Δεν μπορώ να ξέρω αν και πότε θα γίνει ο πολυσυζητούμενος ανασχηματισμός και ποιον τίτλο θα του δώσουν. Δομικός, διαρθρωτικός, διορθωτικός, επανεκκίνησης;
Απελπιστικά λίγοι οι ανασχηματισμοί που στην πορεία να δικαίωσαν τις προσδοκίες που περιβλήθηκαν άμα τη εξαγγελία τους. Συνήθως στοχεύουν σε εσωκομματική ισορροπία, ικανοποίηση επικίνδυνων φιλοδοξιών, επιτίμηση προσωπικών φιλοδοξιών και ατζεντών, επιβράβευση πιστών «στρατιωτών της παράταξης», ασχέτως ουσιαστικών προσόντων και ικανοτήτων διοίκησης.
Ο Μητσοτάκης δεν είναι από τους πρωθυπουργούς που μας έχει συνηθίσει να «παίζει» με ανακατέματα της τράπουλας. Τις κατά καιρούς αστοχίες, λάθη και παραλείψεις, τις αποδίδει συνήθως στην αποτελεσματικότητα του «επιτελικού κράτους», που όμως στη διαδρομή του χρόνου περισσότερο… το γνωστό «κράτος της Ελλάδας» μάς θυμίζει, παρά κάποια νέα «επιτελική» έκδοσή του.
Τώρα, η ταραχώδης επάνοδος (για τρίτη φορά…) της τραγωδίας των Τεμπών στην επικαιρότητα, σε συνδυασμό με τη λογική φθορά της κυβέρνησης στη δεύτερη και εθιμικά δυσκολότερη τετραετία, φέρνουν πάλι στο τραπέζι του Μαξίμου, σύμφωνα με πληροφορίες, σενάρια και προβληματισμούς για κάποιον ανασχηματισμό που θα παρασύρει τα φώτα της επικαιρότητας. Για όσο, χρόνος να κερδίζεται…
Σε παράλληλη τροχιά κινούνται και οι φήμες (και κάποιες διαρροές…) για σκέψεις του πρωθυπουργού να επιχειρήσει τη «μεγάλη πρόκληση», να προκηρύξει πρόωρες εκλογές!
Ο Μητσοτάκης, στην προηγούμενη θητεία του, κάθε φορά που ερχόταν θέμα πρόωρης προσφυγής στις κάλπες, το διέψευδε κατηγορηματικά και ψύχραιμα. Και επιβεβαιώθηκε. Θεσμικός και συστημικός από πεποίθηση, δείχνει να εμμένει στις συνταγματικές προβλέψεις και προθεσμίες για καταφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία.
Όταν, όμως, οι συνθήκες αλλάζουν, οι λογικοί και υπεύθυνοι άνθρωποι (πόσω μάλλον οι ηγέτες) οφείλουν να εναρμονίζουν προς αυτές και τις δικές τους απόψεις. Αλλιώς… ξεκινάς ένα ταξίδι σ’ ένα παράλληλο σύμπαν, ασύμπτωτο με την πραγματικότητα, και αναγκαστικά θα χαθείς. Στον ΣΥΡΖΑ γνωρίζουν καλά την περίπτωση απώλειας επαφής με την πραγματικότητα. Και την πληρώνουν ακόμη…
Με την πορεία και τους ρυθμούς που ακολουθεί η υπόθεση των Τεμπών, με όλο και «νέα» αλλά… παλαιοτέρων χρήσεων στοιχεία και ντοκουμέντα, που εκ των πραγμάτων αποστέλλονται στον εφέτη ανακριτή να τα εξετάσει και να τα περιλάβει πιθανόν στη δικογραφία, είναι πιθανόν οι εκλογές του 2027 να γίνουν με το δικαστήριο για την τραγωδία σε εξέλιξη -και πάντως το θέμα στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας. Όχι και τόσο… θετικό σκηνικό για το κυβερνών κόμμα. Ούτε για την αντιπολίτευση, βέβαια, που αδυνατεί να συμφωνήσει σε κοινό βηματισμό, αλλά ας το αφήσουμε αυτό…
Από την άλλη, πάλι, εκλογές με τα Τέμπη να σκιάζουν το πολιτικό σκηνικό ξανάγιναν (και πολύ πιο κοντά στη στιγμή της τραγωδίας) το 2023. Και η ΝΔ σάρωσε. Προφανώς γιατί ο κόσμος έκρινε (συγκριτικά…) ότι η κυβέρνηση, παρά τα «όσα» της, είναι αποτελεσματικότερη στη διαχείριση της προβληματικής καθημερινότητας από τους «άλλους», που απέφυγαν ανοήτως να κάνουν την παραμικρή έστω αυτοκριτική…
Μπορεί η «έκπληξη» να ξαναπαίξει; Δεν αποκλείεται, ιδίως αν συνυπολογίσει κανείς ότι (σύμφωνα με τις δημοσκοπικές έρευνες) η περίπτωση αυτοδυναμίας του πρώτου κόμματος είναι υπερβολικά ισχνή. Και με δεδομένο ότι το δυνάμει δεύτερο ΠΑΣΟΚ έχει ξεκαθαρίσει ότι δεν θα συνεργασθεί ούτε με τη ΝΔ ούτε με «κάποια» προοδευτική αριστερά, και την κάθετη θέση της ΝΔ ότι δεν συνεργάζεται με κομματίδια και μορφώματα στα άκρα δεξιά της, το διακύβευμα της κυβερνησιμότητας προβάλλει επιτακτικό και εφιαλτικό.
Ο πρωθυπουργός είναι πολύ λογικό να περιλαμβάνει στους προβληματισμούς και σχεδιασμούς του τη δεδομένη απέχθεια της κοινωνίας στην ακυβερνησία και τις παρελκόμενες περιπέτειες. Και δεν θα πρέπει να αποκλεισθεί το «ρίσκο» να πάει στις εκλογές, με τη μεγάλη πιθανότητα να μην κατακτήσει αυτοδυναμία και να καταφύγουμε (με δεδομένη την ασυνεννοησία της δεξιάς και αριστερής αντιπολίτευσης) πάλι σε εκλογές, ελπίζοντας ότι σε αυτές τις δεύτερες θα λειτουργήσει το λαϊκό αίσθημα αυτοσυντήρησης…