Αντί να πετύχει στοχευμένη διόρθωση ο χθεσινός ανασχηματισμός, μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές του Αυγούστου, οδηγήθηκε στα βράχια από λάθος επιλογή ενός προσώπου.
Ο ανασχηματισμός δεν ήταν σαρωτικός και φάνηκε ότι βασικός στόχος του ήταν να δημιουργηθεί ένα υπουργείο Κλιματικής Αλλαγής στη θέση της παλιάς πολιτικής προστασίας. Μετά τις φωτιές του καλοκαιριού ήταν εξαιρετικά επείγον να ενισχυθούν η πρόληψη και οι δομές, τα παθήματα να γίνουν μαθήματα. Ήταν άθλος της κυβέρνησης που οι πυρκαγιές δεν είχαν ανθρώπινα θύματα και κρίθηκε επιτυχημένη η τοποθέτηση του Σταύρου Μπένου (μια ακόμη βελούδινη διεύρυνση) στην Επιτροπή για το μέλλον της Εύβοιας. Η κυβέρνηση αναζήτησε και ένα πρόσωπο που θα αναλάμβανε το επιχειρησιακό κομμάτι, με κύρος και αποδοχή, ώστε να δώσει χαρακτηριστικά εθνικής προσπάθειας στα προβλήματα που θέτει πιεστικά η κλιματική κρίση.
Όλα καλά ως εδώ, και εκτιμώ ότι σε αυτό το πλαίσιο θυσιάστηκε ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, σαν μια ύστατη κίνηση για να θεραπευθούν τα τραύματα του καλοκαιριού και να πέσουν οι τόνοι με την αντιπολίτευση. Το πράγμα στράβωσε από τη στιγμή που ο Κυριάκος Μητσοτάκης αποφάσισε μεν να αναθέσει το υπουργείο Κλιματικής Αλλαγής σε ένα έμπειρο στέλεχος του ευρύτερου χώρου της κεντροαριστεράς, με στόχο τη συναίνεση της αντιπολίτευσης (σωστό), αλλά επέλεξε έναν πρώην υπουργό του ΣΥΡΙΖΑ (λάθος).
Καλές οι προθέσεις, αλλά επελέγη ο λάθος επικεφαλής. Ο ναύαρχος Αποστολάκης ήταν πρώην ΥΠΕΘΑ του Τσίπρα και αντικαταστάτης του Π. Καμμένου στο υπουργείο. Αποτελούσε τεράστια υπέρβαση για τον Μητσοτάκη η περίπτωσή του, αν αναλογιστεί κανείς ότι ο κ. Αποστολάκης στήριξε τη Συμφωνία των Πρεσπών, αντίθετα με τη γραμμή της ΝΔ, και χειροκρότησε όλες τις επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ. Κρίθηκε ωστόσο ως καλή περίπτωση, έμπειρος και διακομματικός παράγοντας, ο ίδιος συμφώνησε, έδωσε χέρια.
Υπήρχε, όμως, μια περίπτωση στο εκατομμύριο ο ΣΥΡΙΖΑ να διευκολύνει τον κ. Μητσοτάκη και να συναινέσει πραγματικά στην υπουργοποίηση Αποστολάκη; Οι συναινέσεις δεν είναι στο DNA της αξιωματικής αντιπολίτευσης και η Κουμουνδούρου ψάχνει συνεχώς την ευκαιρία να βάλει φωτιά στα τόπια, ειδικά απέναντι σε έναν πρωθυπουργό με ηγετικό προφίλ και προβάδισμα 12 μονάδων στις δημοσκοπήσεις. Μόνο στη θεωρία ίσχυαν τα περί συναινέσεων, που έλεγε πρόσφατα στη Βουλή ο κ. Τσίπρας, στη συζήτηση για τις πυρκαγιές. Ισχύει εδώ αυτό που είχε πει ο δημαγωγός Μιτεράν, οι υποσχέσεις δεσμεύουν μόνον όσους τις ακούνε.
