Το απαράδεκτο, σεξιστικό σχόλιο της Άννας Ελεφάντη για τη Μαρία Σάκκαρη, ήρθε να προστεθεί στη μακρά λίστα χυδαιοτήτων του ΣΥΡΙΖΑ κατά των πολιτικών του αντιπάλων.
Πρόκειται για ένα νέο φαινόμενο, που γεννήθηκε, κατά τη γνώμη μου, μετά τις εκλογές του 2019: από τον Αλέξη Τσίπρα, ως τον τελευταίο ζουρνά της αξιωματικής αντιπολίτευσης, εξαπολύονται επιθέσεις στα «γυναικόπαιδα» των «εχθρών» (δηλαδή της ΝΔ), παραβιάζοντας έναν σιωπηρό, διακομματικό κανόνα, σύμφωνα με τον οποίο τα κόμματα δεν στρέφουν τα πυρά κατά των αντιπάλων οικογενειών και των παιδιών τους. Αντιπολίτευση δομική ναι, ξεκατίνιασμα όχι.
Στη ΝΔ σεβάστηκαν, αρκετά, αυτόν τον άτυπο κανόνα: τα στελέχη, και φυσικά ο πρωθυπουργός, δεν ακούμπησαν ποτέ την οικογένεια του Αλέξη Τσίπρα, ούτε σχολίασαν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, για γάμους, διαζύγια, απιστίες, ή παράνομα αμόρε. Αλλά και ο «γαλάζιος» Τύπος ακολούθησε το γαλλικό υπόδειγμα που δείχνει σχετικό τακτ στις οικογένειες και στα προσωπικά των πολιτικών, και όχι το αγγλοσαξωνικό, που χυδαιολογεί εδώ και πολλές δεκαετίες.
Αυτό που συμβαίνει με τον ΣΥΡΙΖΑ, μας γυρίζει πίσω στις μαύρες σελίδες του «αυριανισμού». Ό,τι ήταν κάποτε ο Κουρής και η «Αυριανή», είναι τώρα οι Πολάκηδες και τα έντυπα του ΣΥΡΙΖΑ. Αν και κακές αντιγραφές, τυχαίνει να είναι ενίοτε πιο εμετικές… να πολιτεύονται δηλαδή με χυδαιότητες, όπως πχ για «τρίτο χέρι» σε φωτό με τις φίλες της κόρης του Μητσοτάκη, για υπαινιγμούς περί παιδεραστίας στο Μαξίμου, για το σταυροπόδι της Δάφνης σε ναό, για τα παιδιά της Κεραμέως, την εμμονή με τη Μαρέβα και εσχάτως τον φθόνο για την Μαρία Σάκκαρη. Ακόμα και ο σκύλος του Μητσοτάκη τους ενοχλεί.
Από μια άποψη, θα άξιζε να το μελετήσει κάποιος αυτό, ως επιφαινόμενο στην πορεία του σοσιαλισμού από τη Μεταπολίτευση ως σήμερα: γιατί, δηλαδή, επί ΠΑΣΟΚ και επί ΣΥΡΙΖΑ, οι επιθέσεις σε γυναικόπαιδα πολιτικών αντιπάλων θεωρήθηκαν εργαλεία άσκησης πολιτικής. Γιατί ο εκχυδαϊσμός της δημόσιας ζωής από τον ΣΥΡΙΖΑ αντικατέστησε τις αλλοτινές, ελιτίστικες αναζητήσεις της ελληνικής Αριστεράς που πολλοί θυμούνται με νοσταλγία. Όπως λέει και ο Μπίστης, ως την εποχή Αλέκου Αλαβάνου («τα πέτρινα χρόνια»), ο ΣΥΡΙΖΑ δεν στηριζόταν στον χυδαίο κιτρινισμό και τον λαϊκισμό για να κάνει αντιπολίτευση.
