Ένα ωραίο πρωί ξυπνήσαμε με το ΠΑΣΟΚ αξιωματική αντιπολίτευση και τον ΣΥΡΙΖΑ με φόρα προς το 3-5%.
Πράγματα αδιανόητα ως ένα χρόνο πριν -αν προσθέσουμε και την δημοσκοπική πτώση της Νέας Δημοκρατίας. Λες και κάτι συνέβη στις ευρωεκλογές του Ιουνίου 2023, ένα τρελό κλικ στο μυαλό των ψηφοφόρων, και ένα υπόκωφο κύμα διαμαρτυρίας -αθέατο στα ραντάρ αναλυτών και δημοσκόπων- μετέτρεψε το μέχρι τότε παγιωμένο πολιτικό σκηνικό σε βομβαρδισμένο τοπίο. Ο τροχός γύρισε τόσο απότομα που οι περισσότεροι επιβάτες εκτινάχτηκαν από τα καθίσματα.
Με αποτέλεσμα σήμερα να υπάρχει μεν ένα ισχυρό κυβερνών κόμμα, η Νέα Δημοκρατία, κυρίαρχη στο πολιτικό σκηνικό, αλλά με σαφώς μειωμένα ποσοστά. Το ΠΑΣΟΚ να έχει αναβαθμιστεί σε αξιωματική αντιπολίτευση, αλλά με μόνο 31 βουλευτές. Και να ακολουθεί μια πληθώρα από μικρότερα κόμματα της έξαλλης αριστεράς και ακροδεξιάς, επτά τον αριθμό, οκτώ αν μετρήσουμε το νέο κόμμα Κασσελάκη. Δέκα, αν συνυπολογίσουμε την ομάδα των ανεξάρτητων βουλευτών, συν το κόμμα της Λατινοπούλου, που μπορεί να έχει προς το παρόν μια ισχνή, μονοπρόσωπη παρουσία στην ευρωβουλή, αλλά δείχνει μεγάλη δυναμική εισόδου στην ελληνική Βουλή.
Οι περισσότεροι πιστεύουν, κι εγώ ανάμεσά τους, ότι η πολυδιάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα θετικό γεγονός και ευλογία για την Ελλάδα, αφού έτσι εκλείπει οριστικά ο κίνδυνος. Σκεφτείτε από τι γλυτώσαμε την «πρώτη φορά Αριστερά» και τι μας κόστισε ο εκτροχιασμός με το προηγούμενο «πείραμα». Είναι καιρός να γυρίσουμε σε έναν υγιή δικομματισμό, με πρωταγωνιστές τα φιλοευρωπαϊκά κόμματα που ευτυχώς διαθέτουμε.
Ωστόσο η κατακερματισμένη Βουλή δείχνει ότι το τέρας του λαϊκισμού καραδοκεί και βρίσκει απήχηση στην ελληνική κοινωνία: Βελόπουλος, Λατινοπούλου, Ζωή, ΚΚΕ, Νέα Αριστερά, Κασσελάκης, ΝΙΚΗ, ΣΥΡΙΖΑ, Σπαρτιάτες, συμβάλλουν σε ένα εκρηκτικό σκηνικό. Καταστροφολογία, μηδενισμός, ακραία φρασεολογία, τυφλός αντι-μητσοτακισμός, ψευτοπατριωτισμός και …λεφτόδεντρα. Όλες οι παθολογίες που πιστεύαμε ότι υποχώρησαν, χάρη στο μέτωπο της λογικής, ξαναβγήκαν στην πρώτη γραμμή σαν φαντάσματα του παρελθόντος. Αν προσθέστε σε αυτά και τον Σαμαρά που εμφανίστηκε με σχέδιο πτώσης της κυβέρνησης (!), η πολιτική μας ζωή μπορεί να αποκτήσει, ξανά, χαρακτηριστικά φρενοκομείου.
Μπορεί κάποιος από τους εννέα παραπάνω να αποτελέσει εναλλακτική κυβερνητική λύση; Όχι φυσικά. Οι βασικοί πυλώνες στη χώρα δεν έχουν ανατραπεί και όσο και αν ο Μητσοτάκης φαίνεται να χάνει έδαφος στη δεύτερη θητεία του, δεν υπάρχει και κάποιος για να προτείνει κάτι άλλο, εφαρμόσιμο και ρεαλιστικό. Ωστόσο η μαγιά της τρέλας που μας χαντάκωσε πριν από μερικά χρόνια, φουσκώνει ξανά. Οι λαϊκιστές δεν θέλουν να χτίσουν, αλλά να γκρεμίσουν. Στόχος τους είναι το τέλος της κανονικότητας και η επιστροφή στο χάος. Είναι ανίκανοι για πρόταση διακυβέρνησης, αλλά άριστοι μάγειρες στο παρασκήνιο, χέρι χέρι με αθέατα συμφέροντα. Κι αν αυτή τη φορά ο αριστερός λαϊκισμός αδυνάτισε και εξαϋλώθηκε, μπορεί να επιστρέψει με άλλη μορφή αυτή τη φορά. Μπορεί να μη φοράει το αριστερό προσωπείο, αλλά το ακροδεξιό.