμεινε (σε διαφορετικό βαθμό για τον καθένα) από τις τοποθετήσεις τους είναι πως έχουν μείνει «στο παλιό», που το διεκδικούν με «νέο» λόγο και συνθηματολογία. Οι θέσεις τους δεν συνεγείρουν κατά πάσα πιθανότητα τον νέο, ανήσυχο, καχύποπτο, αμφισβητία, νέο άνθρωπο, που σε μεγάλο βαθμό έχει απαξιώσει και γυρίσει την πλάτη στο πολιτικό-κομματικό σύστημα. Κι αυτός θα πρέπει να είναι ο στόχος της νέας ηγεσίας ενός ιστορικού κόμματος, που φιλοδοξεί να ανανεωθεί εκ βάθρων και να διαδραματίσει ξανά ενεργό ρόλο…
Ακόμη και ο Χρηστίδης, ο πιο νέος υποψήφιος με εμφανή φρεσκάδα και νεωτεριστική άποψη, παρατόνισε (για λόγους ψηφοθηρικούς, κατανοούμε…) το κομματικό παρελθόν, τη σχέση του με την αείμνηστη Γεννηματά. Θα μπορούσε να αναδειχθεί, σε μεσοπρόθεσμη βάση, ως υποσχόμενο, εξελίξιμο πολιτικό κεφάλαιο, αποκτώντας σταδιακά και την πολιτική (όχι μόνο κομματική, που διαθέτει) πείρα.
Όλοι είχαν λόγο συγκροτημένο, «θεσμικό» (χωρίς όμως να αποφύγουν οι περισσότεροι τη συνθηματολογία), με ενδιαφέρουσες προτάσεις και κρίσεις -πιο πολύ, όμως, διαχειριστικές και… «απολογιστικές» του προσωπικού τους πολιτικού παρελθόντος, και λιγότερο ως οραματικό σάλπισμα ενός ιστορικού κόμματος που φιλοδοξεί και διεκδικεί ενεργή αποφασιστική παρουσία και ρόλο στις νέες απαιτήσεις.
Και ο Ανδρουλάκης (γενικόλογος αριστερός «θεσμικός Ευρωπαίος»), και ο Γερουλάνος (με σωστές θεωρητικές θέσεις, αλλά με εμφανές το έλλειμμα διαχειριστικής στόφας), και ο Καστανίδης (με πολύ ενδιαφέρουσες… επαναλήψεις θέσεων και πολιτικο-φιλοσοφικών που επί 20ετία υποστηρίζει) είναι πολύ αξιοπρεπείς και ενδιαφέρουσες προσωπικότητες, που θα είχαν πολλά να προσφέρουν από θέσεις συμβούλων και μελών think-tanks στο πλευρό ενός προέδρου και πιθανού μελλοντικού πρωθυπουργού ή συνδιαχειριστή της εξουσίας... Μπορούν, όμως, και κυρίως πείθουν ότι είναι σε θέση να σηκώσουν στους ώμους τους το βάρος ενός κόμματος, με βαρύ παρελθόν, που θέλει (και κυρίως πρέπει…) να εκσυγχρονισθεί εκ βάθρων, και σε πολιτικές αλλά και σε δομές;
Ο πιο «σκληρά» και «παραδοσιακά» έμπειρος πολιτικός φάνηκε ο Αντρέας Λοβέρδος. Έθεσε γραμμές χωρίς… φερετζέδες, με κοφτό και από μιαν άποψη επιθετικό λόγο, μίλησε για την ανάγκη «ενός μεγάλου ΠΑΣΟΚ στη θέση ενός μικρού ΚΙΝΑΛ», συνθηματολόγησε… ψαρεύοντας ψήφους ένθεν κακείθεν, πως «δεν χαρίζουμε την πατρίδα στη ΝΔ ούτε το ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ».
Είναι σίγουρο πως η επιμονή του στην ανάγκη επιστροφής σε ιστορικά σύμβολα και σημαίες, πράσινο ήλιο και την ιστορική ονομασία ΠΑΣΟΚ θα συγκινήσει αρκετούς από τη…. «φυλή του ΠΑΣΟΚ». Δεν είναι τυχαίο ότι δήλωσε με έμφαση και εν είδει… αναπεπταμένου λάβαρου ότι «δεν φοβάμαι να δηλώσω ότι είμαι πατριώτης», προκαλώντας τους συνυποψηφίους του να κάνουν το ίδιο, σε σχέση με τις θέσεις τους για τη Συμφωνία των Πρεσπών…
Ο Φιντέλ έλεγε ότι «την επανάσταση την κηρύσσει αυτός που μπορεί να την εγγυηθεί». Παραφράζοντας, θα λέγαμε ότι και στην περίπτωση του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝ.ΑΛ, το νέο, το ανανεωμένο κατά τις ανάγκες των αβέβαιων καιρών, το απαραίτητο και χρήσιμο από πολλές απόψεις, θα πρέπει να αποκτήσει έναν ηγέτη που να μπορεί… να εγγυηθεί τη μετάλλαξη και τον εκσυγχρονισμό του.
Δεν θα κάνει τίποτε σε βάθος χρόνου με… ανακύκλωση υλικών από κατεδάφιση, με φιγούρες που αναφέρονται απλώς στο «ευκλεές» πράσινο παρελθόν, και που αρκούνται να διαπιστώνουν ότι «στο κόμμα υπάρχουν μούχλες…»!