Ο μεταρρυθμιστικός στόχος-χρονοδιάγραμμα της κυβέρνησης προχωράει αρκετά καλά, παρά τις εντάσεις και τις ρήξεις (εντός και εκτός ΝΔ), τις δογματικές υστερίες της Εκκλησίας, την οργανωμένη αντίσταση συνδικαλιστών και κομματικών νεολαιών, που… «αγωνίζονται» στα πεζοδρόμια και τις καταλήψεις, ερήμην της… πραγματικής νεολαίας!
Αναμφίβολα, οι αντιδράσεις και οι αντιστάσεις σε εκσυγχρονισμό και μεταρρυθμίσεις δημιουργούν κλίμα, ιδιαίτερα σε μια συγκυρία που ο κόσμος δοκιμάζεται σκληρά από την ακρίβεια, κυρίως στα είδη βασικής, καθημερινής ανάγκης, η οποία συνεχίζει να ταλανίζει την κοινωνία, παρά τα όποια… «πάσα» και μέτρα αποφασίζει η κυβέρνηση, που στην ουσία δεν λύνουν το πρόβλημα, απλώς το συντηρούν στην επικαιρότητα.
Δικαιολογημένα ανησυχεί το Μέγαρο Μαξίμου για τις αγροτικές κινητοποιήσεις, τα μπλόκα στις Εθνικές, λόγω χρονιζόντων ανεπίλυτων προβλημάτων που έχουν οι άνθρωποι της πρωτογενούς παραγωγής, και της μη ριζικής αντιμετώπισης των σωρευμένων (δίκαιων, σε μεγάλο βαθμό) αιτημάτων τους προς την πολιτεία, εδώ και… κάποιες δεκαετίες.
Πρόσθετος παράγων ανησυχίας, εν προκειμένω, ο σχεδόν… πανευρωπαϊκός ξεσηκωμός του «Κινήματος των Τρακτέρ» (δεν είναι μόνο σε Γαλλία και Γερμανία), που εμψυχώνει και κάνει πιο αποφασιστικούς τους αγρότες (πόσο περισσότερο από όσο μας έχουν στο παρελθόν δείξει, άραγε;), αλλά και η προφανής αμηχανία των ευρωπαϊκών μηχανισμών παρέμβασης να επινοήσουν αποτελεσματικά μέτρα στο γενικό πρόβλημα της πρωτογενούς παραγωγής σε ολόκληρη την ΕΕ. Αυτός ο ξεσηκωμός έρχεται λίγους μήνες πριν από τις πιο κρίσιμες, ίσως, ευρωεκλογές, που εγκυμονούν τον κίνδυνο να αναδείξουν τα ακραία δεξιά, τα αντισυστημικά κόμματα, σε ρυθμιστικό μοχλό των ευρωπαϊκών εξελίξεων.
Και μπορεί, μεν, η κυβέρνηση Μητσοτάκη να απολαμβάνει μιας πρωτοφανούς πολιτικής κυριαρχίας (στη δεύτερη, μάλιστα, θητεία της, που συνήθως η φθορά είναι μεγαλύτερη και ταχύτερη…), παράδοξης από μια άποψη, αν σκεφθεί κανείς ότι οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η κοινωνία στηρίζει την κυβέρνηση, αλλά είναι συντριπτικά αντίθετη στις πολιτικές που εφαρμόζει!
