Παρακολουθώ (ως δημοσιογράφος) την πορεία του Άρη Σπηλιωτόπουλου από το 1997 όταν ο Κώστας Καραμανλής τον όρισε εκπρόσωπο τύπου της ΝΔ και στη συνέχεια δυο φορές υπουργό του.
Οπότε δεν με εξέπληξε καθόλου το γεγονός ότι ένας νάρκισσος όπως ο Κασσελάκης, ταίριαξε γάντι με έναν χρόνιο λάτρη της εικόνας, έστω κι αν είναι πρώην «γαλάζιος». Εξάλλου ο Άρης Σπηλιωτόπουλος έχει τις περισσότερες gossip σελίδες στο ενεργητικό του από τον οποιονδήποτε, είναι βετεράνος στο είδος. Ήταν θέμα χρόνου να τον εντοπίσει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ.
Η συνεργασία τους είναι πέραν των ιδεολογιών και των κομματικών στεγανών, κατά τη γνώμη μου: αν βάλεις στο μίξερ δυο κοσμικούς, μια δόση από νέα κοινωνικά κινήματα (περιβάλλον, woke κουλτούρα, δικαιώματα LGBTQ), λίγες νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις και άφθονα λεφτόδεντρα, τότε κατανοείς τη χημεία τους.
Από μια άποψη ο Άρης Σπηλιωτόπουλος ήταν ένας Κασσελάκης της εποχής του. Εισήγαγε τον «γάμο» της πολιτικής και του lifestyle σε ανύποπτο χρόνο και μας χάρισε μερικές από τις πλέον αλησμόνητες εικόνες κοινοβουλευτικού ναρκισσισμού: το 2000 ως εκπρόσωπος τύπου φωτογραφήθηκε αισθησιακά στο περιοδικό «Γυναίκα», σε ρωμαϊκή πόζα σε λουτρό, με μια πετσέτα στο λαιμό, προκαλώντας σάλο στην υπερσυντηρητική ΝΔ. Ήταν τότε που ο Γιώργος Καρατζαφέρης τον αποκάλεσε με το ομοφοβικό υπονοούμενο «Σαλώμη» -δήλωση που προκάλεσε τη διαγραφή του και την δημιουργία του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού (ΛΑΟΣ). Οι φωτογραφίες αυτές δεν υπάρχουν πλέον στο διαδίκτυο. Έγιναν όμως η αφορμή ο νεαρός ταραξίας από την Πάτρα με την αθέμιτη επιρροή στον ανιψιό του εθνάρχη να χάσει τη θέση του εκπροσώπου Τύπου.
Αλλά παρ'όλα αυτά και αργότερα ως υπουργός Τουρισμού της κυβέρνησης Καραμανλή ο Άρης Σπηλιωτόπουλος φωτογραφήθηκε ξανά για κοσμικό περιοδικό πάνω σε ένα κατάρτι σκάφους. Πρόκειται για μια σχετικά γνωστή φωτογραφία:
Αφότου παραιτήθηκε από βουλευτής το 2014 ο Άρης Σπηλιωτόπουλος ακολούθησε μια αχαλίνωτη υπερέκθεση με μπάνια στη Μύκονο, καλεσμένος σε γιοτ, θαμώνας κοσμικών νυχτερινών κέντρων, του Κολωνακίου και της Αράχωβας. Σαμαράς, Μεϊμαράκης και Μητσοτάκης με διάφορες δικαιολογίες δεν τον έβαλαν ποτέ ξανά στα ψηφοδέλτια. Ανήκει στον ευρύ κύκλο των καραμανλικών οι οποίοι ενσωματώθηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ, είτε προσφέροντας άμεσα τις υπηρεσίες τους (Πρ. Παυλόπουλος, Δ. Παπαγγελόπουλος) είτε έμμεσα, χτυπώντας τον Μητσοτάκη (Αντώναρος, Τσιτουρίδης, κλπ).
Στον Άρη Σπηλιωτόπουλο (και τον Γιάννη Λούλη) πιστώνεται το άνοιγμα του Καραμανλή στο Κέντρο -τον μεσαίο χώρο όπως έλεγαν τότε. Ο Σπηλιωτόπουλος έχει περιγράψει τον μεσαίο χώρο ως «το σημείο συνάντησης όλων των κοινωνικών ρευμάτων, με στόχο την απαλοιφή των παραδοσιακών διαχωρισμών ανάμεσα σε αριστερά και δεξιά». Χάρη σε αυτή την στρατηγική, λένε, ο Καραμανλής πήρε την παραδοσιακή Δεξιά, την έσπρωξε στο μετριοπαθές Κέντρο και εγκαταστάθηκε στο Μέγαρο Μαξίμου για δυο θητείες.