Αυτή τη στροφή του ΣΥΡΙΖΑ στον «πολακισμό» εκπροσωπεί και η επίθεση της Άννας Ελεφάντη στη Μαρία Σάκκαρη. Τι μας είπε το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ; Ότι η Σάκκαρη βγήκε στην ΕΡΤ γιατί είναι γκόμενα του γιου του πρωθυπουργού. Με άλλα λόγια, ότι κάποιες γυναίκες βρίσκονται στην κορυφή γιατί είναι «γκόμενες» κάποιου, έχουν βρει έναν πολιτικό, ή γόνο πολιτικού ή κάποιο χρήσιμο σκαλοπάτι, τέλος πάντων, για να πετύχουν το στόχο τους. Αυτή η εμμονική εμπλοκή της Μαρίας Σάκκαρη (και της Μαρέβας), στην καμπάνια στοχοποίησης του Κυριάκου Μητσοτάκη, παραπέμπει στην πιο μισογυνική παράδοση, (που δεν αρμόζει στην Αριστερά), και συνδέεται με το άθλιο στερεότυπο της «τσούλας» που πετυχαίνει το στόχο της στηριζόμενη σε έναν ισχυρό άντρα. Η Ελεφάντη συμπύκνωσε σε ένα Tweet την πιο χυδαία και σεξιστική απαξίωση των γυναικών, αγνοώντας, (επίτηδες), ότι η Σάκκαρη ήταν διάσημη, πλούσια και κορυφαία αθλήτρια, πριν την ερωτική της σχέση με τον γιό Μητσοτάκη.
Ποια είναι η Άννα Ελεφάντη; Είναι μια άγνωστη ηθοποιός, η οποία απέτυχε να εκλεγεί βουλευτής ή δημοτική σύμβουλος με τον ΣΥΡΙΖΑ, και προσπαθεί να ανέβει στον αφρό διατυπώνοντας έναν φθονερό σεξισμό για τη Μαρία Σάκκαρη. Πολλοί λένε ότι στηρίχτηκε στο επίθετό της για να κάνει καριέρα. Πως της ακούγονται αυτά τα σεξιστικά; Ας τα αναλογιστεί η ίδια, και ας παραδεχθεί ότι η φαρμακερή ατάκα της στόχευε μια αθλήτρια που είναι ψηλά με το σπαθί της, και όχι χάρη στο επίθετο ή στις υψηλές γνωριμίες της.
Οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν, φυσικά, ούτε ποιος ήταν ο πατέρας της Ελεφάντη. Μάλλον επειδή δεν έμεινε τίποτα στον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ από εκείνη τη μαγική παρέα διανοουμένων της Αριστεράς του Παρισιού (Καστοριάδης, Τσουκαλάς, Πουλαντζάς, Ηλιού, Μουζέλης, Βέλτσος, Άγγελος Ελεφάντης και πολλοί άλλοι). Ο Μάης του ’68 υπήρξε γι’αυτούς ένα είδος γενικού προσκλητηρίου, έγινε το κέντρο ανατρεπτικού στοχασμού και χώρος παραγωγής νέων ιδεών. Εκεί, έμαθαν ότι ο μονολιθικός σταλινισμός του ΚΚΕ είχε πάψει να αποτελεί πρότυπο. «Τα τανκς της Πράγας επηρέασαν την πολιτική μας συνείδηση εξίσου ή ίσως και περισσότερο ακόμα και από τα τανκς της χούντας», έγραφε ο Κ. Τσουκαλάς σε ένα αυτοβιογραφικό κείμενο.
Αυτή η ισχυρότατη και ανεπανάληπτη «στιγμή» του Παρισιού, που σφράγισε τη ζωή του πατέρα Ελεφάντη και καθοδήγησε την μεταρρυθμιστική Αριστερά στην Ελλάδα, έχει λήξει άδοξα και οριστικά. Έμειναν τα tweets και facebook του Πολάκη και διαφόρων θυγατέρων που επιταχύνουν την πολιτική κατάπτωση της Αριστεράς με τον εκχυδαϊσμό του δημοσίου διαλόγου.
Και για να παραφράσω μια φράση του πατέρα Ελεφάντη, που επικαλείται τον γάλλο κοινωνιολόγο Πιερ Μπουρντιέ και ταιριάζει γάντι στη θυγατέρα του: Προωθήθηκαν «στο προσκήνιο της πολιτικής και πνευματικής ζωής πρόσωπα κενόδοξα, που κύριο μέλημά τους ήταν να τους δει ο κόσμος και να γίνουν γνωστοί, σε πλήρη αντίφαση με τις αξίες εκείνης της άνευ φέγγους αφοσίωσης προς το συλλογικό συμφέρον».