Η αποδεδειγμένη (πανδημία, ελληνοτουρκική κρίση στο Αιγαίο και τον Έβρο, μεταναστευτικό, στήριξη επιχειρήσεων και εργαζομένων στη διετία της πανδημίας κ.ά.) αποτελεσματικότητα της κυβερνητικής μηχανής σε περιόδους κρίσεων, σε συνδυασμό με την παντελή απουσία αξιόλογης και «προτείνουσας» αντιπολίτευσης αλλά και του εμφανούς ελλείμματος ηγεσίας όχι μόνο στον κατακερματισμένο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και στο ΠΑΣΟΚ, που δημοσκοπικά εμφανίζεται να «παίρνει κεφάλι» από το κόμμα του κ. Κασσελάκη, δικαιολογούν αυτό το «παράδοξο». Αλλά δεν συνιστούν λόγο… επανάπαυσης της κυβέρνησης. Όσα δεν φέρνει ο χρόνος, τα φέρνει η ώρα. Και η ζωή, τα γεγονότα, συμβαίνουν ερήμην των σχεδιασμών των πολιτικών…
Υπάρχουν σήμερα σοβαρά και εν εξελίξει προβλήματα στη χώρα που περνούν κάτω από τα… ραντάρ της ευρείας δημοσιότητας. Είμαστε, λ.χ., ικανοποιημένοι που η χώρα εκσυγχρονίζει και εμπλουτίζει την αμυντική της θωράκιση και ικανότητα, αποκτά υπερμοντέρνα αεροσκάφη και πλοία. Την ίδια ώρα που αξιωματικοί του Πολεμικού Ναυτικού βγαίνουν πρόωρα και μαζικά (υπό μορφήν καταιγίδας) στη σύνταξη μόλις συμπληρώσουν τις μίνιμουμ προϋποθέσεις, και πάνε στον ιδιωτικό τομέα!
Λόγω των τραγικά χαμηλών μισθών τους, των εξευτελιστικών (και υπερφορολογούμενων!) επιδομάτων που λαμβάνουν για ώρες σε θαλάσσια υπηρεσία (το αντίστοιχο του «πτητικού» για τους πιλότους μας), τις ανύπαρκτες προοπτικές εξέλιξης και υπηρεσία ξηράς από κάποια ηλικία και άνω, της παλαιότητας των πλοίων που υπηρετούν και της υποστελέχωσής τους. Για παράδειγμα, οι ηλικίας… 40 ετών φρεγάτες του Π.Ν. διαθέτουν 90μελές πλήρωμα, έναντι των… 160 που προβλέπει ο κανονισμός λειτουργίας τους!
Το πρόβλημα της έλλειψης προσωπικού (το αντιμετωπίζει σε κάποιο βαθμό και η Πολεμική Αεροπορία) κινδυνεύει να αποδειχθεί το… φυτίλι στη στελεχιακή επάρκεια του μάχιμου προσωπικού. Και πρέπει να αντιμετωπιστεί άμεσα. Καλές οι «Μπελαρά» και οι κορβέτες, άριστα τα «Ραφάλ» και τα «Φ-35», τα νέα μέσα που αποκτούμε, αλλά για να επιτελέσουν το έργο τους θέλουν ανθρώπους, στελέχη! Το επίπεδο των πτυχίων των αξιωματικών μας (ιδίως Πολεμικού Ναυτικού, αλλά και Αεροπορίας) είναι υψηλότατο και άκρως ανταγωνιστικό, αφήστε που πολλοί από αυτούς τους αξιωματικούς διαθέτουν επιπλέον και μεταπτυχιακούς και διδακτορικούς τίτλους. Είναι περιζήτητοι στην ιδιωτική αγορά, με μισθούς πολλαπλάσιους από αυτούς που παίρνουν σήμερα. Σκεφθείτε, ένας σημαιοφόρος παίρνει 980 ευρώ. Πόσο θα αντέξει στο «πατριωτικό καθήκον», το «εθνικό φρόνημα», πριν σκεφθεί το προσωπικό και οικογενειακό του μέλλον;
Το πρόβλημα του ανθρώπινου δυναμικού στο Δημόσιο, και δη σε θέσεις-κλειδιά, είναι τεράστιο, επιτακτικό και πολυπλόκαμο.
Ακροθιγώς αναφέραμε την περίπτωση των στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων. Αλλά μήπως δεν αντιμετωπίζουμε πιεστικότατα το ίδιο πρόβλημα στη στελέχωση με ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό στα δημόσια νοσοκομεία μας; «Αύριο», που θα λειτουργήσουν και εδώ μη κρατικά ΑΕΙ, φαντάζεσθε ότι δεν θα υπάρξουν… αφαιμάξεις καθηγητικού προσωπικού (που ήδη είναι ελλειμματικό!) με πολύ πιο δελεαστικούς μισθούς και συνθήκες εργασίας;