Με ανάρτησή του στο facebook ο ιστορικός Αντώνης Λιάκος τάσσεται υπέρ της υποψηφιότητας του Στέφανου Κασσελάκη για τη θέση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ.
Στο κείμενο που ανέβασε την Πέμπτη ο Αντώνης Λιάκος γράφει μεταξύ άλλων πως «η ανανέωση μπορεί να προέλθει από το ρίσκο, όχι από την επιβεβαίωση των κεκτημένων» και προσθέτει: «Από την πλευρά του πολίτη, το ζήτημα δεν είναι να ακούσουμε κάτι αναμενόμενα σωστό και αριστερό, αλλά κάτι που να μας προκαλέσει την προσοχή, ενδεχομένως κάτι που βρίσκεται στο πίσω μέρος του μυαλού μας. Ο ελληνικός ριζοσπαστισμός, είτε το 1981, είτε το 2015, προσπάθησε να αλλάξει την πολιτική ατζέντα στην Ελλάδα, αλλά γρήγορα αντιλήφθηκε τα όριά του. Η Ελλάδα βρίσκεται στον δυτικό κόσμο και στην ΕΕ. Επομένως, χαράζει πολιτική στο πλαίσιο αυτό».
Η ανάρτηση του Αντώνη Λιάκου
Δεν αρκεί να λέμε το αναμενόμενα σωστό.
Όταν δίδασκα στο πανεπιστήμιο, τους επιμελείς φοιτητές που μου έδιναν σωστές απαντήσεις -αναμενόμενα σωστές απαντήσεις- είναι αλήθεια πως τους βαριόμουν λίγο. Παρατηρούσα ότι, επειδή είχαν κερδίσει την αναγνώριση του καλού φοιτητή, δίσταζαν να ρισκάρουν το πρεστίζ τους με νέες ιδέες, οι οποίες μπορεί να αποδεικνύονταν και λάθος. Κι όμως μια καινούργια ιδέα στην αρχή φαίνεται παράφωνη. Δεν λέω, μπορεί να συνεχίσει έτσι και να χαθεί. Όμως, η ανανέωση μπορεί να προέλθει από το ρίσκο, όχι από την επιβεβαίωση των κεκτημένων. Προφανώς, άλλος ο ρόλος ενός εκπαιδευτικού και άλλος εκείνος του πολιτικού. Αλλά, από την πλευρά του πολίτη, το ζήτημα δεν είναι να ακούσουμε κάτι αναμενόμενα σωστό και αριστερό, αλλά κάτι που να μας προκαλέσει την προσοχή, ενδεχομένως κάτι που βρίσκεται στο πίσω μέρος του μυαλού μας. Ο ελληνικός ριζοσπαστισμός, είτε το 1981, είτε το 2015, προσπάθησε να αλλάξει την πολιτική ατζέντα στην Ελλάδα, αλλά γρήγορα αντιλήφθηκε τα όριά του. Η Ελλάδα βρίσκεται στον δυτικό κόσμο και στην ΕΕ. Επομένως, χαράζει πολιτική στο πλαίσιο αυτό. Και ο Μητσοτάκης δρα ως καλός μαθητής σε αυτό το πλαίσιο (με τις απαραίτητες ιδιοτελείς προσαρμογές).
Πώς μπορεί το κόμμα της Αριστεράς να συγκροτήσει μια νέα ατζέντα; Θεωρώντας ότι το πλαίσιο αυτό είναι αρκετά ευρύχωρο για το πρόγραμμά του, ή ότι είναι πολύ στενό; Χρειάζονται απαντήσεις σ’ αυτά τα ερωτήματα, ακόμη και παράφωνες που θα βάλουν τον συλλογικό νου σε κίνηση και αναζήτηση.
Οι εσωκομματικές εκλογές στον ΣΥΡΙΖΑ μπορεί, θα πρέπει να μην αφορούν μόνο τον ίδιο, αλλά τους προσανατολισμούς της ελληνικής κοινωνίας. Στο κάτω-κάτω εκεί θα κριθεί το παιχνίδι.