«Προσπαθήστε να με εκπλήξετε». Αυτό ήταν το μόνιμο μότο του Ευάγγελου Βενιζέλου στους δημοσιογράφους όταν του έπαιρναν συνέντευξη ή στο briefing όπου διετέλεσε κυβερνητικός εκπρόσωπος (ένας από τους καλύτερους κατά γενική ομολογία) επί πρωθυπουργίας Ανδρέα Παπανδρέου.
Και η Φώφη Γεννηματά τον εξέπληξε. Για την ακρίβεια τον κεραυνοβόλησε. Οχι μόνο τον Βενιζέλο, αλλά και τον Σημίτη και τον Ανδρουλάκη και τον Λοβέρδο και όλους στο ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ. Ακόμη και τους συνεργάτες της.
Επίδειξη πυγμής; Μαζεμένα από τα παλιά; Παράπονα για την στάση του; Ο,τι και να ισχύει – ή και όλα αυτά μαζί – η Γεννηματά πήρε μια απόφαση και προφανώς θα κριθεί στις εκλογές γι’ αυτήν.
Δικαιούται να ορίσει η ίδια τον επικεφαλής του Επικρατείας; Ασφαλώς.
Δικαιούται ο Βενιζέλος να πει όχι και να απαιτήσει κάτι παραπάνω; Ασφαλέστατα.
Οι εκδοχές του καθενός κρίνονται καθημερινά και θα κριθούν. Το πόσο πειστικές είναι, το αν θα έχουν αποτέλεσμα και ποιο θα είναι αυτό.
Ενα ερώτημα που προκύπτει είναι: Αξιζε στο Βενιζέλο αυτή η μεταχείριση;
Οι βενιζελικοί απαντούν «φυσικά και όχι». Είναι ένας χαρισματικός πολιτικός και ρήτορας, βαθύς γνώστης του Συντάγματος, της πολιτικής, των διεθνών συσχετισμών, της Ιστορίας. Εχει διατελέσει πολλάκις υπουργός, πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, υπουργός Οικονομικών και αντιπρόεδρος της συγκυβέρνησης με Σαμαρά. Και, κυρίως, έβαλε πλάτη στα δύσκολα: Από το βρώμικο ‘89 όταν μπήκε στο ΠΑΣΟΚ από το οποίο οι πάντες έφευγαν, μέχρι το 2012.
Οι αντι-βενιζελικοί κραυγάζουν «ασφαλώς και του άξιζε και άργησε η Φώφη». Οτι ο Βενιζέλος ήταν ένας επηρμένος, αλαζόνας, με μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του και εν τέλει «τοξικός» πολιτικός. Ένας άνθρωπος με ηγετικά χαρακτηριστικά που η πολιτική του βουλιμία δεν πέρασε απαρατήρητη από τον κόσμο και δεν κατάφερε να συνεγείρει τα πλήθη. Ενα «βαρίδι» που περισσότερο αφαιρούσε παρά προσέθετε από το ΚΙΝΑΛ. Φυσικά οι «παπανδρεϊκοί» δεν του συγχωρούν την επιστροφή από τις Κάννες και το «προνουντσιαμέντο» βουλευτών του ΠΑΣΟΚ που ανάγκασαν τον Παπανδρέου να αποχωρήσει μετά την ψήφο εμπιστοσύνης που πήρε.
Όλα θα τα ακούσει κάποιος, αναλόγως του συνομιλητή του. Υπάρχουν αντεπιχειρήματα και για τους μεν και για τους δε.
Ωστόσο, εκτιμώ ότι η Γεννηματά κακώς τσαλάκωσε τον Βενιζέλο. Οχι τόσο επειδή αρνήθηκε να τον βάλει επικεφαλής στο Επικρατείας, αλλά επειδή έχρισε -σπασμωδικά και βιαστικά – ως «διάδοχό» του τον Γιώργο Καμίνη.
Εναν άνθρωπο που μας «σύστησε» ο Γιώργος Παπανδρέου όταν τον έφερε πρώτη φορά στο πρώτο του υπουργικό συμβούλιο τον Οκτώβριο του 2009. Εναν άχρωμο «συνήγορο του Πολίτη», χωρίς εκτόπισμα, με σοβαροφανές προφίλ που αναρριχήθηκε γοργά σε δήμαρχος Αθηναίων με την στήριξη του ΠΑΣΟΚ και ελλείψει αντιπάλου. Την θητεία του στο δήμο δεν θα την θυμάται κανείς -πλην των σαρδάμ στην αντίστροφη μέτρηση της αλλαγής του χρόνου - αλλά όλοι θα θυμούνται ότι αποχώρησε με ελαφρά πηδηματάκια όταν είδε ότι δεν βγαίνει και διεκδίκησε την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ, καταγράφοντας επιδόσεις νικοτίνης σε ultra light τσιγάρο. Μετά δοκίμασε την μεταπήδηση στην Ευρωβουλή με τα ίδια πενιχρά αποτελέσματα και τώρα νιώθει ικανοποιημένος από την διορισμένη θέση που θα καταλάβει ως επικεφαλής του Επικρατείας.
Με άλλα λόγια, που θα έλεγε ο Χαρίλαος Τρικούπης, «ανθ’ ημών Γουλιμής» ή καλύτερα, όπως σίγουρα θα μονολογεί ο Ευάγγελος Βενιζέλος «ανθ’ ημών... Καμίνης».