Φαίνεται ότι το ίδιο φαντάζεται σήμερα και ο Κασσελάκης για τον εαυτό του: ότι θα γίνει επίσης δυο φορές πρωθυπουργός αν κάνει το ίδιο στην Αριστερά. Τι καλύτερο λοιπόν από το να στρατολογήσεις ένα έστω παροπλισμένο στις εσχατιές του Κολωνακίου πολιτικό στέλεχος του καραμανλισμού για να επαναλάβεις ένα δοκιμασμένο εγχείρημα;
Το πρόβλημα με τον μεσαίο χώρο είναι πως συνεχώς εξελίσσεται και κάθε φορά πρέπει να τον ανακαλύψεις, ανάλογα με τις συγκυρίες. Ο τελευταίος που τον αξιοποίησε στην μετα-χρεοκοπημένη Ελλάδα με τεράστια επιτυχία ήταν ο Μητσοτάκης, ο οποίος τον έπλασε σοφά: κατέλυσε τα σύνορα με την κεντροαριστερά, προσεταιρίστηκε κομμάτια από την ατζέντα της σοσιαλδημοκρατίας αλλά και από το πολιτικό προσωπικό της, σεβάστηκε τα όσια της παραδοσιακής δεξιάς και εδραίωσε μια ευρωπαϊκού τύπου πανίσχυρη κεντροδεξιά.
Ακόμη και ο Άρης Σπηλιωτόπουλος έχει παραδεχτεί την στρατηγική Μητσοτάκη. Μιλώντας τον Μάιο του 2019 στο συριζαϊκό ραδιόφωνο Στο Κόκκινο έκανε λόγο για «επιτυχημένη επικοινωνιακή στρατηγική αμερικανικής εμπνεύσεως», σχολιάζοντας τον τρόπο με τον οποίο διεκδίκησε η ΝΔ την ψήφο των πολιτών». «Πήγε με λογική «ΤΙΝΑ», δηλαδή ότι δεν υπάρχει εναλλακτική» είπε, δανειζόμενος στην επικοινωνία έναν αγαπημένο όρο της Θάτσερ για τον καπιταλισμό.
Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έχει κάτι παρόμοιο κατά νου. Ή ότι, σε κάθε περίπτωση, έχει προηγηθεί στο μυαλό του κάποια ιδεολογική προμελέτη. Το δικό του εγχείρημα (ως σήμερα) είναι ένα ελαφρούτσικο one man show το οποίο ανεβαίνει καθημερινά χωρίς άλλους παίκτες. Ακόμη και οι βετεράνοι της Κουμουνδούρου ή τα πρώιμα στηρίγματα της υποψηφιότητάς του έχουν εξαφανιστεί από τη σκηνή. Ο ίδιος ζορίζει συνεχώς τα όρια της Αριστεράς («ιερή συμμαχία» το ΝΑΤΟ, θαύματα στην κολυμβήθρα), αλλά η πλατφόρμα που προκύπτει τελικά δεν είναι ιδεολογική.
Επομένως αυτό που καλείται να διαχειριστεί κάποιος από τη θέση του επικοινωνιακού συμβούλου και αναλυτή δημοσκοπήσεων του Κασσελάκη είναι κυρίως η έλλειψη θέσεων. Είναι ο ασυγκράτητος ναρκισσισμός ενός πολιτικού αρχηγού που βρίσκεται συνεχώς στα κανάλια, μιλώντας για την περσόνα του χωρίς να λέει επί της ουσίας τίποτα, λέγοντας και ανασκευάζοντας τα πάντα, με ανεπεξέργαστες θέσεις. Ο Κασσελάκης δεν δείχνει να αναζητά κάποιον ιδεολογικό χώρο, τον μεσαίο χώρο από αριστερά, ας πούμε. Αντίθετα προσπαθεί να συγκροτήσει ένα «κασσελακικό» ανύπαρκτο ως σήμερα εκλογικό σώμα που έλκεται μόνο από την περσόνα του. Το πρόβλημά του δεν είναι η στροφή δεξιά ή κέντρο, αλλά ένας ιδεολογικός στροβιλισμός που θα μπορούσε να καταλήξει και σε εκτροχιασμό.
Από την άποψη αυτή, καλή τύχη με τον Κασσελάκη. Αλλιώς, όπως είπε και ο Σπηλιωτόπουλος, υπάρχει πάντα το δόγμα ΤΙΝΑ: Δεν υπάρχει εναλλακτική στον Μητσοτάκη.