Τελικά τι συμβαίνει; Το ΚΙΝΑΛ ανακάμπτει ή πρόκειται για το κλασικό φαινόμενο της οφθαλμαπάτης, που εμφανίζεται συνήθως μετά από μια εξαντλητική διαδρομή στην έρημο;
Αν σταθούμε στα ευρήματα των δυο πρόσφατων δημοσκοπήσεων (Metron Analysis και Marc) τα αριθμητικά δεδομένα είναι αναμφισβήτητα. Πιο εντυπωσιακά στην πρώτη έρευνα, αφού το ΚΙΝΑΛ αγγίζει το 10% με πρόβλεψη να ξεπεράσει το 12%. Πιο φειδωλή η δεύτερη, τοποθετεί το ΚΙΝΑΛ στο 8,2%, αλλά με άνοδο δυο μονάδων από την προηγούμενη δημοσκόπηση.
Το ερώτημα λοιπόν επανέρχεται: ανάκαμψη ή απλώς οφθαλμαπάτη; Απαντήσεις κατηγορηματικές είναι αδύνατο να υπάρξουν, τουλάχιστον προς το παρόν. «Θα δείξει», που λένε. Απλώς ορισμένες επισημάνσεις μπορεί να γίνουν, τουλάχιστον για να καθοριστεί το πλαίσιο της συζήτησης.
Η κυριότερη αφορά τον χρόνο. Από την ξαφνική απώλεια της Φώφης Γεννηματά, ξεκίνησαν οι «20 μέρες που συγκλόνισαν το ΚΙΝΑΛ». Η ίδια η τραγική απώλεια ανακάλεσε μνήμες, δημιούργησε κλίμα συγκίνησης, επανέφερε δεσμούς που είχαν σπάσει, ξεπέρασε το στενό κομματικό οικοσύστημα. Δημιούργησε τις προϋποθέσεις για μια «συναισθηματική πολιτική» διευρύνοντας τα στενά πολιτικά – κομματικά όρια.
Στη συνέχεια ήρθε η υποψηφιότητα Παπανδρέου. Μια «υποψηφιότητα αεροδρομίου», για να θυμηθούμε και τις «μεταγραφές αεροδρομίου» των ποδοσφαιρικών ομάδων, ένα γεγονός ανεξάρτητο από τις απόψεις για το πρόσωπο του πρώην πρωθυπουργού.
Ακόμη και σαν ιστορικό brand name, μαζί με το αναγκαίο talk of the town για την επανεμφάνιση και τις επιδιώξεις του ΓΑΠ, το γεγονός λειτούργησε καταλυτικά για να αναβαθμισθεί το εσωκομματικό παιγνίδι της εκλογής νέου αρχηγού του ΚΙΝΑΛ. Δημιουργώντας μια νέα, πολύ πιο πλούσια σε περιεχόμενο πραγματικότητα, κάτι που δύσκολα μπορούν να αμφισβητήσουν ακόμη και οι αντίπαλοί του.
Η «Ανοιξη» λοιπόν των δημοσκοπήσεων μπορεί να είναι το ευθύ και εύλογο αποτέλεσμα των «20 ημερών που συγκλόνισαν το ΚΙΝΑΛ». Ομως η διατήρησή της περνάει πλέον στα χέρια των τριών βασικών υποψηφίων που απ΄ό,τι φαίνεται θα δώσουν μέχρι τέλους τη μάχη για την πρωτιά. Θα καταφέρουν να συντηρήσουν και να διευρύνουν το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης και ακόμη καλύτερα να το μετατρέψουν σε πολιτική προίκα για την επόμενη μέρα των εκλογών; Ή σύντομα «θα ξανάρθουν οι μέλισσες»;
Προς το παρόν τα μηνύματα δεν είναι ενθαρρυντικά.
Μέχρι στιγμής και οι τρεις βασικοί υποψήφιοι εμφανίζουν ένα πλεόνασμα «στοιχηματικών» προβλέψεων του τύπου «θα το διπλασιάσω», «θα γίνουμε διψήφιοι» και λοιπά ανάλογα και ταυτόχρονα ένα τεράστιο έλλειμμα φρέσκων ιδεών, νέων προτάσεων για τον χώρο και την κοινωνία.
Μάχη συμβόλων και συμβολισμών («να ξαναγίνουμε ΠΑΣΟΚ», ο «ήλιος», ο «Ανδρέας») και χαμηλό ενδιαφέρον για πολιτικές και προγραμματικές επεξεργασίες που να προσαρμόζονται στις κοσμογονικές αλλαγές της κοινωνίας από την εποχή των συμβόλων μέχρι σήμερα.
Επιστράτευση μηχανισμών και προσώπων που ξαναφέρνουν στο προσκήνιο «τοξικές» μνήμες από μια μουχλιασμένη κομματική γραφειοκρατία του περασμένου αιώνα.
Πολύ κουβέντα για τα εσωκομματικά, αιχμές και μηνύματα «κάτω από το τραπέζι», αχρείαστες αναδρομές στο παρελθόν και λίγα πράγματα για το παρόν και το μέλλον.
Ακόμη και οι δυσκολίες για ένα κανονικό debate με ανεμπόδιστο διάλογο μεταξύ των υποψηφίων προδίδουν φοβικά σύνδρομα, προσωπικές ιδιοτέλειες και μια παρηκμασμένη πολιτική κουλτούρα. Προτιμούν τους μονολόγους και μια …«αλά ΚΤΕΛ» επικοινωνία με τον κόσμο, περισσότερο για να σφίξουν χέρια και να αναθερμάνουν προσωπικούς μηχανισμούς, παρά για να μιλήσουν με νέα γλώσσα για τα προβλήματα.
Αν οι προηγούμενες 20 ημέρες ήταν ένα «μπόνους» από τη συγκυρία,οι επόμενες 20 ημέρες είναι δικές τους. Για να δείξουν αν «μπορούν» και αν διαθέτουν το απαραίτητο μέγεθος. Ενα είναι βέβαιο. Οτι αν συνεχίσουν στην άγονη διαδρομή,το πολιτικό κεφάλαιο που συσσώρευσαν οι «20 ημέρες που συγκλόνισαν το ΚΙΝΑΛ» γρήγορα θα αρχίσει να εξανεμίζεται. Και η Ανοιξη των δημοσκοπήσεων θα ξαναδώσει τη θέση της σε ένα μουντό Φθινόπωρο.