Μαχητική και έντονη θα είναι η αντιπολίτευση στη νέα κυβέρνηση από ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ όπως προέκυψε από τις τοποθετήσεις των αρχηγών τους στη Βουλή κατά τη συζήτηση των προγραμματικών δηλώσεων.
Μένει να δούμε αν θα είναι και συγκρουσιακή όπως είχαμε συνηθίσει από τον ΣΥΡΙΖΑ κατά την περίοδο που προηγήθηκε της συγκυβέρνησής του με τους ΑΝΕΛ. Δεν είναι τυχαίο πάντως που ο Αλέξης Τσίπρας έκλεισε την ομιλία του κατά την πρώτη μέρα της διαδικασίας λέγοντας ότι η αντιπολίτευση γίνεται όχι μόνο στη βουλή αλλά και στους κοινωνικούς αγώνες. Καθόλου παράδοξο ή απρόσμενο βέβαια για ένα κόμμα της αριστεράς, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ εκεί παραμένει και δεν έχει μετεξελιχθεί ή μετασχηματισθεί, μέχρι τώρα τουλάχιστον, ούτε σε επίπεδο διακηρύξεων ούτε σε επίπεδο πολιτικής πρακτικής.
Εξάλλου, ως κυβέρνηση φρόντισε τον τελευταίο χρόνο της θητείας του να τονίσει το αριστερό προφίλ του που είχε ξεθωριάσει από τα πολλά και επώδυνα περιοριστικά μέτρα που έλαβε, προχωρώντας σε αρκετές και στοχευμένες παροχές προς τα ασθενέστερα στρώματα που, παρά την καθαρή και επώδυνη ήττα του, συνέτειναν στο να κρατηθεί στο καθόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό του 31,5% (απρόσμενο για πολλούς, ίσως και για τον ίδιο). Το υψηλό ποσοστό του, αλλά κυρίως η ανάκτηση της αριστερής του ταυτότητας ή των αριστερών προσχημάτων κατά την τελευταία φάση της διακυβέρνησής του είναι που του δίνουν τη δυνατότητα αλλά και τη νομιμοποίηση να ασκήσει στη νέα περίοδο που μόλις άρχισε, μια δυναμική αντιπολίτευση από αριστερή οπτική.
Αυτό βέβαια που δεν γίνεται να αποτινάξει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, είναι τα μεγάλα βαρίδια από τα κατάλοιπα των μνημονιακών μέτρων που έλαβε και που θα κληθεί να τα εφαρμόσει η νέα κυβέρνηση, στα οποία δεν θα μπορέσει να αντιπαρατεθεί ή αν το κάνει, προφανώς δεν θα είναι καθόλου πειστικό. Στη συζήτηση επίσης στη βουλή για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης, αυτό που εξέπληξε αρκετούς ήταν η τοποθέτηση της Φώφη Γεννηματά και ο οξύς αντιπολιτευτικός λόγος της, ιδιαίτερα κατά την πρώτη ημέρα, η οποία είχε ενδιαφέρον για την τακτική που φαίνεται να επιλέγει στο εξής το ΚΙΝΑΛ, αξιοποιώντας το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να αντιπολιτευθεί τη ΝΔ για τα θέματα που ο ίδιος δημιούργησε ως κυβέρνηση και για τα μέτρα που εκείνος ψήφισε.
Δεν πρόκειται ακριβώς για διμέτωπο, με την έννοια ότι η επικεφαλής του ΚΙΝΑΛ δεν επιτέθηκε ευθέως και εξίσου σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, αλλά άσκησε κριτική μόνο στην κυβέρνηση για τη μη ακύρωση, αθέτηση ή τροποποίηση συμφωνιών και μέτρων της προηγούμενης διακυβέρνησης, χωρίς όμως να καταφέρεται ευθέως κατά του κόμματος της αξιωματικής πλέον αντιπολίτευσης που έλαβε τις αποφάσεις αυτές. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η έντονη κριτική που άσκησε προς την κυβέρνηση σε κάποια σημαντικά ζητήματα, όπως για τη διαφαινόμενη άρνηση των δανειστών ως προς τη μείωση της υποχρέωσης για ετήσια πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% (ως να εναπόκειτο στην ελληνική κυβέρνηση αυτό) ή για τη μη αμφισβήτηση από την κυβέρνηση της παραχώρησης στο υπερταμείο του δικαιώματος κάρπωσης και διαχείρισης της δημόσιας περιουσίας για 99 χρόνια, αλλά και για τη μη διακήρυξη μέχρι τώρα από τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τους υπουργούς της νέας κυβέρνησης της αντίθεσής τους στην εφαρμογή της συμφωνίας των Πρεσπών.
Ασφαλώς το γεγονός ότι στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης βρίσκεται ο ΣΥΡΙΖΑ που κυβερνούσε μέχρι χθες, δημιουργεί ένα κενό αντιπολιτευτικού χώρου που προφανώς δεν μπορεί να το καλύψει ο ίδιος αφού δεν γίνεται να αντιπολιτευθεί την προηγούμενη διακυβέρνησή του και αυτό έρχεται να εκμεταλλευθεί η αρχηγός του ΚΙΝΑΛ. Εύλογη κίνηση ως τακτική, συζητήσιμη και αμφισβητήσιμη όμως ως στρατηγική, γιατί πιθανόν να καταστήσει εν τοις πράγμασι το κόμμα της κεντροαριστεράς αριστερότερο του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς θα αντιπαρατίθεται στην εφαρμογή των υποχρεώσεων που πρέπει να εκπληρώσει η χώρα από τους εφαρμοστικούς νόμους των μνημονίων, ενώ ταυτόχρονα σε σχέση με τα εθνικά θέματα και ιδιαίτερα τις Πρέσπες και τα ελληνοτουρκικά, θα διατυπώνει θέσεις που θα εντάσσονται στο υπερπατριωτικό ή και για κάποιους στο εθνικιστικό μπλοκ. Συνδυασμός αντιφατικός για ένα αριστερό ή κεντροαριστερό κόμμα, που μόνο σε κάποια μικρότερα αριστερά σχήματα όπως για παράδειγμα την «Πλεύση Ελευθερίας» τον έχουμε συναντήσει.
Θα πρόκειται ασφαλώς για μια αντιπολίτευση με διαφορετική απόχρωση σε σχέση με αυτή του ΣΥΡΙΖΑ εκτός και αν η νέα τακτική που υιοθετεί η ηγεσία του ΚΙΝΑΛ καταλήξει στην πορεία σε μια σύμπλευσή του με το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Είναι κάτι που δεν θα μας εκπλήξει, όχι μόνο γιατί η Φώφη Γεννηματά έχει ήδη επιλέξει να δώσει αριστερά διαπιστευτήρια αλλά και επειδή ταυτόχρονα η τακτική της υποκρύπτει έναν εν δυνάμει διμέτωπο τον οποίο δεν έχει κανένα λόγο να τον υφίσταται ο ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας δίπλα του ένα συγγενές κόμμα που θα του θυμίζει συνεχώς τα τρωτά της διακυβέρνησής του.
Αυτό όμως που θα έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον είναι αν ο ΣΥΡΙΖΑ με τα βαρίδια της κυβερνητικής πολιτικής του και τον περιορισμένο πια χώρο που θα έχει σε σχέση με την προηγούμενη προ του 2015 θητεία του ως αντιπολίτευση, θα καταφέρει να σταθεί εμπόδιο στην πορεία της νέας κυβέρνησης που έχει ήδη ξεκινήσει με μεγάλη φόρα.