Από τη στιγμή λοιπόν που ο πρωθυπουργός φάνηκε να επιχειρεί πολιτική διεύρυνση της ΝΔ και προς την Κουμουνδούρου (μετά την επιτυχημένη διεύρυνση προς το ΠΑΣΟΚ), τα τείχη του ΣΥΡΙΖΑ υψώθηκαν, άρχισαν οι μπαλωθιές για «αποστασία» και ο αρραβώνας διαλύθηκε, προκαλώντας πολιτική ζημιά στην κυβέρνηση: ήταν μια ευκαιρία που ο κ. Τσίπρας δεν θα άφηνε να πάει χαμένη.
Αποτέλεσμα; Ο ναύαρχος Αποστολάκης το έβαλε στα πόδια, εκθέτοντας τον πρωθυπουργό που τον πρότεινε για υπουργική θέση. Φτάσαμε από το «Θα τα δώσω όλα, σε ευχαριστώ για την τιμή» που είπε στον Μητσοτάκη, στο να αναδιπλωθεί θεαματικά, προκαλώντας πολιτική ζημιά από το πουθενά. Δεν φρόντισε καν την αξιοπρέπειά του, έφυγε τρέχοντας. «Το έβαλε στα πόδια στην πρώτη στρακαστρούκα», που είπε και ο Άδωνις.
Πάντως, αν κατάλαβα καλά, ο ναύαρχος άλλα έλεγε στον ΣΥΡΙΖΑ και άλλα στη Νέα Δημοκρατία: διαβεβαίωνε τον κ. Τσίπρα ότι «δεν πρόκειται με αυτούς τους όρους να αποδεχθεί να γίνει υπουργός της δεξιάς» και την ίδια ώρα έδινε το χέρι στον κ. Μητσοτάκη, δεχόταν συγχαρητήρια και διαπραγματευόταν για το κοστούμι που θα φορούσε στην ορκωμοσία. Ήλπιζε, αν εκτιμώ σωστά, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα του τη χάριζε και δεν θα αντιδρούσε στην υπουργοποίησή του. Ούτε ο ίδιος δεν είχε συνειδητοποιήσει με ποιους είχε να κάνει.
Το πρώτο συμπέρασμα είναι ότι όπου εμπλέκεται ένα στέλεχος ΣΥΡΙΖΑ, όλα πνίγονται σε ένα νέφος τοξικότητας. Και στη Φώφη τηλεφώνησαν από το Μέγαρο Μαξίμου, εκείνη απάντησε κάτι ξερά, η συζήτηση τελείωσε εκεί. Ήταν αφελές να πιστεύει κάποιος στην κυβέρνηση ότι ο λόγος του Αποστολάκη αρκούσε ή ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εννοούσε όσα έλεγε, πρόσφατα, για συναίνεση στο υπουργείο Πολιτικής Προστασίας. Ξέχασαν στην κυβέρνηση τα μαθήματα από το πρόσφατο παρελθόν: όταν το 2015 κατέρρευσε η περήφανη διαπραγμάτευση, ο ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να καθησυχάσει τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι και να «κλειδώσει» την ψήφο τους στη Βουλή για το τρίτο μνημόνιο, είχε αποδεχθεί άτυπη συμφωνία μαζί τους να μην πάνε σε άμεσες εκλογές. Ο ΣΥΡΙΖΑ το υποσχέθηκε και στη συνέχεια τους κορόιδεψε. Στον Αποστολάκη θα κολλούσε;
Το δεύτερο συμπέρασμα είναι ότι, δυστυχώς για τη χώρα, καμία συναίνεση δεν είναι εφικτή με τον ΣΥΡΙΖΑ. Έφτασε να κατηγορήσει έναν πρώην υπουργό του, τον κ. Αποστολάκη, ο οποίος δεν είναι καν κομματικό στέλεχος, για... αποστασία. Όταν η Κουμουνδούρου αποψίλωνε το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ από τα στελέχη τους, όταν πρώην υπουργοί του ΓΑΠ έφευγαν νύχτα από τη Χαριλάου Τρικούπη για να πάρουν θέση στο τραπέζι της εξουσίας, κανείς τότε δεν έκανε την ανέντιμη συζήτηση για αποστασία.