Φθάνουμε στο τέλος του βουλεβάρτου της προεδρολογίας.
Την ερχόμενη Τετάρτη, κατά την συνάντησή του με την κ. Κατερίνα Σακελλαροπούλου, ο πρωθυπουργός θα κλείσει το ζήτημα του υποψήφιου για την Προεδρία της Δημοκρατίας, είτε προτείνοντάς της να είναι και πάλι υποψήφια είτε… ευχαριστώντας την για την καλή συνεργασία που είχαν τα τελευταία πέντε χρόνια!
Το όνομά της «παίζει», αλλά με χαμηλή απόδοση. Το όνομα του επόμενου Π.τ.Δ. θα εξαρτηθεί από το κατά πόσο ο κ. Μητσοτάκης θα τηρήσει το έθιμο η κυβέρνηση να προτείνει για την θέση του ανώτατου πολιτειακού άρχοντα προσωπικότητα από την αντίπαλη παράταξη, ή θα αποδεχθεί τις εσωκομματικές πιέσεις που του ασκούνται από τους «υπερσυντηρητικούς» και θα προτείνει «δεξιά» προσωπικότητα.
Αυτό που σίγουρα θέλει και θα επιδιώξει ο πρωθυπουργός, είναι ο υποψήφιος που θα ανακοινώσει να μπορεί να συγκεντρώσει την μεγαλύτερη δυνατή διακομματική συναίνεση, και να εκλεγεί με μεγάλο αριθμό ψήφων. Αυτό, δεν θα το εξασφαλίσει, τουλάχιστον εύκολα, με παραταξιακό υποψήφιο, πέραν του κόστους που θα έχει στο κεντρώο κοινό του η εντύπωση ότι ενέδωσε στα «τελεσίγραφα» όσων στην ΝΔ δεν τον θεωρούν… αρκετά δικό τους.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει αποδείξει ότι είναι και υπερβατικός αλλά και μελετημένα «απρόβλεπτος». Και αν θα διακινδύνευα την πρόβλεψη μιας πιθανής επιλογής του, είναι αυτή του Ευάγγελου Βενιζέλου. Προσθέτοντας (επιτρέψτε μου) και την γνώμη μου ότι θα είναι η άριστη επιλογή.
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος είναι μια ιδιάζουσα αλλά λίαν ενδιαφέρουσα περίπτωση δημοσίου προσώπου. Από τους λίγους πολιτικούς με τέτοια τεράστια και πολυεπίπεδη παιδεία και ευρυμάθεια, ίσως ο ικανότερος (και πάντα ουσιαστικός, όχι … «ωραία μιλάει, αλλά τι λέει;») κοινοβουλευτικός άνδρας της σύγχρονης εποχής, μελετημένος σε βάθος και εξαντλητικά για το θέμα που καλείται να υπερασπισθεί, χειμαρρώδης αλλά κατανοητός (φροντίζει να ρίξει την «αυθεντία» του, όπου κρίνει ότι δεν γίνεται κατανοητή από το κοινό του- το όποιο κοινό του). Από τους νεώτερους ποτέ καθηγητές Πανεπιστημίου (στο Συνταγματικό Δίκαιο), δεν επελέγη τυχαία από τον Ανδρέα Παπανδρέου για νομικός του σύμβουλος και αργότερα βασικός συνεργάτης.
Ο χειμαρρώδης λόγος του, είτε στην Βουλή είτε σε τηλεοπτικά πάνελ, και μια έκδηλη τα προηγούμενα χρόνια υπερβάλλουσα (έως και βουλιμική, την χαρακτήρισαν κάποιοι…) φιλοδοξία, είναι ο λόγος που ορισμένοι οδηγήθηκαν να τον θεωρήσουν «αρπακτικό» της πολιτικής, ίσως και καιροσκόπο. Φρόντισε στην πράξη να τους διαψεύσει, όταν, εν γνώσει των κομματικών αλλά και προσωπικών του κινδύνων, έσπευσε στην κυβέρνηση συνεργασίας με Σαμαρά (αρχικά και με Κουβέλη) να διασώσει εκείνη την κρίσιμη περίοδο ό,τι μπορούσε να διασωθεί.
Οι παγκόσμιες, ευρωπαϊκές αλλά και «της περιοχής» μας συγκυρίες δεν προοιωνίζονται τίποτε καλό για το άμεσο και μεσοπρόθεσμο μέλλον. Και δεν συνηγορούν μόνο, αλλά στην πραγματικότητα επιβάλλουν την ύπαρξη στα ανώτερα και ανώτατα επίπεδα εξουσίας ικανών και έμπειρων προσωπικοτήτων, με πολιτική εμπειρία, κύρος, που να απολαμβάνουν της αναγνώρισης από πολιτικές ηγεσίες άλλων χωρών.
Ξέρω, το υπάρχον Σύνταγμα δεν προβλέπει ουσιαστικές ρυθμιστικές και παρεμβατικές αρμοδιότητες στον/στην ένοικο του Προεδρικού Μεγάρου, στον αρχηγό του κράτους. Σε περίπτωση όμως, ο μη γένοιτο, που ξαφνικά τα πράγματα σφίξουν και χρειαστεί ο ανώτατος πολιτειακός άρχων να σηκώσει το τηλέφωνο για να συνομιλήσει με όποιον ομόλογό του, είναι αναμφίβολο στην από δω άκρη της τηλεφωνικής γραμμής να είναι πρόσωπο με πολιτική εμπειρία, γνωστό και σεβάσμιο, με δύναμη λόγου και πειθούς.
Ο Βενιζέλος έχει αποδείξει ότι είναι απολύτως υπεύθυνο πρόσωπο, ευφυής, ρεαλιστής, αγωνιστής υπέρ του εθνικού συμφέροντος και όχι του κομματικά ή προσωπικά ιδιοτελούς, απολύτως θεσμικός που δεν θα διστάσει ουδέ προς στιγμή να «κάνει πίσω» από τις απόψεις αν αντιληφθεί ότι αυτό εξυπηρετεί έναν ανώτερο σκοπό.
Το όνομά του φιγουράρει μεταξύ των «επικρατέστερων», άρα η υπόδειξή του δεν θα αποτελεί «έκπληξη» και το άρθρο αυτό δεν κινδυνεύει να την «κάψει». Αλλά ειλικρινά πιστεύω ότι ο Βενιζέλος αποτελεί την καλύτερη «έκπληξη». Ας την επιχειρήσει…